Het was geen kwestie van minuten, maar van seconden; zo snel vlogen de kaarten voor Amerikaanse indierockband The War On Drugs de deur uit. SPOT haalde een gigantische vis binnen als seizoensafsluiter. Waar de groep vorige week nog twee avonden voor 5300 mensen stond in de Royal Albert Hall, doet het nu voor een fractie daarvan De Oosterpoort aan. Daar trakteert de band ook nog eens op een extra lange show vol anekdotes, grapjes, en warme herinneringen aan cheeseburgers bij de Hoek.

Under The Pressure

"Ticket gezocht, Ticketswap 2.0", staat er op het bordje van een fan als ze voor de Oosterpoort op en neer loopt. Bijna smekend kijkt ze de bezoekers die en passant op hun telefoon al hun kaartje tevoorschijn halen aan. Uit Amsterdam komt ze. Zij en twee vrienden konden niet door de wachtrij van 4000 ticketzoekenden op Ticketswap komen, maar het concert missen was geen optie. Digitalisering van kaartverkoop is blijkbaar al full circle gegaan waardoor deze tactieken weer nodig zijn. Terug naar Ticketswap 0.0 eigenlijk.

Dat veel fans naast een kaartje grijpen is natuurlijk te verwachten als een band die al meerdere keren een Ziggo Dome weet te vullen nu voor 'slechts' 1800 mensen staat. Dat The War On Drugs Groningen aandoen en geen zaal met een grotere capaciteit komt door programmeur Joey Ruchtie. Al eerder verklaarde hij tegen Dagblad van het Noorden dat hij het management van de band trof tijdens Eurosonic Noorderslag. "Ze hadden shows in België en in Denemarken. Dan kom je praktisch langs Groningen". Daar komt bij dat de groep warme herinneringen heeft aan de shows in Vera in 2009 en 2011, en De Oosterpoort al kennen van het TakeRoot festival, daar speelden ze toen nog in de foyer.

© Donald van Tol / 3v12

An Ocean Between The Waves

Het is die eerste show in Vera die zanger en frontman Adam Granduciel meteen aanhaalt als hij het podium opkomt. "We love playing here. We have already made our pilgrimage to Vera today. We have special memories to the cheeseburgers there accros the street at 6AM", zegt hij met een grote glimlach alvorens hij Brothers inzet. Het zevental is overduidelijk in een opperbeste stemming en staat ontspannen op het podium. Het lijkt erop dat de kleinere zaal in een bekende stad een welkome afwisseling is van de sleur van de tour. 

Samen met Granduciel zorgen David Hartley (basgitaar) en Charlie Hall (drums) voor een solide basis van ieder nummer, waarna de rest secuur wordt dichtgekit met de synthesizers van Robbie Bennett en Eliza Hardy Jones, aangevuld door blaaspartijen van Jon Natchez en het subtiele gitaarwerk van Anthony LaMarca. Het resultaat is als een traagstromende rivier: breed, diep, vlak en schijnbaar ongevaarlijk zonder wilde uitspattingen en hoge golven, maar wie zich er in waagt wordt onverbiddelijk gegrepen en meegesleurd langs de mooiste plekken.

Bij The War On Drugs krijg je geen meezingers, geen eindeloos herhalende melodische riffjes of in koor meegezongen Kensington 'woho'-tjes. Als vanzelf drijf je van het opbouwende  Harmonia's Dream naar het meer opzwepende 'hitje' Red Eyes, om vervolgens wat traag rond te dobberen bij Strangest Thing. Enkel opgeschrikt door het euforische: "Whoo!" van Granduciel voordat het iconische gitaarloopje van zijn meest gestreamde nummer wordt ingezet.  

© Donald van Tol / 3v12

Comin' Through

Tot halverwege de set loopt alles nog volgens plan. De setlist van de rest van de tour wordt nauw gevolgd. "Do you know what the next song is going to be?" vraagt Granduciel plagerig. Up All Night wordt er correct voorspeld door het publiek. Al hoopt er iemand nog op Comin' Through. "You guys think you know everything", antwoord de zanger. Voor het verzoeknummer lijkt hij aanvankelijk ook weinig te voelen. "Everytime we play Comin' Through I realize I hate playing it". Als ze het al doen, doen ze het akoestisch, zegt hij. 

Maar na Buenos Aires Beach wordt er toch wat omgegooid. Er wordt om een akoestische gitaar gevraagd en na wat over-en-weer met de roadie ("I don't know how to tune it") wordt Born In Time van Bob Dylan ingezet, toch gevolgd door Comin' Through. Dit uitstapje, dat duidelijk wordt geïmproviseerd, laat de individuele vaardigheden van de leden van The War On Drugs mooi naar voren komen. Waar bij de rest van het repertoire partijen soms wegzakken in de hoeveelheid synthesizers, is er hier meer plek om te bewegen. In plaats van dat de sax van Natchez alleen op getimede momenten boven de rest uitkomt, is hij opeens het hele nummer goed te volgen, evenals de harmoniën van Hardy Jones. Het is de schaduwzijde van het dichte en meeslepende geluid van de composities van de band die draaien om een groots compact geheel in plaats van nuances.  

© Donald van Tol / 3v12

Thinking Of A Place

Een andere cover, van Tom Petty's Love Is A Long Road, markeert te terugkeer naar de oorspronkelijke setlist. Een vlammend eerbetoon aan de in 2017 overleden muzikant die overduidelijk veel invloed heeft gehad op het geluid van The War On Drugs. Granduciels vaardigheden als gitarist zijn al de hele show overduidelijk, zijn solo aan het einde van het nummer weet het hier nog een extra randje te geven. 

Met I Don't Live Here No More wordt het laatste stuk van de show ingezet. Na de introductie van de band bekend de zanger grinnikend dat ze echt niet veel langer kunnen blijven, want ze willen nog ergens anders heen. Toch nog een cheeseburger halen bij de Hoek voor de rit naar Denemarken begint? Het is ze gegund. Als na afsluiter Thinking Of A Place het slotakkoord wegebt, komt er na dik 2.5 uur een einde aan de show. Een goed half uur langer dan de shows tot nu toe en zonder een steekje te laten vallen. 

Het is overduidelijk dat het een bijzondere avond was voor iedereen in de zaal. Voor de band een warm bad in een geliefde stad, voor de 1800 geluksvogels op de tribune een intieme, extra lange show van een band van wereldformaat. Het onderstreept nog eens wat voor uniek popklimaat Groningen heeft en wat plekken en evenementen als Vera en Eurosonic Noorderslag daaraan bijdragen. Met een nieuwe, grotere Oosterpoort waar nu plannen voor worden gemaakt, zijn meer shows van dergelijk formaat en niveau makkelijker te regelen, maar voor zoiets unieks als dit is er meer nodig dan alleen een grotere zaal. 

© Donald van Tol / 3v12