De Synagogue Showcase is een gratis tweedaags evenement, al een paar jaar georganiseerd door de band Vikings in Tibet. De showcase van dit jaar staat in het teken van de Synagogue Showcase Mixtape, een collectie van tien nummers door tien - min of meer - lokale artiesten. Op de woensdag speelden hier al Pieternel, Felthouse, Suze who?, Melle Leyten en WATERBOLK. Wij zijn nu aanwezig op de donderdagavond. En ook voor deze avond geldt dat het op papier een mooi programma is. Het belooft een bijzondere avond te worden.

Het is zeven uur, we lopen richting de synagoge aan de Folkingestraat, natuurlijk een prachtig gebouw om naartoe te gaan. Een synagoge betekent letterlijk ‘een huis voor samenkomst’. En vanavond komen we hier dan ook samen voor - hopelijk - een mooie avond. De sfeer bij binnenkomst is sereen en het voelt meteen al goed. De haast van alledag laten we achter bij de ingang. De razende fietsen van de Folkingestraat, die ons bijna van de sokken reden, zijn al meteen een vage herinnering. Er staan stoeltjes opgesteld. Weinig kans dat we hier gaan moshen dus. Vooraan staat onder andere een elektrische piano klaar voor de eerste act. Maar voordat we daaraan beginnen krijgt het publiek nog even keurig uitleg van een Vikings in Tibet-bandlid over waar de bar is en waar de merch te vinden is. En uiteraard krijgen we een eerste - van vele - Mixtape promopraatjes. 

Dit evenement staat dus voor een zeer groot deel in het teken van de Synagogue Showcase Mixtape: een verzameling van tien liedjes door tien lokale artiesten. De Mixtape is verkrijgbaar op vinyl, cassette én cd. Het artwork is gemaakt door Anne Caesar van Wieren.

HETA

We gaan beginnen. HETA komt aan haar pianootje zitten. De Finse Heta Salkolahti speelde voorheen in Town of Saints en we zagen haar al regelmatig op het podium met Suze who? en Lisa Ploeger. Dit is haar eerste solo-optreden. Deze week kwam ook haar eerste solo-nummer uit, Myrsky.

We worden verwend met een lange en mooie piano-intro. We hebben alle tijd, we nemen alle tijd. Het sacrale van de setting is meteen in pianomuziek vervat. Uiteindelijk horen we ook haar stem. Ze zingt in het Fins. Je kunt verder een speld horen vallen in dit huis, iedereen luistert doodstil naar dit mooie en weidse pianonummer.

Zodra het is afgelopen vertelt HETA dat dit haar eerste solo-optreden is en dat het eerste nummer ging over het licht aan het eind van een tunnel, na een donkere periode. Het tweede nummer heet Diamond Light, en is dus in het Engels. Net als het derde nummer, ook daarin horen we de woorden ‘darkness’ en ‘light’ weer in terug. Het voelt erg persoonlijk aan. Het refrein van het nummer blijft goed hangen en ook dit is er een met een mooie opbouw.

We durven even om ons heen te kijken, even uit de trance. Niet alle stoeltjes zijn bezet. Maar belangstelling is er zeker al zo vroeg op de avond. Het geluid is hier ook goed. Vooraan krijgt HETA gezelschap van Suze Commandeur (van Suze who?) en Robin Yzerman. Het is alweer tijd voor de laatste liedjes. Suze en Robin hebben speciaal hiervoor Fins geoefend. Ze gaan de backing-vocals verzorgen. Myrsky kennen we al een paar dagen. Het nummer staat ook op de Mixtape. De vocalen van de drie personen vooraan klinken hier bijzonder mooi. Het nummer is relatief wat korter dan de rest, lieflijk met een iets mysterieuze ondertoon. En dan is het al klaar. Het is eigenlijk veel te snel afgelopen, dit optreden.

Timo de Jong

Na een korte pauze komt Heta weer tevoorschijn. Ze gaat de tweede act van vanavond aan ons voorstellen. De tweede act van de avond zou I Took Your Name zijn, echte naam Chris van der Ploeg. Chris is ziek vandaag begrijpen we. Maar er is een ‘very nice vervanger’: Timo de Jong. Hij komt oorspronkelijk uit Meppel en heeft zes jaar lang in Leeuwarden gewoond. Maar nu - sinds een maand - woont hij in een echt leuke Stad. Fijn voor hem. En voor ons, want Timo is hoe dan ook een aanwinst, zal al snel blijken. Hij zegt dat hij wat eerder begint dan het schema aangeeft, en dat hij vanavond niet optreedt als Timo de Jong maar als I Took Your Gig. Humor.

Timo is een liedjesman met verhalen. Het speelt solo en maakt countrymuziek. Zijn warme stem kan mooi omlaag maar hij kan ook hoog zingen. De tekst van het eerste nummer van de avond is een vertaling van een Piet Paaltjens-gedicht. De mensen met grijs haar in het publiek herkennen die naam. Timo heeft humor, verhalen en charme. Zijn stem omarmt de galm van deze ruimte. Hij is keurig in pak met een pochet. Zijn haar zit een beetje Johnny Cash. 

Het tweede nummer - Kingdom Of Mine - is een vrolijk nummer, waar hij direct om publieksparticipatie begint te vragen. Normaal zou dat vroeg in de set wat problematisch kunnen zijn, maar het werkt heel aardig. Daarna speelt hij Unparalleled. Ook dit is een goed nummer, Timo staat er en kan entertainen en croonen. En we leren ook wat, over wat Cordyceps is bijvoorbeeld. Het gelijknamige nummer gaat over een mierenechtpaar. Het tragische verhaal luistert heerlijk weg. We zitten wel even lekker hier. 

Het laatste liedje zal onversterkt zijn, kondigt Timo aan. Best cliché, zo zegt hij zelf. En ook gaan we meezingen. “We are all gonna die," jodelen we allemaal lekker mee. (Het werkt het beste, als je je hoofd in je nek gooit, krijgen we als tip.) 

We halen na dit uitstekende crooners-optreden even een biertje bij Suze. Het is ongemerkt wat drukker geworden in de synagoge. Veel stoeltjes zijn bezet nu.

Robin Yzerman

Wederom komt eerst de voorgaande act terug naar voren. Timo komt Robin Yzerman aankondigen. Robin is singer-songwriter, ze maakt folky popmuziek. Ook zij heeft een nieuwe single: Truce is uitgekomen op 11 januari. 

Het optreden begint rustig. Robin zingt en bespeelt de akoestische gitaar, ze krijgt ondersteuning van een cool bebaarde bassist en een elektrische gitaar van een Viking. Het klinkt mooi. Robin heeft een zangstem die zuiver is en goed genoeg onderscheidend. Na de opener komen er twee extra muzikanten bij, een drummer en een toetsenist. Het is even wat ongemakkelijk, Robin wisselt van gitaar en geeft aan niet gewend te zijn aan al die kabels. De versterker staat ook nog niet aan. Het duurt even voor deze opgewarmd is. “Spannend, he?”, zegt Robin, en: “Yes!”, zodra er geluid uit de versterker komt. We gaan vervolgens wat meer uptempo. Er komt wat meer leven in de synagoge, achteraan in de ruimte staan nu ook mensen. De muziek klinkt catchy.

Na het derde nummer geeft Robin aan dat dit een geweldige plek is om te spelen. Het is hun eerste show als band! En er volgt een Mixtape-promo. Vervolgens horen we Tightrope Walker, en het feit dat dit het eerste bandoptreden is wordt dan ook wel duidelijk. De elektrische gitaar klinkt wat te hard in de mix, waar het vooral ondersteunend in het geheel dient te zijn. En de korte solo klinkt niet echt lekker. Dan, wanneer Truce aan de beurt is, komt Heta erbij. We zagen al een microfoon en een viool, dus we hadden het al verwacht. En ze heeft op de plaat ook backings en viool gedaan bij het nummer, leren we. Het is echt een prima nummer. 

Hierna volgt nog een laatste liedje, Lakeside. Er moet echter nog wel even gestemd worden, want het is koud hier. En ook dit nummer is meer dan oké. Robin weet hoe je goede liedjes schrijft. De sfeer is uitstekend, het lukt ook redelijk om een goede set neer te zetten, ondanks de onwennigheid. Het is een kwestie van gewoon goed spelen. Spannende maatsoorten horen we uiteraard niet, maar het is vooral goed genoeg.

Na het optreden is er weer tijd voor een pauze. In de tussentijd wordt de microfoon vooraan nog gebruikt om te melden dat er een rijbewijs is gevonden. Wij halen nog een koud biertje om een beetje warm te worden. Het is best koud in dit huis van samenkomst.

© Donald van Tol

Bona Fide Mistakes

De volgende act - Bona Fide Mistakes - staat niet direct te boek als een band uit Groningen. We vinden de band echter wel terug op de Mixtape en op deze avond, dus er moet een connectie zijn. En die is er zeker! Zanger/gitarist van deze band is Niels de Jong, hij komt oorspronkelijk uit Groningen. En hij is ook één van de vikings van Vikings In Tibet, daar is hij de drummer. Bona Fide Mistakes stond afgelopen december in de kelderbar van Vera, nog zo’n iconische plek om te spelen. De band is een driemanschap, gitaar, drum en bas. En de muziek zou je kunnen omschrijven als lo-fi indiefolk. 

We zien dat de drummer biertjes haalt. Bij de soundcheck horen we snippets van de aankomende nummers voorbij komen. We krijgen er zin in! Het publiek van deze avond is lekker divers, jong en oud en we horen verschillende talen om ons heen. Robin komt de aankondiging doen. Ze vertelt dat zij en de band iets gemeen hebben, de eerste show voor beiden was hier vorig jaar, bij de vorige editie. Er komt ook een EP uit, maar de releaseshow is in Den Haag. Dat laatste is even jammer voor ons. 

Het optreden begint rustig. Te rustig. De gitaar van Niels heeft het wellicht ook wat koud. Oh nee, de snaar heeft het begeven. Dan begin je niet lekker. Maar gelukkig zijn er genoeg andere gitaren in huis. Eerst weer even stemmen, en dan zijn we er weer. 

Na die start komt het lekker op gang. Het begint goed te grooven en men staat met plezier te spelen. Bij het tweede nummer knijpen we onze ogen een beetje dicht en dan zien we ineens dat de bassist een jonge John McVie is en dat de drummer Mick Fleetwood is. Onze oren bevestigen dit. Wat een ijzersterk, stuwend nummer is dit. De zang is wellicht niet het sterkste aspect van de band, maar het klinkt allemaal warm en oprecht. Bij het derde nummer horen we het hout van de akoestische gitaar meekraken. Waar het technisch gezien wat chaotisch is, is er de passie van het spel dat alles weer goed maakt. Bij het vierde nummer mag kanaal zes aan, horen we. Vervolgens krijgen we een track te horen met een heel sterk Big Thiefs-gevoel. (Die band zou zich niet schamen voor dit materiaal trouwens.) Het nummer 02SADDERDAYDREAMING, vervolgens, is uptempo en vrolijk. Bassist en drummer zingen tijdens het refrein mee. Ook dit is een goed nummer en het staat tevens op de Mixtape.

“Dankjewel, het was heel erg leuk om te spelen,” zegt Niels voor het laatste nummer begint. Hij bekent dat hij wat chaotisch is en dat hij niet goed uit zijn woorden komt. En ja, het optreden had ook wat chaotische kenmerken. Maar we hebben in ieder geval wel ontzettend genoten van de nummers. 

Na afloop zien we in onze ooghoeken dat er offstage blijdschap is en er wordt over en weer geknuffeld. Dat is terecht. Nog even wat meer spelen en werken aan een meer strakke show, dan komt het wel goed met deze band.

Vikings in Tibet

De band Vikings in Tibet begint zonder aankondiging. We worden zelfs een beetje verrast. Wat lijkt op een beetje gitaar stemmen, blijkt het begin van het nummer te zijn. Vanuit het publiek moet er voor het eerst(!) deze avond shhht worden gezegd. 

Vikings in Tibet gaat inmiddels al een aantal jaar mee. De band won per slot van rekening nog de POPgroningen Talent Award 2015. Wat vliegt de tijd. Zoals we weten maakt de band wijdse, cinematische muziek. Met een snufje Sigur Rós-mystiek en het opwaaiende woestijnstof-geluid van een 16 Horsepower. De band bestaat uit de twee half-Deense broers Jeppe en Marijn Gooskens. De bassist is de Engelsman Joseph Wilcox en de drummer is Niels de Jonge. Een aantal spelers van de avond zien we dus terug bij de Vikings. Niels van net is nu op drums en gitarist Marijn zagen we bij Robin. Zijn broer Jeppe zit op een stoel en heeft een warme muts op. 

En of de muziek cinematisch is. Direct vanaf het begin worden door de mooie geluidseffecten de nodige beelden bij je opgeroepen, goede, slechte en lelijke, maar sowieso op een breed scherm in je hoofd. Voordat het tweede nummer kan beginnen moet er weer gestemd worden. Er wordt echter heel enthousiast op de muziek gereageerd.

Bij het derde nummer Seclude duurt het stemmen zelfs heel lang. Daarom is er nu even tijd voor een verhaal. Een beetje een triest verhaal. Marijn vertelt over het contact met Chris van der Ploeg, de act I Took Your Name die we hebben moeten missen vandaag. Hij had gebeld met het idee om met elkaar weer wat te gaan doen, om samen te spelen, en iedereen weer bij elkaar te krijgen. Hieruit kwam het idee om samen de Mixtape te maken. En nu is het zo ironisch, dat juist hij, de man die dit voor een belangrijk deel heeft geïnitieerd er niet bij kan zijn, niet samen kan spelen. Tragiek! Het applaus is voor hem, en het is hem zo ontzettend gegund. “Dank je, Chris!”

Seclude bevat mooie harmonie-zang. Onder je voel je het ritmische meedrummen van de voeten van het publiek. De vibes zijn goed, het nummer is stuwend. Er wordt vervolgens aangekondigd dat er nog twee liedjes zullen volgen. Er komt geen encore, weten we nu al. Daarover is gesproken, maar de band heeft dat idee in een democratisch proces weten te killen.

Maar voordat we klaar zijn krijgen we nog wat beeldende emoties voor de kiezen. Nostalgie hoort daar ook bij en ook luidkeelse euforie. Het laatste nummer is traag en meeslepend, maar dan is het toch ineens afgelopen. Het afsluitende applaus is groots.

Vikings in Tibet is zo’n band waar je graag naar mag luisteren, lekker met je ogen dicht, om mooie beelden bij jezelf op te roepen. Maar het is ook de moeite om de dynamiek op het podium te zien. Hoe blij ze zijn van het mogen spelen met elkaar in een band. Er is wat dat betreft vanavond een mooi gevoel overgebracht. En vooral ook het besef dat er zo ontzettend veel mooi talent is om van te genieten, samen hier in een huis dat bij uitstek bedoeld is om mensen samen te brengen. Ondanks dat er elders in Stad genoeg te doen is, hebben we onze FOMO bij de ingang achter kunnen laten vanavond. En velen met ons hebben er bewust voor gekozen hier de hele avond te zijn. 

We lopen uiteindelijk weer naar buiten. De voorbijrazende Folkingestraat-fietsers brengen ons weer naar de realiteit terug.

© Donald van Tol