Terwijl de mannen van het Nederlands elftal in Berlijn proberen de overwinning tegen Turkije veilig te stellen, verzamelt een enthousiast publiek zich in Vera voor het laatste optreden van de tour van Jonathan Rhodes en Max Poolman.

Americanazanger Jonathan Rhodes vervaagt met gemak de spanning van de EK-kwartfinale naar de achtergrond en vult de vrijgekomen ruimte met zijn warme stem en goede humeur. In gezelschap van Max Poolman tourden de mannen en hun vijfkoppige bands de afgelopen vier maanden door heel Nederland, met als eindstation Rhodes’ thuisbasis: Groningen. Ondanks de constante drang van zowel de artiesten als het publiek om de voetbal-updates van nieuwssites te volgen, wisten de mannen de aandacht goed vast te houden. Dat is niet voor niets.

Het perfecte plaatje

Samen met ruwe Douwe Bob look-a-like Max Poolman tourt Rhodes sinds april door Nederland. Poolman opent de show. De oranje attributen die menig Nederlander op dit moment draagt, worden in de warme zaal van Vera vertaald naar oranje schijnwerpers. Het licht valt op een witte hoed, gevolgd door een lichaam dat van de nek tot aan de vingers is verfraaid met tatoeages. De gitaarriem is gedecoreerd met een bliksemschicht en aan het uiteinde dwarrelt een zwart-wit veertje. Het hele plaatje klopt.

Niet alleen het visuele plaatje klopt, ook de muziek valt perfect op zijn plek. Poolman sluit zijn ogen wanneer hij speelt. Galmend komen de eerste klanken van zijn stem de zaal binnen. “I want to ride you until I die”, zingt hij, terwijl hij sensueel met de muziek meedeint. Poolman en zijn band, The Union, vullen de eerste helft van de avond met meeslepende muziek, geïnspireerd door folk, country en rock. De teksten zijn zo beeldend dat je ze voor je kunt zien. De bijkomende uitvoering van de nummers brengt de woorden echt tot leven.

Mocht de fantasie nog te wensen over laten, vult Poolman deze aan met achtergrondinformatie over de nummers. Over het nummer Mercy vertelt hij hoe hij in zijn eentje in een busje door Amerika reisde. Onderweg sprak hij een man: “Hij vertelde me dat hij van een drukke stad naar de rustige natuur was gevlucht omdat hij iets slechts had gedaan. ‘I did something bad, man’. Na dat gesprek kon ik maar één ding afvragen: Wat zou die gast nou gedaan hebben? Uit die vraag is dit nummer ontstaan.”

Over het kunnen van Max Poolman and The Union kun je weinig negatiefs zeggen. IJzersterk is het woord dat past bij het repertoire van deze mannen, wat de verwachting voor Jonathan Rhodes hoog stelt.

© Martsen Hut / 3v12

Overwinning

Na een korte pauze betreden ook Jonathan Rhodes en zijn band het podium. De hoed is bij deze mannen ook niet thuisgebleven en heeft zijn plek gevonden op het hoofd van de pianist. Allen gekleed in losse blouses met Boheemse prints, klopt ook dit plaatje.

Rhodes staat inmiddels bekend als een ware knijper van zijn eigen ziel. Zoals hij zelf omschrijft is hij niet bang om de schemering van zijn hart te onderzoeken. Zijn zoektocht naar zichzelf komt tot uiting in zijn sterke teksten. Deze worden vergezeld door instrumentele klanken herkenbaar uit de Americana-folk, met hier en daar een tikkeltje blues en een snufje gospel. In 2022 debuteerde de artiest met zijn eerste EP genaamd Dirt, een jaar later gevolgd door het live-album Live at Het Rode Hert. Woonachtig in Groningen hoeft Rhodes voor dit optreden niet ver te reizen: “Ik ben op de fiets gekomen”.

Anders dan zijn voorganger begint de show met een rustig nummer, waarna Rhodes vraagt: “Hé, maar jullie houden echt niet van voetbal dus?” De humor en het plezier straalt van elk bandlid af en slaat goed aan bij het publiek. Rhodes bespeelt het publiek niet alleen met zijn stem, ook zijn lichaam staat niet stil. Hier en daar worden benen in de lucht gegooid en wordt de tekst met handen en voeten gevisualiseerd.

“Hoeveel staat het?”, vraagt Rhodes. “1-0 achter”, roept iemand uit het publiek. “Dan spelen wij tot nu toe beter”, antwoordt Rhodes. En daar heeft hij gelijk in. Met een stiekeme telefoon waarop de livestream van de wedstrijd wordt afgespeeld, slim verstopt op het podium, vervolgt het optreden.

Tekstueel zijn de nummers onberispelijk; in elk woord valt herkenning te vinden, waardoor je voortdurend geboeid blijft luisteren. Hoewel niet altijd even zuiver, voelt Rhodes’ stem als een warm bad na een regenachtige dag. Instrumenteel valt ook hier niks te bekritiseren. Wanneer de techniek van Rhodes’ apparatuur tijdelijk wegvalt, vullen de bandleden de tijd dan ook moeiteloos met geïmproviseerde gitaarriffs en drum- en pianosolo’s. Ook als Nederland de 2-1 scoort, verwerkt de band dit meteen in hun optreden. Ze improviseren een aangepaste introductie met het bekende Amerikaanse ijshockey- en honkbalstadion-orgeldeuntje.

Bij het nummer When I Die vertelt Rhodes over de inspiratie en de daarbij behorende Groningse stad: “Een tijdje geleden liep ik over een kerkhof hier in Groningen, waar allemaal generaties Gerben Gerbema’s begraven lagen. Toen bedacht ik hoe lekker het is dat je gewoon de deur dicht kan trekken”. Hij geeft helaas aan dat hij dat voorlopig ook wil doen voor de komende periode: “Het is een intense hobby.”

Net zoals de wedstrijd is deze avond een overwinning en een mooie afsluiter van de tour. Eén ding is zeker: zowel Max Poolman als Jonathan Rhodes zijn artiesten om, voor zover mogelijk, goed in de gaten te houden. Het beste van beide artiesten moet nog komen.

© Martsen Hut / 3v12