In de bovenzaal van Simplon is het deze donderdag tijd voor het experimentele geluid. Geen bandjes, geen singer-songwriters, geen conventionele patronen, maar elektronische sounds, vervormingen en innoverende technieken. Ether Infinity, Pareidolia en huny gaan bij deze editie van Simplon UP zorgen voor een aantal muzikale vergezichten waarbij niet alleen geluid, maar ook sfeer en beeld een grote rol gaan vervullen.

Pareidolia

Het is de bedoeling dat we gaan zitten in de bovenzaal van Simplon vanavond. Er staan fake plastic planten, stoeltjes en vaten waar we ons glaswerk op kunnen zetten met waxinelichtjes erop. Er is weinig licht. We fluisteren. Op het podium zien we twee mensen zitten. Dat moet het Groningse duo Pareidolia zijn. We gaan ze niet veel zien bewegen. Het geluid en de sfeer zal de toon zetten. Eerst is dat nog rustig. In de zaal heerst stilte. We zijn direct geïntrigeerd. Langzaam worden er nieuwe geluidselementen aan de elektronische sound toegevoegd. Op het scherm achter het duo zien we vlekken van licht. Er is een ondertoon van spanning voelbaar, met name door de setting, maar langzaam horen we ook de angst in het ambient geluid toenemen. Het zwarte, onbehaaglijke gevoel groeit. Totdat een apocalyptisch gebrom de zaal vult en de aarde voelbaar door extreme bastonen begint te beven. De vaten in de zaal trillen, het glaswerk trilt mee en zorgt voor een extra laag ongemak. De onderdompeling is compleet. Er is geen licht aan het eind van de tunnel, alleen maar beklemmende benauwdheid.

Een softe beat doorbreekt vervolgens de zwaarte. De soundscape onttrekt zich uit het zwarte gat. Er is even iets opbeurend. Het leven wat weg was doet een doorstart door de zwarte rook heen. Terwijl het vuur nog knisperend aan het smeulen is. Uiteindelijk evolueert de sound in een soort beatloze, vastlopende ambient doom-techno. Dit is wat er van muziek overblijft als er niks meer overeind staat. Het is iets wat absoluut niet gericht is om ons comfortabel bij te laten voelen. Maar intrigerend is het wel. 

En dan is het stil. We weten niet of het nu de bedoeling is om te klappen. We doen het uiteindelijk toch. De zaal staat vol rook. Dit was intens en zeer pakkend.

© Donald van Tol

huny

Na de totaalervaring van Pareidolia is het de beurt aan huny. Dit optreden gaat wat anders worden is al meteen duidelijk. We zien onder andere een vissenkom gevuld met water en een gitaar met een strijkstok. Huny - Luz Mercedes - staat en zal meer gaan performen zo te zien. Het optreden begint echter ook relatief rustig. Dit keer met gefluister en stem-samples. De voordracht en de elektronische sound zijn ten opzichte van Pareidolia meer collageachtig. Huny weet ook een intrigerende set neer te zetten, maar de beleving is anders. We worden niet ondergedompeld, maar volgen huny op een meer persoonlijke reis, als observanten. Flarden van gedachten worden door hen uitgesproken, half fluisterend en fragiel. “This is my home. The city is asleep. Letting myself fall.” Uit de vissenkom komt een borrelend, futuristisch geluid. Het zal regelmatig terugkeren. Ook hier worden beelden en licht geprojecteerd op diverse schermen.

Soms is een sound-element herkenbaar, maar altijd lijkt huny verder te gaan en andere sfeermomenten op te pikken. Gedachten en observaties worden in geluiden gevangen en weer losgelaten als een nieuwe hoek wordt omgeslagen. Ineens kan het vriendelijk klinken, als er zachte beats voorbijkomen. Maar de stad waar huny ons doorheen leidt is vooral ook dystopisch en kil, met Burial-achtige duister. “The city is full of faceless men,” klinkt het. In de verte horen we beats, het is vol gevaar en dreiging. Het komt dichterbij, de menselijkheid is verdwenen, het voelt machinaal. 

Deze opvoering zorgt voor een besef van totale eenzaamheid. De geluiden gaan uiteindelijk uit. Alleen dat van water blijft over. Het is afgelopen. Huny grinnikt en zegt ‘thanks’.

© Donald van Tol

Ether Infinity

Hallo, hallo! Het zijn de mannetjes van de radio. Elias Elgersma en Jaap van der Velde (beiden van The Homesick) plukken als Ether Infinity ter plekke radiogeluiden uit de ether en samplen en loopen deze om vervolgens geheel iets nieuws te creëren. Het verschil met de vorige acts is levensgroot. Op het moment dat het optreden begint gaat er in de zaal een lelijk TL-licht aan. We vermoeden dat dit opzettelijk is. Voor de rest verwachten we veel improvisatie en ook wat chaos. De performance begint met een Ice Ice Baby-loop. De radio-sound-recycleerders speuren de ethergolven af, de portable radiootjes gaan de lucht in: is er wat bruikbaar? 

De vibe is direct dansbaar. Veel stoeltjes in de zaal staan er nu wat verloren bij. Bewegen is plezier. We staan nu graag. We horen van alles, zoals bezopen dub country en overige probeersels met overgangen die abrupt genoemd kunnen worden. Er wordt niet gediscrimineerd, alle muziek is welkom, foute Europop bijvoorbeeld. Shazammen is verleidelijk, maar dat lukt niet, onze handjes gaan even de lucht in. Hierna wordt Kim Wilde ontleed en ook het nieuws komt voorbij. We horen hier ter plekke voor het eerst dat de beoogde Trump-minister van Volksgezondheid Robert F. Kennedy Jr. zal zijn. Dat gaat veel mensenlevens kosten, schiet door ons hoofd. Gelukkig brengen stukjes Mambo No. 5 de sfeer terug. Ook dit nummer wordt helemaal vervormd. Net als een stukje spraak van een presentatrice over het opstapelen van haar afwas: "Het lukt niet, het wordt opgestapeld, het wordt niet goed schoon.” Het wordt een kneiter, met een aanstekelijke beat. En zo zijn er meer lekkere hard-hitting flarden die ineens coherent aan gaan voelen. We horen stukjes La Bamba, Money For Nothing en foute 100% NL nummers met ‘lalalalala’.

De toon is gezet, we gaan voorlopig niet weg. Het is heerlijke onzin en met de fake plastic planten blijk je dus ook te kunnen dansen. Een tof optreden dus, waar we vooral erg vrolijk van zijn geworden. Ook al leek het wel alsof er wat lang bij bepaalde fragmenten werd stilgestaan; Wellicht was er enige strijd met de techniek om snel goede nieuwe sounds uit de ether te plukken. Maar het heeft al met al de pret niet doen drukken.

Het TL-licht gaat uit in de zaal, het is klaar. Drie spannende acts hebben ons zeer veel verschillende emoties doen voelen: we zaten op het puntje van onze stoel, we hebben eenzaamheid gevoeld en we hebben samen gelachen. Dit was dus weer een zeer geslaagde Simplon UP met mooie nabije ontmoetingen van het experimentele soort. 

© Donald van Tol
© Donald van Tol