“Ben je solo of met zijn tweeën?” Bij de entree van de grote zaal verwijst een goedlachse vrouw de bezoekers naar hun plaatsen. De Grote Zaal is ingedeeld in drie rijen met tafels. Aan de zijkanten zitten groepjes met elkaar te kletsen. In het midden de mensen die solo zijn gekomen in stilte op hun telefoon. Aan de bar wordt massaal besteld bij de enige barmedewerker van de avond, waardoor de rij al snel van de bar naar het podium loopt. Toch wel gek, zo vastzitten aan je stoel. En dat aan een met stof beklede tafel die daardoor sterk doet denken aan het decor voor een kerstdiner. Het voelt als een eerste schooldag of date, enorm onwennig.
Nu de deuren van concertzalen langzamerhand weer op een kiertje gaan, blijft ook Vera niet achter. Het podium presenteert een reeks zitconcerten voor een klein publiek. Friese cultzanger Meindert Talma trapt af, en overtuigt ook ditmaal zonder band of koor met een reeks meeslepende muzikale verhalen vol verrassingen. Maar even, hoe voelt dat nou eigenlijk, zo’n anderhalf-meter-concert? Onwennig maar toch ook wel vertrouwd, blijkt vanavond.
Maar als de lichten dimmen, en Talma opkomt, vervaagt dat gevoel al snel. De aandacht verplaatst zich naar zijn kalme gedaante met somber gelaat (die vandaag plaatsneemt op een stoel, maar naar het einde toe ook af en toe opstaat), maar bovenal zijn belangwekkende verhalen. Vandaag begeleidt hij zichzelf muzikaal op twee kleine keyboards. Helaas geen koor, dus. Ook voor Talma wennen, maar toch hij heeft het niet nodig om te overtuigen. De vingers vliegen moeiteloos over de toetsen van de instrumenten. We horen ook de lage tonen van zijn stem, al heeft die honderdtien dagen niet de oefening van een concertuitvoering gehad. En dat valt ietwat te horen, maar het is hem vergeven. Vooral als je dan ineens tweemaal een anderhalf uur durend concert geeft. Aanvankelijk zou hij een uur spelen, maar het tijdsbesef ontglipte hem ook even, waardoor hij een half uur langer speelt.
Enfin, die stem, eerder een zing-zeggende dan een rockzangstem, heeft zelfs wel een charme, iets iconisch. Talma heeft zichzelf dan ook nooit bestempeld als rockzanger, eerder als muzikaal verhaalverteller. En dat is hij ook, want tel bij die iconische zangstem de stoïcijnse, droogkomische wijze waarop hij die vertellingen brengt op – over krakende stoelen in Beijum, opgroeien in het Friese Surhuisterveen (zo gezellig is er maar één, klaarblijkelijk) en een ontmoeting met Blond Uit Een Flesje. En vrijwel altijd gaan die vertellingen gepaard met gevatte inleidingen. De beelden die achter hem verschijnen zijn even goed gevonden, ontroerend bij het nummer De ballade van Jannes van der Wal, over het bijzondere maar tragische leven van de wereldkampioen dammen, of ronduit hilarisch bij Eindelijk Vakantie (een duet met De Jonge Boschfazant) waarbij er archiefbeelden van een willekeurige familie opduiken. Overigens, die vakantiekiekjes zijn daadwerkelijk willekeurig, de Boschfazant struint namelijk graag rommelmarkten af, op zoek naar oude harde schijven vol foto’s.
©
Iris Luimstra / 3voor12groningen
In de anderhalf uur die Talma speelt, brengt hij een doorsnede van zijn gehele repertoire ten gehore. We leren wederom veel over lokale historische, maar ook actuele verhalen. Neem bijvoorbeeld Arjan Robbens groot gevierde terugkeer naar “de FC”, die ook vanavond uitbundig wordt gevierd middels een trilogie, waarin een nieuwe uitvoering van Arjan Robben wordt gedebuteerd. Talma zong al eerder over de voetballer op de plaat Balsturig, maar paste de track aan waardoor in een nieuwe brug en couplet zijn terugkeer naar de voetbalclub wordt bejubeld. Al met al, gedurende al deze zowel roerende als komische vertellingen, weet Talma de aandacht van het publiek vast te houden, die muisstil aan zijn lippen hangt. Wellicht komt die stilte mede doordat ondergetekende zich in de solo rij bevindt. Maar, een aandachtig publiek komt Talma ook toe. En die welverdiende aandacht krijgt hij vandaag, zelfs in deze onwennige setting.
De lichten gaan weer aan, en na een huishoudelijke mededeling van programmeur Peter Weening, die na zijn jubileum de dag ervoor wederom fris en fruitig op het podium staat, begint men zich toch te verplaatsen. Anderhalf uur zitten is toch wel lang. De muziek staat nog harder dan tijdens het hele concert, maar toch raak ik in gesprek met wat bekenden en medewerkers. “Vandaag zou Down The Rabbit Hole beginnen”, vertelt de barman. Ai. Het is weer even als vanouds wanneer men zich weer rondom de bar begeeft en nog een laatste drankje met bekenden doet. Bijna dan, want steeds voel ik de neiging om weer netjes aan die kerstdinertafel plaats te nemen. De sfeer is toch wat minder ongedwongen dan je gewend bent.
Vanavond keerde Talma terug naar 'zijn' Vera, de plek waar het voor hem allemaal begon, en geeft met deze fraaie show een prima aftrap voor het zomerseizoen. En, ondanks de wat gedwongen sfeer en een houten achterwerk, is het toch erg fijn om weer in Vera te zijn.