Vicefest: een geweldige koortsdroom waaruit je nooit meer weg wilt Vicefest: een geweldige koortsdroom waaruit je nooit meer weg wilt

Daarnaast heeft ViceFest dit jaar ook naar de andere kant van het muzikale carrièrespectrum gekeken. Zo hebben ze de noise rock legendes A Place to Bury Strangers weten te strikken en om de inclusiviteit helemaal over de streep te trekken: de muzikale pensionado’s The Northern Boys. Kortom, een volle agenda.

In de Foyer is onderhand Thames begonnen. Ook deze band kennen we van de Popronde, maar dan die van vorig jaar toen ze als OOR-talent Warhol plat speelden. Ook hier in de foyer bewijst Thames zich als strakke live act die harde en hoekige postpunk mixt met een ondermijnende rock ‘n roll coolheid. Denk aan IDLES, Fontaines D.C. en Shame. Ook is de eerste circlepit van de avond onder leiding van Thames een feit.

Dit jaar voelt Vicefest een beetje als een koortsdroom, op de beste manier. Want waar anders kan je zeggen dat je na afloop van een frisse jonge postpunk band een gypsy jazz kwartet hebt gezien op weg naar New Yorkse noise rock legendes? Dit gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer we bij A Place to Bury Strangers zijn aangekomen. Wie een beetje heeft opgelet de afgelopen twintig jaar zal ze vast wel kennen. Voor wie ze niet kent: A Place to Bury Strangers is opgericht in 2002 en werd al snel berucht als de luidste band van New York en omstreken. Ze toerden met Nine Inch Nails, The Jesus and Mary Chain en The Brian Jonestown Massacre. Daarnaast hebben ze op Warhol-esque wijze en warenhuis in Brooklyn omgetoverd tot een haven voor underground muzikanten en kunstenaars. Oh, en ze maken er effectpedalen.

Hier laten ze zich van hun luidste kant zien. de mix van shoegaze, noise en industrial is net zo compromisloos hard en vol als de mist die het podium hult. De gitaren versmelten in een muur van geruis die wordt onderbouwd door stevige, tribalistische ritmes van drummer Sandra Fedowitz. Gitarist en zanger Oliver Ackerman neemt ook nog even de tijd om het publiek als een manische priester te dopen in feedback om daarna zijn gitaar mokerhard op de grond te smijten. Heerlijk destructief, deze band!

Wat vanavond ook lekker destructief is, al is het op een wat meer ludieke manier, zijn The Northern Boys, die op bejaarde leeftijd nog even een internetfenomeen zijn worden. En niet op een man-bijt-hond manier, maar met rasechte gangsterrap. Norman Pain en Patrick Karneigh doen het even. De rapformatie van middelbare leeftijd rapt over drank, drugs en mentale problemen op dreunende drillbeats en neemt zo de onderdrukte witte mannencultuur van Noord-Engeland in de zeik. Hun hit Partytime, dat de beat van American Boy gebruikt, ging het hele internet over en ze werkten samen met Pete & Bas, die andere hiphop pensionado’s. Vooral Norman Pain maakt, met zijn door bier en shag geschuurde stem, indruk in de binnenzaal. Dit is iets dat je gewoon een keer gezien moet hebben, al wordt de gimmick na een tijd een beetje flauw.

Wat nooit flauw zal worden is de act die op hetzelfde moment in de Foyer begint: Lander & Adriaan. Na hun set op Lowlands werden ze al de hemel ingeprezen door 3voor12 en met goede reden. Wat deze twee Belgen uit hun apparatuur toveren is werkelijk ongelooflijk. Lander & Adriaan bestaat uit synthesizerman Adriaan van de Velde en drummer Lander Gyselinck. Beide zijn ze geschoold in de jazz, maar ze verkozen synthesizers en triggers boven de upright bass en de trompet. Hun muziek gaat van onnavolgbare, polyritmische acid jazz naar regelrechte drum ‘n bass bangers alsof het ze de minste moeite kost. Het feit dat ze ‘in the round’ spelen, dus met publiek aan alle kanten, maakt het alleen maar beter. De twee staan recht tegenover elkaar en spreken een taal die alleen zij kunnen verstaan. We kunnen precies zien wat ze doen, al snappen we er geen hol van. Maar het is niets minder dan magisch. Het voelt bijna oneerlijk voor de band die hierna moet. En dat is nogal wat, want het zijn de heren van de organisatie die zometeen zelf het podium moeten beklimmen.

Daar zijn ze dan. Dezelfde jongens die zo’n tien jaar geleden als Ten Years Today maar net de halve finale van de POP Groningen Talent Awards haalden, headlinen hier, in hun eigen stad, hun eigen festival. Ze hebben het zichzelf niet makkelijk gemaakt met deze lineup. Hoe ga je na de gekte van A Place To Bury Strangers en Lander & Adriaan nog met volle moed het podium op? Het is bijna oneerlijk en we houden ons hart vast. Kunnen The Vices op hun eigen festival de aandacht erbij houden?

Natuurlijk kunnen ze dat. Ze bewezen het al op de vorige edities en spelen nu wederom een gemakkelijke thuiswedstrijd. Met een psychedelische muur van gitaar feedback komen ze de startblokken uit en direct is het duidelijk dat er niets meer over is van het onschuldige beginnende bandje dat in 2016 verloor van The Movement. Hier staat een volwaardige rockband die zonder enige moeite het publiek om hun vinger windt en niet meer loslaat. Dat de ‘oudere’ nummers als I Had A Name en Boy het goed doen bij het publiek is een gegeven. Waar we echt voor komen zijn de nieuwe nummers. Gold en Wrong Ones zijn het bewijs dat voor The Vices het vat nog lang niet leeg is. De band heeft besloten om vanavond het thema Woodstock aan te houden en gooit daarom een paar covers door hun setlist. Zo wordt onder andere Have You Ever Seen the Rain van Creedence Clearwater Revival solo door Floris gespeeld en brengen ze gastzanger Nando het podium op voor een nummer van Sly & The Family Stone. Ook krijgt het publiek een boffertje wanneer Voodoo Child van Jimi Hendrix wordt ingezet. Wat Voodoo Child hier extra speciaal maakt is dat de vader van bassist Simon, Freek, het even overneemt van zijn zoon. En hadden we al gezegd dat die Floris toch wel een verdomd goede gitarist is?

The Vices maken het waar. Zelfs na een line-up die vol stond met ware legendes, krijgen ze het voor elkaar om het hoogtepunt van de avond te zijn. Bravo! Volgend jaar weer, toch?