Opgroeien in Friesland is natuurlijk voor niemand leuk. Het lijkt de vier leden van Momsname alleen wel heel erg zwaar te vallen. Murw gebeukt door dat taaltje en iedere dag tegen die Achmeatoren aan te moeten loeren kijkt de groep wat glazig voor zich uit. Gelukkig hebben ze in de muziek een goede manier gevonden om die pijn een plekje te geven. De nummers van de groep zijn daardoor doorspekt met zware emoties. Titels als Alone on Christmas Night en Subliminal Hurt zeggen al genoeg. Ook de outfits laten duidelijk zien dat we te maken hebben met een jonge groep met een iets te grote dosis weltschmerz.
Café Knarie heeft een reputatie van iconische proporties gekregen onder bezoekers van Eurosonic Noorderslag. Tot in de vroege uurtjes staan hier allemaal festivalbazen en boekers met elkaar te borrelen na het einde van het officiële programma van de avond. Esns.memes kijkt er al het hele jaar naar uit. Maar dat is niet de enige reden. Knarie heeft ook dit jaar weer een tof programma samengesteld voor hun eigen showcase Knariesonic. Iedere avond staan er twee bands in de knusse kroeg. De Friese indiegroep Momsname en onze eigen popband Waterleaf trappen af.
Momsname
Wat dat betreft geen vrolijk begin van een feestelijke week. Gelukkig voelt het wel als een groep die op zijn plek is in de Knarie. Lekker alto, een beetje vreemd, maar zeker sympathiek. De nummers zitten, hoe melancholisch dan ook, goed in elkaar en weten de luisteraar ondanks de trage ritmes toch bij de les te houden. Zangeres Esmee Thiescheffer heeft een indringende stem die duidelijk gemaakt is voor dit genre. Emotionele stukken worden lang opgerekt, maar net voordat men dreigt af te haken weet Momsname er weer de vaart erin te krijgen en het publiek weer mee te krijgen.
Als opener had het wel wat pittiger gemogen, maar Momsname is een mooi voorbeeld van de verscheidenheid aan muzikaal talent dat te aanschouwen is tijdens ESNS. Het is vooral fijn dat ze niet ook in hun moerstaal zongen.
Waterleaf
Het is aan Waterleaf om de pit die eerder mistte weer terug te brengen. De band heeft het afgelopen jaar een paar heerlijke nummers uitgebracht en is duidelijk lekker op dreef. Poppy nummertjes met een enorme jaren '80 saus zijn het recept van Margrieke Hoornstra & Co en het werkt als een tiet.
Bij het eerste nummer zit de vaart er al goed in en het is te zien dat de band meters heeft gemaakt. Overgangen gaan soepel, het is lastig de band op foutjes te betrappen. Alles is net zo goed uitgedacht als hun outfits. Zoals het hoort in de popmuziek pakt de frontvrouw alle aandacht. Hoewel beperkt door de ruimte laat Margrieke zien dat ze weet hoe ze een show moet geven. Al vroeg trekt ze de voorste rijen naar voren en geeft iedereen in haar blikveld het gevoel dat ze gezien worden. De grote strik op haar outfit is wat kitsch, maar dat mag haar vergeven worden.
Want het belangrijkste is natuurlijk hoe het klinkt. Vooral bij nummers als A Man Is A Man en Blue Monday valt alles op zijn plek. Op en top eighties maar verdomd catchy. De stem van Margrieke valt hier helemaal op zijn plaats en in ieder refrein klinkt ze als Kim Wilde reborn (of is die nog niet dood?). De feeststemming is gered.
Dan nog een kort woord van lof over het geluid in de Knarie. Anders dan op de meeste plekken is er voor gekozen om het volume niet abnormaal hard te zetten. Dit veraangenaamt de luisterervaring enorm. Het dwingt mensen ook minder en zachter te praten, waardoor er meer aandacht is voor de artiesten. Ook hoef je zelfs met oordoppen niet te bidden dat je je gehoor kwijt bent. Het zachtere volume gaat ook zeker niet ten koste van de verstaanbaarheid van de artiesten. Hulde.
©
Jan Lenting
Waterleaf