De avond begint verrassend anders dan verwacht. Op het podium verschijnt een energiek duo, uitgerust met slechts een handvol apparatuur: een digitale drum, een groovebox en twee microfoons. Het Nederlands-Italiaanse duo, geworteld in zowel Amsterdam als in Groningen, noemt zichzelf Gonzo Bimbo. Hun muziek is een eigenzinnige mix van EBM, Europese pop en, onmiskenbaar, jaren '80 punk.
De set wordt geopend met stevige EBM-klanken, die je bijna het gevoel geven op een technofestival te zijn, gehuld in een andere staat van bewustzijn. Maar niet veel later gooien ze het roer om en brengen een geluid dat rechtstreeks uit de jaren ’80 lijkt te komen. Terwijl het duo theatraal meeswingt op hun eigen geproduceerde tracks, bekruipt je als toeschouwer bijna een gevoel van gemis: waarom staat er niemand in het publiek te dansen zoals Courteney Cox in Springsteens iconische videoclip?
Qua stemgeluid doet het duo denken aan The Communards met hun krachtige Dont Leave Me This Way, gecombineerd met een stevige elektronische beat. Of, voor een meer luchtige referentie, het speelse en parodische Pop! Goes My Heart van Hugh Grant uit de film Music and Lyrics. Er wordt volop geëxperimenteerd met de instellingen van de microfoons, variërend van galmende echo’s tot robotachtige stemgeluiden. Helaas ontbreekt het nog aan een soepele overgang tussen de nummers. De mixen voelen soms onaf en sluiten niet vloeiend op elkaar aan. Toch is het jammer dat dit duo in het voorprogramma staat, want terwijl het publiek vooral nog druk bezig is met zichzelf, verdient Gonzo Bimbo absoluut meer aandacht dan ze krijgen.