Na een treinreis van Parijs naar Groningen deze ochtend staat Claudie dan eindelijk in Simplon. Voor een bescheiden publiek begint het Franse duo met hun dromerige, elektronische pop. Je zou het kunnen omschrijven als Franse synthpop. Zangeres Anaïs Perroud, die ook verantwoordelijk is voor de elektronische geluiden, weet het publiek al snel met haar charmes te betrekken. Vrijwel aan het begin van het optreden beginnen de heupen van de aanwezigen langzaam te swingen en komen er hier en daar wat voetjes van de vloer. Perroud weet samen met bassist Adrien Brion iets unieks neer te zetten. Brion gebruikt zijn basgitaar op verschillende manieren: naast fijne baslijnen creëert hij ook leidende melodieën die net zo goed gespeeld hadden kunnen worden op een elektrische gitaar of synthesizer.
Claudie heeft duidelijk een eigen sound. Als je het zou moeten vergelijken met andere artiesten, zou je kunnen stellen dat het een kleinere, ingetogenere en rustigere versie is van L’Impératrice, met het dromerige van de elektronische geluiden uit het album Currents van Tame Impala (die band van The Less I Know The Better). Toch voelen sommige nummers completer aan dan andere. De enigszins ingetogen zang van Anaïs past goed bij de instrumentale stijl van de band en de Franse taal, maar lijkt soms iets te missen wanneer er een instrumentale climax ontstaat. Juist op momenten waarop je een vocale uitbarsting verwacht, blijft het vocaal vrij braaf, terwijl er instrumentaal wel een uitbarsting volgt. Het is jammer, maar is absoluut geen dealbreaker voor deze mooie Franse band.