Het Oude RKZ is voor vele Groningers een bekend begrip. In 1979 werd het oude rooms-katholieke ziekenhuis gekraakt en sindsdien is het pand een eigen leven gaan leiden. Inmiddels is het een beheerd pand dat door bewoners verzorgd en onderhouden wordt. Naast woningen is het een plek vol met cultuur, denk aan een bioscoop, theater, dagcafe en eigen bar. En dat is waar we ons vanavond bevinden. Een duistere zaal vol met leidingen, planten, oude ziekenhuis schermen en een fris windje. Naast de donkere uitstraling is het vooral een gezellige plek waar een relatief verschillend publiek bij elkaar komt om een avond flink omvergeblazen te worden. De bands van vanavond zijn erg verschillend, maar wat Swerve, Farer en Throwing Bricks delen met het ORKZ is het obscure. De mensen lopen binnen, de lichten dimmen en de duisternis valt.

WieWatWaar?

Artiesten:

Swerve

Farer

Throwing Bricks

Locatie: ORKZ

Datum: 17 februari 2024

 

Swerve

Zodra de eerste drums te horen zijn, schudden ook de eerste hoofden. Niet uit onvrede, nee juist tevreden meedeinend op het ritme. Die is namelijk oorverdovend en stuwend. Swerve is een band bestaande uit 2 leden. Dit lijkt misschien weinig maar zo klinkt het niet. Richard Postma (zanger en gitarist) en Reinee Huizinga (drummer) marcheren hun nummers in. Niet fysiek maar wel in cadans. De gitaarriffs jagen de ruimte door en de hevige noiserock werkt opzwepend. Een strak maar wild optreden. Net zo wild als het haar van de gitarist/zanger Postma. Een zwiepende haardos waar menig metalhead, of nou ja eigenlijk iedereen, jaloers op zou kunnen zijn.

© Lucas de Wit

De twee zijn goed op elkaar ingespeeld en zetten daarmee de zaal op scherp. Het geheel voelt sinister. Het ene na het andere nummer wordt vol overgave gespeeld. Helaas overstemd het instrumentele de stem voor het grootste deel van het optreden. Dit lijkt meer aan de geluidstechniek te liggen dan aan de zanger, maar soms vallen de schreeuwende tonen weg in het geheel.

© Lucas de Wit

Farer

Tijdens de laatste details van de soundcheck van de tweede band wordt er tevreden onderling geknikt. De bandleden van Farer stappen het podium af om plaats te maken voor rook, veel rook. Zodra er een dichte mistlaag klaarligt, verschijnt er een schim van een van de bassisten. De schaduwen worden gevolgd door de eerste drum tonen en het gesprek in het publiek over eierballen ebt weg. De lichten gaan uit en opzwepende geluiden belagen het publiek. Farer maakt gebruik van een geslepen opbouw in hun nummers waarbij je als luisteraar bijna bedwelmd raakt. Vol onrust wil je weten waar dit heen gaat. Tussendoor ontstaan er nog wat meer rookwolken. Geen uptempo of divers gelaagde nummers, maar wel meeslepend in eenvoud. Farer bestaat enkel uit drum, bass en zang. De band heeft drie leden Frank de Boer (bassist/zanger), Arjan van Dalen (bassist/zanger) en Sven Jurgens (drummer).

Zodra het even stil is, wordt direct uitvoerig door het publiek besproken wat ze ervan vinden. Net zo snel als het gepraat begint, verdwijnt dit ook weer zodra het geluid van een ander nummer begint. Er is veel samenspel onderling, en de doordachtheid in licht en rook maakt het geheel een unieke ervaring. Onheilspellend fluisteren gaat gepaard met oorverdovend, schel geschreeuw. Farer heeft duidelijk verstand van wat ze doen. Zonder ook maar een keer het publiek aan te spreken, laten ze nummer na nummer ontstaan. Soms met veel bewuste ruis, soms langzaam, soms intens. Bovenal schreeuwt het noisemetal met een vleugje doom.

© Lucas de Wit
© Lucas de Wit

Throwing Bricks

De avond is door gesluimerd in de nacht en het publiek is toe aan de laatste band. We begonnen met twee mensen op het podium en eindigen met vijf. Throwing Bricks komt met een hele hoop herrie het laatste beetje energie uit het publiek trekken. De rook heeft plaatsgemaakt voor intrigerende visuals op een scherm achter de band. Op dit scherm is het hele optreden door een soort film te zien. Beelden van water, een gezicht, stroken die lijken op zeewier of haar en de naam van de band werken hypnotiserend. De band zelf lijkt ook gehypnotiseerd want ze gaan volledig op in hun eigen muziek. Goede gitaarriffs, snarende tonen en veel hi-hats. Throwing Bricks is genre overschrijdend en maakt een combinatie van geluiden die goed voelen, maar niet per se binnen een stijl vallen. Het geheel bestaat vooral uit blackmetal, met vleugen van sludge screamo, hardcore en rock.

Throwing Bricks bestaat uit Niels Koster (vocalist), Marius Prins (gitarist), Jesse Stey (gitarist), Jordi van Putten (bassist) en Robert Constant (drummer). Dit vijftal kan af en toe heel zacht zijn, maar het is vooral een sloopkogel. Als luisteraar wordt je gevangen in een net van onmacht, wanhoop en woede. De teksten zijn op enkele woorden na niet te verstaan, maar wanneer je deze thuis opzoekt kom je er achter dat hier de emotie nog meer in schuilt. Zelfs als je niets verstaat, is het een ervaring op zich. Het geheel van tonen brengt emotie de ruimte in en is niet alleen destructief maar ook omarmend. Als primeur worden er twee nummers gespeeld die nog niet eerder live gedaan zijn en het publiek krijgt aan het einde het gewenste toegift.

© Lucas de Wit
© Lucas de Wit

Aan het eind van de avond blijkt dat het duistere van de zaal precies het verbindende is. Achter het duister schuilt saamhorigheid, creativiteit en een bijzondere gemeenschap. De bewoners van het ORKZ zorgen op vrijwillige basis voor dit soort evenementen. Bij het weggaan loop je door de lange gangen van het oude ziekenhuis. De bands van vanavond lijken hierin na te galmen, in onheilspellendheid maar ook in zachtheid en in creatie. Met een beetje inlevingsvermogen hoor je zelfs het geluid van de avond noch tussen de muren en tussen je oren weerkaatsen.