Het is donderdag 10 oktober en wanneer we de koude straten van Groningen belopen komt ons vanuit alle hoeken muziek tegemoet; vanavond is het namelijk weer tijd voor de Groningse editie van de popronde, het evenement om nieuwe muziek en artiesten te ontdekken en te genieten van de meest uiteenlopende genres op de meest uiteenlopende locaties. Wij gingen natuurlijk kijken en dompelden ons onder in deze muzikale oase en kwamen verrast, ontluistert en geïnspireerd weer boven.

Hannah Young

Ons Popronde-avontuur begint in Sports Bar De Groote Griet. Hannah Young heeft met veel verschillende dj’s en producers samengewerkt en daarin sterke keuzes gemaakt; ze is al opvallend veel gestreamd op Spotify. Hannah mag optreden aan de voorkant van de bar, vlak bij de ingang. Altijd lastig. Soms is het echt hard werken in de Popronde. Haar keyboard staat klaar, ze is er zelf, maar een afwachtende meute is er nog niet. Wel tv-schermen met voetbal en een geschiedkundig incorrecte Red Bull Mona Lisa die veel aandacht trekt.

Maar Hannah is onverdroten, ze heet iedereen welkom met een glimlach en opent haar set met het nummer 2 A.M. De eerste helft van de set bestaat uit piano-ballads. Rustig, maar niet saai. Hier kunnen we best een tijdje naar luisteren. Het optreden begint al snel te leven, er zijn inmiddels meerdere toeschouwers gearriveerd. Ook een hondje - meegebracht door een bezoeker - doet een blaffende duit in het zakje. Halverwege de set wordt aangekondigd dat we gaan dansen. De geluidstape op de laptop gaat nu ook meedoen. De muziek is over het algemeen lekker dansbaar en uplifting. De live piano klinkt wat harder in de mix dan de rest, maar dat nemen we even op de koop toe. De liedjes zijn gewoon uitstekend. Als laatste nummer horen we Hannah’s eigen bewerking van Teenage Dirtbag van Wheatus. Een heel fijne en vette afsluiter van een goed en oprecht optreden.

NAVARONE COLE

Ondertussen is het wachten op NAVARONE COLE in Klup de dag. De kledingzaak is omgetoverd tot een mooie stage, maar helaas begint, door technische tegenslagen Navarone Cole later dan gepland. Hierdoor lopen mensen al snel verder naar een volgende locatie, ook dat is Popronde. Maar gelukkig heeft Navarone Cole een goede oplossing om eenmaal ready het publiek weer naar binnen te lokken; ‘Gooi die tent vol!’ rapt hij vol overtuigend als een soort lokroep en langzaamaan wordt de angstvallig lege winkel gevuld met nieuwsgierige voorbijgangers.

Navarone Cole’s zijn Spotify streams liegen er niet om; zijn debuutalbums GOLVEND WATER en VOLGEND WATER die vorig jaar uitkwamen zijn enorm vaak gestreamd en de feautures van onder andere Fresku en Russo laten doorschermeren dat Navarone Cole nu al gezien wordt in de scene. Dat maakt het extra jammer dat de set van Navarone Cole hier wat stuntelig en rommelig overkomt. De eclectische mix van stijlen van op de albums komen hier toch minder goed tot hun recht. Toch weet Navarone Cole bij vlagen zeker te verassen, vooral dankzij de band die akelig strak en muzikaal is. Ook Cole zelf heeft op een bepaalde manier iets magnetisch en zijn stage presence zorgt ervoor dat we het gevoel krijgen dat we hier kijken naar een artiest die hoewel hij wat stuntelig uit de startblokken is gekomen, wel een denderende eindsprint inzet en daarmee bewijst nog wel eens een hele grote ster te kunnen worden.

Cardigan Inn

Cardigan Inn opent het Popronde-bal in Vera. En er klopt alvast heel veel. Goede tunes? Check! Giga grooves? Check! Coole uitstraling? Check! Het is vanaf de eerste tonen al een succes. De vijfkoppige, jonge formatie uit Amsterdam stond hier eerder al in het voorprogramma van CIVIC en kent dus de weg. Cardigan Inn voelt zich hier prettig en geniet. En ook het publiek loopt zich helemaal warm voor deze postpunk/new wave formatie. De band zegt beïnvloed te zijn door onder andere Talking Heads, King Gizzard en Parquet Courts. En dat horen we. Er zijn melodieën en er zijn grooves in een fijne feestelijke mix. Het is wat retro, maar tegelijk ook weer helemaal van deze tijd. Naarmate de set vordert zien we een steeds groter gedeelte van de zaal in beweging. Zanger - en soms gitarist - Pablo Nollet draagt een pak met een stropdas met clip. Hij beweegt goed! Veel muzikale helden zien we terug, een jonge David Byrne, een beetje Bowie en zijn zangstijl doet wat aan Alex Kapranos denken. Cardigan Inn weet ook nog eens te variëren, toetsenist Joe Pilmeijer neemt de leadzang af en toe over. Naar het einde toe wordt er steeds harder ge-grooved lijkt het wel en dan worden we ook nog eens verrast door een heerlijk soort The Cure-basje van basgitarist Miriam Rumora. Cardigan Inn overtuigt. Hier zetten we een dikke krul bij.

DEHAZE

Dan is het tijd om de trappen van het Grand Theater te beklimmen om te kijken naar het innemende en ontwapenende optreden van DEHAZE. Mensen hebben zich naast de bar geïnstalleerd en het is muisstil wanneer DEHAZE begint met spelen. Hij is zeker niet alleen gekomen; om hem heen heeft hij een volledige band inclusief achtergrondzangeressen en strijkers meegenomen, waardoor elk nummer vol en warm klinkt. Zelf zit DEHAZE veilig achter zijn keyboard waarachter hij met vaak een grote glimlach op zijn gezicht het publiek inkijkt en iedereen zo bij het optreden betrekt. De nummers gaan van kwetsbaar naar dansbaar en haast geen enkel thema blijft onbelicht. De teksten zijn puur en vertellen het verhaal van een zoektocht naar zelfliefde, zelfacceptatie, en het vinden van jezelf in de chaos die het leven heet.

Het is een krachtig geheel en de band is ongelofelijk goed op elkaar ingespeeld. Niet alleen de muziek straalt warmte uit, maar ook zie je dat elke muzikant in de band met een onbevangen enthousiasme proberen een zo mooi en strak geheel neer te zetten. Wanneer er een uiterst meezingbare "nananana" wordt ingezet en het kleine, maar fijne publiek met z’n allen meezingt, vult de ruimte zich met een gevoel van saamhorigheid en komt de boodschap van hoop extra hard binnen. Het is dan ook haast geen verassing dat zijn debuut EP tell the world onder andere werd geproduceerd door Wouter Hardy (één van de producers achter het nummer Arcade van Duncan Lawrence). DEHAZE laat vanavond dan ook horen dat hij met zijn muziek echt een verhaal kan vertellen waar iedereen wel een les van hoop uit kan halen en die EP, ja die moet je echt even gaan luisteren!

MEERKAT

We gaan vanavond echt vol voor de afwisseling. In Chaplins Pub gaan we kijken naar jazz/fusionband MEERKAT, uit Utrecht. De voortekenen zijn gunstig, er is zeker belangstelling. En ook bij de eerste tonen van de set voel je meteen dat dit een fijne show gaat worden. De vijfmansformatie opent met aanstekelijke funky, Stevie Wonder-achtige toetsen en een stevige gitaar. Er is geen zang aanwezig bij deze band, de lead is als het ware de trompet. En wat klinkt deze goed! Dat niet alleen, de muzikanten van MEERKAT zijn simpelweg allemaal zeer oké. Ze weten met gemak het publiek in te palmen. Deze avond horen we veelal nieuwe nummers van de band. Een aantal daarvan zullen binnenkort worden uitgebracht, al is er wat verwarring op het podium zelf wanneer welk nummer nu precies uit zal komen.

Het nieuwe nummer Holy Mountain valt in ieder geval op, met een lekker spacey toetsen-solo, toffe ritme-wisselingen en een portie professionele chaos om het nóg even wat avontuurlijker te maken. Holy shit! Tijdens het nummer Last Minute Hustle valt onze mond open bij een weergaloze bassolo, Jaco Pastorius had er nog een kleurtje van gekregen. Uit het publiek komt regelmatig een schreeuw van waardering. Een ander hoogtepunt is een eigenzinnige versie van My Favorite Things. Dit knalt en schiet direct de ruimte in. MEERKAT speelt de pannen van het dak, met sublieme solo’s en spannende muzikale elementen. Jazz ouderwets? Nou, zeker niet! En zeker niet als MEERKAT de duivels ontbindt. Niet te missen, deze band.

Wortel

Een Popronde avond is natuurlijk niet compleet zonder even de draaibar in de Drie Gezusters in te duiken. Deze stage bovenin de Drie, fameus om zijn draaiende bar (die vanavond niet draait!) is dan ook de perfecte plek voor de muziek van het energieke trio Wortel. Stiekem zijn we vooral naar dit optreden gelokt door de bizarre bandnaam, maar eenmaal aangekomen in de kroeg, blijkt dat de groep daarnaast ook een zeer leuk en en gevarieerd repetoire ten gehore kan brengen. De mannen van Wortel geven gas en maken een soort groovy rock waar we niet echt onze vinger op kunnen leggen. De instrumentatie wordt dik en hard ingezet, maar door de dansbare ritmes en rare twists zorgt Wortel dat ze niet je standaard rockband zijn, maar een soort gekke oom die in in een gekke trip is blijven hangen.

Mede door deze mengelmoes van muzikale invloeden blijft het optreden interessant, maar voor veel van de nieuwsgierige Popronde-bezoekers is het iets te chaotisch waardoor niet iedereen die de draaibar binnenloopt, ook het hele optreden blijft luisteren. De mannen van Wortel lijken zich hier gelukkig niks maar dan ook niks van aan te treken en spelen onvermoeibaar en onbevangen verder. Een dansbare rockband met een felle, knallende kleur: de naam Wortel omschrijft de band misschien wel beter dan dat wij dat kunnen.

BRACES

En dan is het tijd voor zware metalen. Ook dat hoort gewoon thuis in de Popronde. En zeker in Groningen. Het feestcafé Twister in de Poelestraat is voor deze avond omgetoverd tot een metal-cave. Onder andere de band BRACES, uit Tilburg, treedt hier op. BRACES maakt hard-rakende hardcore, deathcore en metalcore en is beïnvloed door onder andere Slipknot en Knocked Loose. Als we kijken naar het beperkte aantal boekingen voor de Popronde dat BRACES heeft (8 van de 40 steden), kunnen we zeker zeggen dat metal een ondergeschoven kindje is. En het is doodzonde, want deze band kan ook echt wat. Binnen de nummers worden we regelmatig van de ene emotie naar de andere geslingerd. Soms is het log en hard, maar vaak ook in de hoogste versnelling. Het energieniveau is gepeperd en de toegevoegde elektronische sounds weten het optreden een fijne beladenheid mee te geven.

De zang van de frontman is oké, ook hier is er afwisseling, maar het bereik is niet extreem te noemen. Hij weet dan wel weer wel op gigantische wijze kracht en beweging mee te geven aan het optreden. Het aanwezige publiek wordt opgezweept. Er ontstaat een mosh waar het eigenlijk gewoon niet kan. Het is een kolkend optreden in Twister. “Lekker bezig, of niet?”, horen we zeggen. Nou, zeker weten. Hulde aan de organisatie van Popronde Groningen om deze band te boeken. Want, heel eerlijk, wij gaan hier lekker op. BRACES: minstens zo lekker als Brabants worstenbrood.

ANDRO

We verlaten de drukte van de Poelestraat en zetten koers naar de Buckshot, waar ANDRO hier de avond afsluit. Het kleine podium in de hoek van de Buckshot is veel klein voor ANDRO, die afgelopen voorjaar door heel het land de support act was van Popronde-veteranen Chef’Special en dus al menig Nederlands poppodium van binnen heeft gezien. De vele speeluren zijn dan ook absoluut terug te horen in de manier waarop ANDRO op het podium(pje) staat. Gewapend met basgitaar en omringt door zijn band weet ANDRO het aangetrokken publiek binnen no time voor zich te winnen. Zijn heerlijke mix van klassieke reggae met pop, RnB en hiphop zorgt voor een show die geen enkele seconde saai is. Niet alleen muzikaal maar ook tekstueel weet ANDRO van elk nummer een klein kunstwerkje te maken. De groep straalt professionaliteit, plezier en warmte uit en je hoort dat de klassieke reggae in elk nummer de boventoon voert.

Wanneer hij zijn meest gestreamde nummer Srananmang Life inzet, klinken er zelfs wat klanken van herkenning vanuit het publiek. Het is een mooie, wat ons betreft iets te intieme setting voor ANDRO, maar ondanks dat we hem liever een plekje in bijvoorbeeld het Grand Theater hadden gegund, weet ANDRO zelfs hier met zijn soms zachte, introspectieve en dan weer dansbare nummers een prachtige set te spelen die prikkelend en inspirerend is. Ga zijn debuut EP We Zijn Hier dan ook zeker checken!

Gespuys

Ons Popronde-avontuur eindigt in het gele pand van studentenvereniging Cleopatra. Een Nederlandstalig electro alt-pop duo uit Delft zal het programma van de avond aldaar afsluiten. Gespuys, is de naam. Het belooft een lekker hard en dansbaar optreden te worden. We rekenen op stevige beats, ongerijmde dichterlijkheden en ook een spiegel om ons eigen dwaze bestaan erin terug te zien. Maar helaas! Het geluid blijkt tijdens het optreden veel te zacht, een technisch probleem. Er wordt om harder gevraagd vanaf het podium, maar het gevaar voor een oorverdovende feedback-piep zou te groot zijn. We moeten ons tijdens dit optreden dus wat inspannen om in de stemming te blijven. Zonde! De nummers zijn echt prima verder, ze gaan onder andere over mannen zonder mening en over de Playstation 2.

De muziek is vooral ook dansbaar, zeker als de techno-factor even wordt opgeschroefd. En zo nu en dan wordt er een soulvol glij-gitaartje in de mix gegooid. Op het podium zien we verder vooral een wat coole, verveelde soort vervreemding. Fijn! Gespuys speelt vooral eigen nummers, maar het duo heeft ergens ook een oldtimer opgeduikeld. De tekst van het lied wordt door de kenners direct herkend. En uit vele kelen wordt gescandeerd: “1,2,3,4,5,6,7 Waar is Berend Botje gebleven?” Nou, hier is hij niet. Wat we wel zien is vooral een fijne act met veel potentie. Het zal voor een ander keer zijn om hier wel op goed volume van te kunnen genieten.

En zo eindigt onze reis door de binnenstad. Moe maar voldaan en met een hoofd vol nieuwe melodieën verlaten we de Cleopatra. Het was een geslaagde avond vol variatie en wederom een buitengewoon fijne editie van de Popronde. We dansten, moshten en werden geroerd en geraakt.

Tot volgend jaar!