Eenmaal boven, staat het publiek als een massieve eenheid bij het podium, waar de Lange Mannen boven de mensenmassa uittorenen. Ze zijn dus echt lang. Of ze ook echt haast hebben, valt te betwijfelen - hun muziek werkt eerder onthaastend. Het is verhalende, Nederlandstalige muziek in het straatje van muzikanten zoals Spinvis en Lucky Fonz III. Het zijn slice-of-life liedjes: alledaagse thema’s zoals verlangen, kleine feestjes en kruiswoordpuzzels komen voorbij.
Het publiek gaat er helemaal in op. Tijdens de intiemere liedjes is het helemaal stil, en tijdens de meer dansbare liedjes gaat het helemaal los. Tijdens het nummer over de Zweedse nummer 3 – een Zweedse kruiswoordpuzzel, dus – gaat het zo los dat de vloer deint onder onze voeten. Mensen doen spontaan sit-downs, en er ontstaat zelfs een kleine moshpit, zwakke vloer be damned.
Los van de liedjes, die simpel doch goed zijn, zit de grote winst van dit optreden hem in het aanstekelijke enthousiasme van het duo, en dan met name Joek. Tussen de nummers door houdt hij praatjes, bedankt hij het publiek, en prijst hij Joost Meijer helemaal de hemel in. Hij vertelt over zijn ontmoeting met Joost, dat Joost op een strand gitaar zat te spelen en dat Joek er bij is gaan zitten, en er nog steeds bij zit. Zo introduceert hij een instrumentaal stuk gitaarmuziek, waarnaar iedereen werkelijk in stilte naar staat te luisteren. Het is magisch, en het publiek vraagt zelfs om een toegift.
