Er is gemêleerde energie in het pand, niet alleen is er een optreden in de Bovenzaal; in de grote zaal staat sor. Boven in de bar voelen we de dreunen van de beats onder onze voeten. Het optreden in de Bovenzaal zal, als het goed is, er een zijn zonder dreunen en raps. Lisa Ploeger is een countrypop-muzikante. Dus we maken ons op voor een optreden met een beetje twang en vooral ook catchy tunes. Vandaag kwam Lisa’s tweede EP uit, een EP met menselijke kantjes, We’re All Just Human Beings. De EP kent zes nummers. Drie daarvan waren al eerder uitgebracht als single, I Blame Myself, I Won’t Back Down en Picasso & Van Gogh. Het valt te begrijpen dat ze trots is op de EP. De drie nieuwe nummers doen helemaal niet onder voor de drie eerdere singles, hadden we al ontdekt vandaag. Het is een zeer consistente plaat met fijne kwaliteits-nummers.
Op 27 september is de tweede EP van Lisa Ploeger uitgekomen, We’re All Just Human Beings. Het is een EP met liedjes over persoonlijke ontwikkeling. Maar ook over dierbaren en de dagelijkse worstelingen in het leven. Ze heeft er twee jaar aan gewerkt. Uiteraard hoort bij de release een feestelijke show. De countrypop-muzikante treedt op deze avond in de Bovenzaal van Simplon. We trotseren de winderige herfst en gaan op zoek naar wat muzikale warmte en zijn benieuwd welke menselijke kantjes we gaan tegenkomen vanavond.
Alle bezoekers voor het optreden verzamelen zich in de bar. Het is gezellig. We krijgen vast wel een seintje als het optreden gaat beginnen, niemand heeft haast. En inderdaad, iets na half tien horen we een stem die het begin aankondigt. In alle rust schuifelen we de zaal in.
Lisa Ploeger speelt met een band. Er is een toetsenist/cellist en uiteraard een gitarist, bassist en een drummer. De set begint met She Sang ‘Bout Broken Hearts, een nummer van de nieuwe EP. De eerste zinnen van het nummer doen ons een beetje aan Suzanne Vega denken. Het refrein is daarentegen volledig anders en eigen. Het is zuiver gezongen en een prima nummer: een set-opener waardig. Het volgende nummer is I Won’t Back Down, een sterke compositie die deze avond al in ons hoofd zat. Aan het eind is daar de glimlach van Lisa en een intro-praatje. Er is twee jaar hard aan de EP gewerkt en dat moet gevierd worden vanavond. Er zullen nieuwe nummers worden gespeeld, maar ook een aantal oudere nummers. Zoals de eerste single van Lisa uit 2020, White Flag, een nummer over muziek. We geven ons eraan over. Met name de cello weet hier te bekoren.
De zaal is redelijk gevuld voor dit optreden. De meeste mensen luisteren intensief en proberen echt de muziek in zich op te nemen. Anderen hebben weer een heel andere muziekbeleving. Die zijn dan weer in staat om vrolijk en - vol support - enthousiast op de liedjes te reageren maar tegelijk ook tijdens het gehele optreden redelijk luidruchtig in gesprek te zijn met elkaar. Het feest wordt dus op verschillende manieren gevierd.
Het eerste kwart van de set is fijn gevarieerd. Er zijn uptempo momenten en er zijn rustige momenten. Er volgt een kort praatje over inspiratiebronnen. Naast de nieuwe nummers en oude nummers worden er vanavond ook liedjes gespeeld als ode aan muzikale helden van Lisa. Dus volgt er een Taylor Swift-nummer, Willow. Het past naadloos in de set. Het hoogtepunt van de set tot nu toe volgt hierna, het eigen nummer Picasso & Van Gogh is een rustig luisternummer dat gaat over positief zijn. De cello pakt hier een schilderachtige hoofdrol. Live krijgt het nummer extra karakter. Je zou er stil van kunnen worden, al geldt die regel zogezegd niet voor iedereen hier vanavond.
Hierna volgen nog genoeg andere goede tracks en ook de nodige vertel-momentjes. Er is kwetsbaarheid in de stem te horen als Lisa vertelt over haar vorig jaar overleden oma. En er wordt over country gepraat. Er wordt geconnect. Een persoon mag zelfs even op het podium komen om te vertellen wat een favoriete country-artiest is, Post Malone in dit geval. Zelf is Lisa geïnspireerd door Waylon, vertelt ze. Vervolgens wordt een nummer gespeeld dat ze vond op een country playlist met de naam Waylon in de titel. Het nummer heeft twang, een element wat gewoonweg ook niet had mogen ontbreken vanavond.
Zo rollen we vlotjes naar het eind van de set. De band wordt voorgesteld en het nummer Fine Wine wordt geserveerd, een nummer over vriendschappen die alleen maar beter worden, net als goede wijn. Er wordt door sommigen in het publiek meegezongen. I Blame Myself is uiteindelijk het rockende einde van het optreden. Nu kan er nog even gedanst worden. Op het podium wordt er naar elkaar gelachen. Er wordt nog om meer gevraagd, maar meer nummers zijn er niet.
Je kunt niet ontkennen dat de songs van deze avond allemaal prima zijn. En dat de uitvoering ook goed in orde is. Het geheel was catchy genoeg. De country-purist had wellicht wat meer het rauwe country-karakter willen horen, een zekere gerijptheid. Maar dat kan nog komen. Met de jaren wellicht. Als een goede wijn. Als artiest is Lisa Ploeger op dit moment puur, eerlijk en verfrissend. Ze kan mooie liedjes maken en voelt zich ook comfortabel genoeg om persoonlijke dingen te vertellen, met zelfs een tikje kwetsbaarheid. Haar geslaagde optreden heeft uiteindelijk tot stand weten te brengen dat het materiaal van We’re All Just Human Beings nog extra is gaan leven. Zodra we naar buiten lopen na het optreden merken we dat we bepaalde passages nog aan het na-neuriën zijn. Maar dat is natuurlijk een menselijke reactie.
Lisa Ploeger