Het leek er nog niet op. Het was deze zaterdag vooral zonnig, stralend en warm. Maar toch is de herfst begonnen! We maken ons op voor weer een paar druilerige maanden. In principe zou dit ook een mooi moment moeten zijn om kennis te gaan maken in de Kelderbar van Vera met een nieuwe Groningse indierockband met de bijpassende naam ‘Miezer’. Dit trio gaat pas voor een tweede keer optreden. Dus we zijn best benieuwd. Is Miezer al mieters genoeg? Of gaan we met een betrokken gevoel straks weer naar huis?

Om meteen met een dik compliment te beginnen: Miezer is natuurlijk een leuk gevonden naam voor een band. En ook de twee nummers die we kennen van Soundcloud, Gevoel voorbij en Ik ben (de jouwe), zingen al lekker rond in ons hoofd. In de Kelderbar is het redelijk druk aan het worden. Genoeg mensen hebben van Miezer gehoord en zijn benieuwd. De groep bestaat uit drie personen. We zien Martsen Hut die gitaar speelt en zingt. Candy Reebroek drumt. En Jennifer de Lange speelt de bas. Hut heeft haar schoenen uitgedaan en heeft een knuffel-octopus op het uiteinde van haar gitaar zitten. Wat tegelijk lief is, maar ook wat verontrustend. Zit dat wel lekker voor zo’n beestje?

© Lisabeth Woltjer / 2024

Een kistje en een koprol

De set wordt geopend met het nummer Kistje. Het is een lekker uitgesponnen indierock-nummer en we horen woorden als ‘Hou me vast’. Het volgende nummer, Zachte Handen, is wat minder strak. En ook de zang is wat onvast op momenten. Er wordt naar elkaar geglimlacht en het optreden is redelijk ingehouden, ondanks dat er ook echt groovende gitaar-passages zijn. Het volgende nummer, Ik ben (de jouwe), kennen we. De bas krijgt de ruimte en dat is verfrissend. De band lijkt de innerlijke belevingswereld te willen laten horen, maar tot echte uitbarstingen of gekkigheden komt het niet. Wat dan wel weer een gekkigheid is… Een toeschouwer denkt lollig te zijn, loopt door de bandopstelling heen en doet vervolgens een koprol. Knap hoor! Hierna volgt Krassen In Het Vel. Toch wel het beste nummer van de set tot nu toe. Het kent een goed intro, met een hoofdrol voor de drums. De sound is iets exotischer. Het is vooral een wat korter en daardoor een meer effectief nummer. 

Waar we bij de zang en snaarinstrumenten her en der nog wat foutjes bespeuren, staat de drumpartij als een huis. Reebroek zorgt hier en daar voor een zonnetje in de Kelderbar. De dynamiek op het podium is vrij rustig en verder is de interactie met het publiek spaarzaam. Ook al maakt Hut nog wel een grap over de dertigers in het publiek, dat ze na hun bedtijd hier zijn gekomen. Wanneer we naar de laatste nummers van de set gaan horen we in het publiek nog een redelijk luidruchtig gesprek. De meesten hebben echter de aandacht er nog wel bij. Het nummer Drijfzand is een logische afsluiter. Het gaat veel verschillende kanten op. Af en toe is het rockend en dan weer in positieve zin druilerig. Soms klinkt het nog wat als loszittend zand, maar we horen de potentie van dit nummer. “We hebben verder geen liedjes meer, dus bedankt voor jullie komst,” zegt Hut na afloop.

Al met al was het een sympathiek optreden met interessante nummers die naar alle waarschijnlijkheid nog wat moeten groeien. Het is - net als bij zoveel beginnende bands - een kwestie van nog veel meer meters maken. Als vanzelf zullen dan ook meer de randjes worden gezocht, zal het strakker gaan klinken en ontstaat het lef de emoties sterker neer te zetten. Miezer als band pakt nog niet alle ruimte. Wat dat betreft is Miezer nog niet helemaal mieters, maar miserabel is het zeker niet. We hebben na dit optreden echter wel het goede herfstgevoel weer even te pakken. En stiekem vinden we het wel een beetje jammer dat het niet regent zodra we weer buiten komen.

© Lisabeth Woltjer / 2024