Het is aan The All Known om het startsignaal te geven. Deze Friese band heeft het eerder al tot de finale van de Kleine Prijs van Friesland Geschopt en werd door onze collega’s van 3voor12 Friesland als “Verdomd veelbelovend” bestempeld. Iets om naar uit te kijken dus. Het trio maakt een mengelmoesje van indie, postrock (en -punk) en dreampop. Ze starten vanavond rustig aan. De nummers hebben veelal dezelfde opbouw. Ze beginnen zacht en dromerig en eindigen in een wolk van feedback en hectische drums. De eerste gitaarklanken en zachte ritmes van de gitarist en de drummer doen bij vlagen denken aan de intro’s van Mogwai en Explosions in the Sky. Het geheel kabbelt wat door en hierdoor verzwakt de aandacht wel wat.
Het zijn de laatste beetjes van de zomer. Officieel is het nog zeker drie dagen nog geen herfst en laagjes zijn nog overbodig. Toch wanen we ons vanavond in Vera al in de stemming. Melancholisch wegdromen bij de gevallen bladeren. De eerste koude zuchtjes winter in de neus. Het Groningse Meadowlake zou hier de perfecte soundtrack voor moeten zijn. Samen met The All Known komen ze hun laatste album where the mountain meets the sea presenteren. Tijd voor galmende dreampop in een dikke laag reverb!
The All Known
©
Jan Lenting
The All Known
Toch heeft de band de wind in de rug. Bassist en zanger Vincent Gol laat zien dat hij een indrukwekkend stemgeluid heeft. In deze rustige nummers laat hij zijn stem door iets van een vocoder of een harmonizer klinken. Hierdoor krijgt het geheel een Bon Iver-karakter. Maar dan met spacey galmende elektrische gitaren in plaats van een krakkemikkige akoestische. De galmende postrock liedjes maken snel plaats voor een pianoballad waarbij de drummer plaatsneemt achter de toetsen. Geen makkelijke opgave, als support act de snelheid zo vroeg al uit je set halen. Maar het publiek lijkt ervoor in de stemming. Er wordt weinig doorheen gekletst. En het nummer dat The All Known speelt is ook wel heel mooi. Met de zware stem van Vincent en de ambient gitaartonen die de piano begeleiden doet The All Known denken aan nummers als No Sound But the Wind van Editors of Metal & Dust van London Grammar. Toch een geslaagde keuze.
De band ook een wat zwaardere kant, wat blijkt als Vincent een flinke distortion pedal aantrapt over zijn bas. Toch hebben deze nummers, gek genoeg, niet dezelfde impact die de wat rustigere nummers wel hebben. Al met al is The All Known een prima opener.
©
Jan Lenting
Meadowlake
Na een korte pauze is het dan aan de act waar het allemaal om gaat vanavond. Meadowlake kwam ruim tien jaar geleden de scène op als een vijftal dat indrukwekkende dreampop maakte wat grensde aan post-rock en ambient. De sound had ook altijd al wat weg van de dromerige indie-folk die artiesten zoals Gillian Welch en Sufjan Stevens en op de nieuwe plaat, waarop de band van een vijf- naar een drietal is gegaan, maakt de band definitief de oversteek. Dit zal mede komen doordat Meadowlake where the mountain meets the sea heeft opgenomen met Buck Meek en Germaine Dunes. Die eerste speelt toevallig ook gitaar in een andere bekende indie-folk act: de alom geprezen Big Thief. Het lijkt er dus op dat de Californische bergen Meadowlake hebben teruggebracht naar de kern: met z’n drieën, live en organisch. Hoe zou dat klinken in onze Groningse nazomer?
Er wordt gestart met America, vers van de nieuwe plaat. Zoals we van de band kennen, is het een dromerig nummer met de zachte stem van Jarno Olijve net verstaanbaar gemixt boven de warme muur van gitaar. Maar inderdaad, er is iets anders aan Meadowlake. het is net wat rauwer, minder gelaagd en net wat simpeler. America klinkt als een dromerige versie van The National’s Apartment Story. En zo komen we eigenlijk direct bij een waardige omschrijving van de rest van de set. Meadowlake behoudt hun dromerige sound die ze op eerdere werken ook al toonden, maar dan met een grovere basis. Meadowlake schildert dit keer niet met fijne penseeltjes, maar met grove, brede kwaststreken. De opzet is minimalistischer, simpelweg omdat er minder mensen op het podium staan. En voor het grootste deel werkt het. De nummers zijn bloedmooi en perfect om je ogen dicht te houden en weg te dromen.
©
Jan Lenting
Meadowlake
Maar daar komen we ook de keerzijde tegen. Meadowlake trakteert ons op een bijna volledige uitvoering van where the mountain meets the sea, omlijst met wat ouder werk. Dat betekent dat de set ook zo’n 70 minuten lang is. En voor het grootste deel van de set blijft de dynamiek van de nummers enigszins gelijk. Het is een valkuil waar veel andere dreampopbands ook vaak invallen. Denk aan Cigarettes After Sex. Hier en daar in de set wordt er wel naartoe gebouwd, maar de climax blijft uit. Terwijl Meadowlake prima in staat is om de muziek tot een cathartisch hoogtepunt te brengen. Het is pas op het laatste nummer, dat Meadowlake zichzelf de toestemming geeft om volledig los te barsten. En dat voelt goed. Maar in een set van 70 minuten verwacht je toch wel wat meer van zulke momenten.
Afijn, Meadowlake heeft een prachtalbum gemaakt. Daar gaat het uiteindelijk om. En het is goed om te zien dat de groep ook in drietal-formatie nog steeds werkt. Het nieuwe album is nu overal te streamen. En doe dat vooral. Tijdens lange wandelingen, nachtelijke autoritten en wanneer je je ‘s avonds een beetje alleen voelt. Dat zijn de momenten waarop where the mountain meets the sea volledig tot haar recht komt.