Het is vrijdagavond 12 januari 2024. We gaan op weg naar Simplon. Want daar - in de bovenzaal - zal op feestelijke wijze de nieuwe EP van Moonloops worden gelanceerd: Big Dreams. En dat niet alleen. Als een echte tweetrapsraket, vormt deze EP samen met het vorig jaar verschenen Little Astronaut een heus album. In het voorprogramma staat Roodnoot uit Utrecht. Buiten is het druilerig maar tussen de wolken zien we toch nog een paar heldere sterren aan de hemel staan. Zullen we in Simplon ook sterren zien stralen vanavond?

Roodnoot

Bob Barlag is Roodnoot, singer-songwriter uit Utrecht. Hij staat niet alleen op het podium. Roodnoot is een voltallige zesmansformatie, inclusief een trompetist. Op en voor het podium zien we wolkjes. Het zijn extra decorstukken voor deze avond, uiteraard bedoeld voor de hoofdact, maar het past ook uitstekend bij de muziek van Roodnoot. We horen tijdens de set mooie sfeervolle indiepop met een hoog aanzwellend gehalte. Bob draagt één schoen zonder veter, maar ook eentje met een veter. Het voegt een klein beetje mysterie toe aan het optreden. Aan het begin van de set is de bovenzaal nog niet heel goed gevuld. De sfeer moet nog gezet worden. 

Het is niet elk voorprogramma gegund direct iets magisch neer te zetten. En in alle eerlijkheid lukt Roodnoot dat ook niet, ondanks de sympathieke sound en dito karakter van de muzikanten. Bob probeert regelmatig met een praatje een fijne stemming tot stand te brengen. Bij het derde nummer - Trains - besluit het publiek uit zichzelf een aantal stappen naar voren te zetten opdat de hatelijke lege ruimte voor het podium wat meer is opgevuld. Er ontstaat wat meer een fijn Simplon-bovenzaal-huiskamer gevoel. 'Lieflijk' is het woord van de avond. Het voelt oké, maar intens wordt het niet.

Regelmatig moet er nog even worden gestemd. “Gitaren zijn eigenlijk best wel kut,” zegt Bob, nadat een intro even mis ging. Zo zijn er wat onzuiverheden tijdens dit optreden. Het bijzondere element van de sound van de band is uiteraard de trompet: het blijft een mooie toevoeging, maar is soms ook best moeilijk in te passen in het totaalgeluid. Heel af en toe schuurt het wat, en niet op de juiste manier. De laatste twee nummers van de set maken nog het meeste indruk, met name wat Bob ‘de hit’ noemt: All Is Said And Done. Het optreden duurt drie kwartier, en het is over het algemeen aangenaam. Aan het eind volgt er een hartelijk applaus en een enkel whoohoohoo. Het is drukker geworden. 

Moonloops

Het is tijd voor een goede lancering. Op het podium staan zeven personen, inclusief twee achtergrondzangeressen. Singer-songwriter Sarah Dekker is Moonloops. Ze woont in Leeuwarden, maar heeft duidelijk iets met Groningen. Ze heeft hier gewoond en ze heeft een erg goede klik met Simplon. De vorige EP-releaseshow was ook hier. Ze vraagt aan de band: “Iedereen klaar?” Het kan beginnen. 

De set begint met een heerlijke jazzy vibe. Daarna horen we nog twee oudere nummers, Ghost en Chalk, haar eerste single. Dat nummer laat de band direct al heel erg shinen, op een goede manier hoor je veel Joni Mitchell. Hierna is het tijd voor het hele album. Sarah vertelt over de plaat. Het begon twee jaar geleden, ze had een concept en een idee: de plaat zou gaan over het zoeken naar een thuis, over alleen voelen alsof je eenzaam in de ruimte bent en contact zoekt met anderen. “Dit is… Little Astronaut, Big Dreams,” kondigt Sarah trots aan. In grote lijnen wordt de plaat van A tot Z gespeeld. Het begint met Moon In My Hands. Een nummer met minimale begeleiding, piano en zang. De zaal luistert aandachtig. Moonloops laat haar eigen persoon zien en horen, kwetsbaar, maar juist in die fragiliteit weer heel erg krachtig. 

De band maakt indruk en er wordt een foutloze set gespeeld. Bij Constellations merkt Sarah op dat dit nummer al 150.000 keer is gestreamd. En verder: “Het is heel warm hier.” De overgang daarna naar Little Astronaut is vlekkeloos. Je ervaart dat de volgorde van de nummers heel goed werkt. Dat het verhaal zo bedoeld is. De zang is zuiver, het geluid is goed en de achtergrondzangeressen brengen de juiste accenten aan. Echt bijzonder is het aandachtige publiek. Er is amper geklets. Geen wonder, want we zijn allemaal mee op ruimtereis. De gezagvoerder van de avond kijkt helder de zaal in: uitstraling en talent gevangen in één persoon. 

Het nummer Space Between Us mag het volgende hoogtepunt worden genoemd, ondanks dat het nog maar een paar keer live is gespeeld. Wederom een klein nummer. Dat is niet zonder gevaar, maar de aandacht zal op dit punt bij niemand meer verslappen. Slechts een paar nummers later kondigt het einde van het album zich al aan. Wat is deze luisterervaring snel gegaan. Er is geen enkel zwak moment geweest en ook het laatste nummer van het album, Waltz On The Edge Of The World, stelt niet teleur. 

“Dat was de plaat, Nu nog een paar nummers..,” zegt Sarah. Het tempo gaat nog even de hoogte in. Met vooral de perfecte uptempo indietrack Align als afsluiter nemen in de bovenzaal de dansbewegingen toe. Op het podium heerst een extraverte dynamiek. Er wordt genoten van elkaars spel en gezichten laten blijdschap zien. Het contact met elkaar is goed. En aan het eind volgt een gezamenlijke buiging. 

Met die buiging lijkt de voorlopige bestemming van deze tweejarige ruimtereis te zijn bereikt, het voelt echt als een belangrijk moment deze avond. Al met al was dit een zeer geslaagde releaseshow. Met de miezer van deze avond buiten, was het binnen vooral een stralende avond.

© Rick Weekamp / Rick Weekamp/Moonloops