De zaal is nog lang niet vol als het voorprogramma het podium betreedt. De frontman mijmert: “Allemaal in de verte, mensen in de verte…” Het M.J.H. Thompson Volksorkest begint. Zanger/gitarist Michiel Jan Hendrik Thompson, geboren in Oegstgeest, vormt samen met drie andere bandleden het M.J.H. Thompson Volksorkest. Ze worden tijdens de set voorgesteld als Sjoerd (drummer), Milo (bassist) en Arthur (tamboerijn en elektronische geluiden).
Het openingsnummer begint rustig en kent een soort van Pavementiaanse opbouw, balancerend tussen chaos en bezieling. Dan begint het viertal uit volle borst te schreeuw-zingen. “Stacey, let me be your baby, so you can save me”, het klinkt vooral erg lelijk hard, maar dat is de bedoeling van deze act. Dit was nog een semi-mooi nummer. We worden door de band vervolgens getrakteerd op een set vol fragmentarisch vermaak. Binnen de liedjes wordt onder andere noise gecombineerd met mooie melodieën en verder horen we ook freaky en funky geluiden, gitaar-erupties, bliepjes en bloepjes, Atari gabber-ritmes, rock-grooves, country-twang en wat al niet meer. O ja, uiteraard veel onbedaarlijk geschreeuw uit vier kelen. En er is een Hank Williams-cover.
M.J.H. Thompson Volksorkest valt vooral niet in een hokje te stoppen. En de band doet er alles aan om dat ook te voorkomen. De bandleden hebben plezier, en in de zaal zijn er mensen die het ook wel weten te waarderen. Meedansen lukt dan ook wel vaak, zo tussen de breaks door. Je zou de muziek van deze band op zich wel boeiend kunnen noemen, besluiten we halverwege de set. Maar aan het einde van het optreden begint vanwege het bewust fragmentarische gehalte van de nummers en na een zoveelste vals schreeuwstukje toch ook bij de open minded luisteraar de verveling toe te slaan. Na verloop van tijd kennen we het trucje wel.