Op een ongewoon warme oktoberdag lijkt de zomer nog even z’n laatste adem uit te blazen. Regenjassen blijven thuis en t-shirts vullen de straten van Groningen. Ook Vera loopt langzaam vol, het publiek klaar voor een avond vol muziek. Op het programma staan Vanity Box en Cloud Cafe. Twee bands met geheel eigen geluid, verschillende achtergronden en elk op hun eigen niveau van ontwikkeling.

Lokale Nostalgie

De avond begint met Vanity Box, een Groningse band die zich zichtbaar thuis voelt op het podium van Vera. De leden van de formatie zijn hier dan ook kind aan huis: Hugo Heinen, Yorick Karseboom en Julia Bekker zijn alle drie actief bij Vera, en ook Sybolt Friso is geen onbekende in deze kringen. Vanity Box combineert dromerige melodieën met indie-invloeden en roept beelden op van zowel het verleden als het verlangen. Hun sound is doordrenkt met een vleugje nostalgie, sterk beïnvloed door de alternatieve muziek uit de jaren ’90.

Geluidsexplosie

Na een laatste keer stemmen klinkt een zacht roffeltje op de drums, al snel gevolgd door een diepe baslijn die de spanning opbouwt. Met de podiumervaring van de bandleden zou je verwachten dat ze het technische aspect van muziek maken feilloos beheersen. Toch is het publiek al snel geneigd naar de oren te grijpen, overweldigd door het volume, alsof ze zich moeten beschermen tegen de explosie van geluid die hen overvalt. De hi-hats worden veelvuldig aangeslagen en lijken losjes gespannen. Door het te harde volume veranderen de bekkens in een schelle pieptoon, verstopt onder de muziek. Helaas heeft dit ook zijn weerslag op de zang, die vrijwel geheel wegvalt in de mix en daardoor nauwelijks te horen is. Toch laat het publiek zich niet ontmoedigen en deint onverminderd mee, de hoofden ritmisch knikkend ondanks het overweldigende volume. “Nou, dat begint goed: meteen een snaar gebroken tijdens het eerste nummer”, grapt Bekker aan het eind van het openingsnummer, met een lach die de situatie luchtig houdt.

Spelenderwijs

Hoewel de zang wegvalt in de mix, vult de band het gat moeiteloos met sterke gitaarpartijen, die ze duidelijk uitstekend beheersen. Bekkers expressieve mimiek voegt een extra dimensie toe aan de show, en maakt haar aanwezigheid op het podium onmisbaar. Daarnaast speelt de band knap met dynamiek en tempowisselingen, waardoor de luisteraar, mocht die even afdwalen, op het juiste moment direct weer alert wordt gemaakt. Deze technische beheersing van timing en contrast getuigt toch wel van sterke muzikale precisie en vakmanschap. Dat de instrumenten niet optimaal waren afgestemd, ligt misschien meer aan de geluidstechniek dan aan de band zelf. Het is jammer, want voor de fijnproever is het duidelijk dat deze band wel degelijk potentie heeft en muzikaal meer in huis dan wat tijdens deze set tot uiting komt. Met wat spelenderwijs verfijnen zal die potentie ongetwijfeld tot zijn recht komen. Volgend jaar brengt de band hun eerste album uit en dat belooft veel.

Cloud Cafe

Oefening baart kunst

Zodra ze het podium betreden straalt de ervaring er vanaf bij Cloud Cafe. De zangeres merkt op dat haar microfoon wat harder moet, en jawel: haar stem klinkt direct luid en duidelijk door de zaal. De in de coronatijd gevormde Amsterdamse indieband bestaat uit Tara Wilts, David Coehoorn, Tom Radsma en Dirck Kroes. Samen beheersen ze de kunst om grootse, meeslepende momenten te verweven met subtiele, intieme details. Met hun debuutalbum Gift Horse nog vers in het geheugen weet de band het publiek wederom te verassen. Hun muziek vermengt folk en fuzz, waarbij ze zonder aarzeling midden in een nummer van genre wisselen. De krachtige vocale sprongen en de loepzuivere zang laten zien dat de band niet bang is om de lat hoog te leggen. Je hoort aan alles dat deze muzikanten precies weten wat ze doen.

Bloed, zweet en snaren

Het tweestemmige samenspel van Wilts en Coehoorn tilt de muziek naar een hoger niveau, waarbij hun stemmen perfect op elkaar aansluiten. Voeg daar de scherp uitgevoerde elektrische gitaarriffs aan toe en de band slaagt er met gemak in zich te onderscheiden van het doorsnee geluid. Radsma, zichtbaar volledig opgaand in zijn spel, bespeelt zijn gitaar met zoveel passie en intensiteit dat het lijkt alsof hij elk deel van zijn lichaam inzet, inclusief een omgekeerde linkerhand, om er nog iets extra’s uit te halen. Zijn bezwete voorhoofd en de daar bijbehorende druppels op de vloer zijn stille getuigen van de fysieke toewijding waarmee hij speelt.

Muzikale gelaagdheid

De indrukwekkende hoeveelheid klanken die de band voortbrengt doet vermoeden dat er meer dan vier mensen op het podium staan, alsof er een onzichtbare laag muzikanten meespeelt. Drummer Kroeg zorgt ondertussen voor een speelse twist, met onverwachte ritmewisselingen die het publiek steeds weer scherp houden.

Fireball

“Ik heb het ineens heel warm”, grapt Wilts tussendoor. “Dat doet me denken aan hoe teleurgesteld ik was toen ik ontdekte dat de Fireball, de pittige eierbal, niet meer verkrijgbaar is. Ik ga straks een rondje doen om handtekeningen te verzamelen om ‘m terug te krijgen.” Het muzikale vakmanschap van deze band, gecombineerd met humor en het vermogen om het publiek te blijven boeien, maakt duidelijk het viertal klaar is voor een groter podium.