De Synagoge in de Folkingestraat is een gebouw waar je al gauw voorbijloopt of fietst zonder écht goed te kijken. Een beetje verstopt aan het begin van de Folkingestraat is de ingang snel te missen. Maar als je er dan eenmaal binnenkomt, verrast het je hoe mooi en ook hoe groot hij is. Over mooie dingen gesproken, dat was er genoeg op deze avond van de Synagogue Sessions. Terwijl de opening van ESNS25 plaatsvond in de Oosterpoort, kijken wij wat voor muzikaal talent er nog meer te ontdekken is in de stad.

Bert Hadders

Bij binnenkomst is de setting anders dan de gemiddelde showcase: iedereen zit netjes op een stoel wanneer de Groningse Bert Hadders het podium betreedt met zijn gitaar. Hij weet hoe hij een intieme sfeer moet neerzetten, al is die intieme sfeer ook te danken aan het schitterende pand. Waar het gegalm van zo’n synagoge averechts kan werken, is het bij Hadders juist in zijn voordeel. De galm sluit naadloos aan op zijn muziek en geeft het een extra intieme dimensie. 

Met zijn warme, Groningse stem en gevoel voor humor neemt hij het publiek moeiteloos mee. Hij zingt in het Gronings, op één nummer na, die gaat in het ABN. Zijn muziek is een unieke mix van blues, folk, country en levensliederen, met een rauw randje. Het gitaarspel van Hadders is heerlijk en erg strak. Zijn teksten wisselen tussen humor en historische verhalen, van een kerstlied dat slechts €3,85 opleverde tot schietpartijen en een galg op de Grote Markt zo rond 1840 (aldus Hadders). Bert had zelf een ander beeld van de muziekwereld toen hij er aan begon: “ik dacht het is lekker lang uitslapen en gratis bier drinken, maar het schijnt een hele industrie te zijn”. De humor werkt, maar tegelijkertijd weet hij ook serieuze onderwerpen aan te kaarten met zijn muziek.

Zelfs als je geen Gronings verstaat, weet hij je met zijn verhalen te grijpen. De afsluiting met een christelijk nummer (in een synagoge) was een mooie afsluiting die deze set samenvat: humor, maar ook serieus en met een knipoog.

Pyke

Waar de galmende ruimte perfect paste bij Bert, gaat er bij Pyke helaas veel door verloren. De muziek klinkt als één grote brij en verdrinkt in de galm van de synagoge, waardoor de instrumenten lastig van elkaar te onderscheiden zijn. Daardoor is het moeilijk om de bandleden individueel te beoordelen. Zonde, want volgens de aankondiging zou dit dé nieuwe belofte zijn.

Wat wel overeind blijft, is de stem van zanger Pijke de Groot, de singer-songwriter uit Den Haag transformeerde moeiteloos van een rauwe country sound – die een beetje aan een iets ingetogener versie van Douwe Bob doet denken – naar een zachtere, emotioneel geladen indiestem. Bij het nummer Sleeping with Sharks komt dat perfect tot uiting. Het donkere, melancholische geluid en de diep elektronische tonen worden versterkt door glasachtige synths, die doen denken aan de jaren ’90. De ontlading tijdens de synthsolo is prachtig en zorgt zelfs voor kippenvel.

Een hoogtepunt is het ingetogen moment waarop alleen de zanger en toetsenist op het podium blijven. Zonder de rest van de band komt alles veel beter tot zijn recht, wat echt te wijten is aan de akoestiek en niet de instrumentalisten. De stem van de zanger komt hier volledig tot zijn recht – hij kan echt alle kanten op.

Richting het einde van de set worden we nog getrakteerd op een melancholische country-pop nummer met een subtiele elektronische laag. Een mooie afsluiting van een optreden dat, ondanks de slechte akoestiek, toch weet te raken.