The Sound of Young Holland is een randprogramma door de platenlabels Subroutine Records en Lepel in café Kult en O'Ceallaigh. Waar we ons best gedaan hebben om Tramhaus ook nog mee te pakken, werd ons dat onmogelijk gemaakt door de grote mensenmassa. Gelukkig hadden we een troostprijs in de vorm van Eigen Risico en Frontsector. In het dampende en meurende café lukt het om in een hoekje van een paar vierkante centimeter toch nog een plekje te vinden. Het is druk, qua aantal mensen, maar ook zeker qua energie. Je weet niet waar je moet kijken, wat je moet doen en of je ooit nog levend thuiskomt. Eigen Risico en Frontsector trekt alle, nog overgebleven energie, uit het publiek.

Eigen Risico

Kult

Onder de feestvlaggetjes in een bijzonder alternatief ingerichte onderzaal van Kult, waarvan je je afvraagt hoe de brandweer dit ooit heeft kunnen goedgekeuren, begeven we ons naar Eigen Risico. Er hangt een penetrante, kruidige geur in de lucht, maar we gaan ervoor. Eigen Risico is het soloproject van de in Groningen gevestigde multidisciplinaire kunstenaar Héctor Garcia Martin, ook bekend als Hache. De sfeer van Kult past perfect bij deze act: rauw, ongepolijst en alternatief.

De set begint met een duidelijke instructie: “25 minutes, so no talking, just music.” Wat volgt, is een explosie van experimentele electro-punk. De muziek is een mix van verrassende geluiden en lagen, gecombineerd met dromerige, maar soms rauwe zang. De muziek wordt vooral ondersteund met backing tracks en er wordt in een rap tempo gewisseld van sfeer, volume en genres. Het contrast in volume tussen de vocals is opvallend en houdt je alert, je schrikt er soms een beetje van. Je moet ervan houden, maar het voelt origineel en onvoorspelbaar aan.

Martin flirt met elementen van drillrap en wisselt moeiteloos tussen keiharde beats, elektronische strijkers en jazzy, bijna soulachtige vibes. Van fluisterzachte stukken tot uitbundig geschreeuw, de veelzijdigheid spat ervan af. Toch voelt het meer als een muzikale speeltuin dan een serieuze act. Er is soms even geen touw aan vast te knopen. De artiest lijkt vooral te experimenteren, en dat levert soms – in de positieve zin – lachwekkende momenten op.

Hoewel de energie en het plezier duidelijk aanwezig zijn, mist het geheel richting. Het is ongrijpbaar en chaotisch, maar ergens ook intrigerend. Geen meesterwerk, maar zeker een show die je bijblijft door zijn speelsheid en eigenzinnige charme.

Tramhaus

O'ceallaigh

Ja, dat was leuk geweest zeg. Maar helaas lukt het niet om binnen te komen. Het is een understatement om te stellen dat Tramhaus al wat bekendheid heeft verworden. De boeking in een klein café als O'Cealleigh is dan ook bijzonder. Bij aankomst staat de rij al meters dik, en het wordt alleen maar erger. Zelfs als iedereen binnen opeens besluit Tramhaus toch kutmuziek te vinden is de hoop nog binnen te komen nihil. Tegen de tijd dat de band gaat beginnen, geven we de hoop maar op. 

Frontsector

Kult

Dan muziek waar we wel een touw aan vast kunnen knopen. Het Groningse Frontsector bracht afgelopen jaar de EP '44 Stomp' uit als ode aan VERA. De band zou vorig jaar al spelen in Kult, maar door ziekte van de zanger ging dat destijds niet door. Reden genoeg om vanavond dus alles te geven. En dat gebeurt.

Het feest barst méteen los zodra ze beginnen te spelen. Het eerste akkoord van de gitarist is nog niet weggestorven of de moshpit is al in volle gang. Frontsector levert keiharde (hardcore) punk met het vertrouwde distortion-geluid dat je van punk mag verwachten. Naast keihard gebeuk wordt er ook veelzijdigheid getoond met hier en daar een solo, wat lekkere riffjes en enkele instrumentale breaks die voor wat ademruimte zorgen. Die ademruimte duurt echter niet langer dan een paar seconden, want uiteindelijk is het gewoon 25 minuten lang duwen, trekken, en hopen dat niemand je per ongeluk tegen de muur aan gooit.

De chaos in Kult is compleet. Tussen de piepende versterkers en het gekraak door wordt er zelfs gecrowdsurft door het publiek. Zelfs als je weg zou willen, lijkt de uitgang onbereikbaar zonder je in de moshpit te storten. Hoewel Frontsector overwegend punk is, sluipen er soms elementen van hardrock in de set. Subtielere riffs, een iets lager tempo en complexe drumpartijen bieden afwisseling. Maar ook dat is vaak van korte duur, want het tempo blijft er echt wel in.

Of je nu punkfan bent of niet, Frontsector sleept je mee in een chaotisch maar strak geregisseerde storm. Kult doet zijn naam eer aan, want ‘cult’ is wat we hier toch echt hebben ervaren.