Sommigen zullen zich Pino nog kunnen herinneren. Nee, niet die van Sesamstraat: het Pizzeria-kraakpand aan de Hereweg dat uiteindelijk in 2016 moest worden ontruimd. Vanaf 2013 organiseerden de Pino-bewoners concerten en politieke avonden en daar hebben veel mensen nog positieve herinneringen aan. Een aantal van die mensen komen we misschien tegen op vrijdag 23 februari in Hoogkerk. Want Pino heeft als het ware een opvolger. Het heet Waterskaap, een door krakers bezet gehouden oud pand van het Waterschap aan de rand van Hoogkerk. Ook hier worden bijeenkomsten georganiseerd, maar dus ook concerten. Deze avond komen vier acts optreden: NoNo Electra, Slumbercloud, De Fuckups en Deafened to Death. We verwachten een goede sfeer en vooral ook veel herrie. Maar eerst moeten we het pand in het donker nog weten te vinden.

De eigen weg

Ook al zijn we lang geen vreemden in Hoogkerk, toch hebben we nooit over dit specifieke pad gefietst. Het is een ‘eigen weg’, en het loopt dood. Op het vrij onverlichte pad fietsen we richting de vloeivelden. Links van ons is wat industrie, maar daar moeten we niet zijn. Het is in dat donkere hoekje daar verderop. De contouren van een grote schoorsteen worden pas duidelijk als het maanlicht wat door de wolken weet te breken. We zien licht door de grote ramen van het pand. En zodra we dichterbij komen horen we al soundcheck-geluiden. Hier zijn we dus goed. Nu nog goed weten te gokken waar we naar binnen moeten. Iets wat op een deur lijkt, blijkt ook de deur te zijn. Dat begint goed. Bij binnenkomst worden we verwelkomd door voetbaltafel-geluiden, veel enthousiasme en een donatiebus voor de bandjes. 

We kiezen een radiator voor gebruik als garderobe voor onze jas en warmen ons aan een grote houtkachel die in het midden van de ruimte staat. Voor die kachel staat een bankstel. Dit is de pogo-bank. Ter bescherming van de kachel, voor als het te wild gaat worden, wordt ons verteld.

Felle bliksems en sluierbewolking

NoNo Electra

Om tien voor negen klinkt de eerste roep om te spelen. Het is tijd voor NoNo Electra om naar voren te komen. NoNo Electra is de one-woman-blues-punk-noise-band van Jessie Leyten, ook bekend van onder andere The Suicidal Birds, Shoe Eating Rabbits en NoNo and the Sinking Ship. Ze treedt zittend op, met voetdrums voor zich en een gitaar op schoot. Ze draagt vrolijke en fel gestreepte sokken.

Tijdens haar optreden maakt ze gebruik van geluidseffecten en loops. Zo produceert ze veel geluid. Al met al is het knap te noemen hoe de nummers worden uitgevoerd. Haar muziekstijl maakt de mensen gelijk blij. Het is punky, met lekkere noise en oude blues-invloeden. Ze speelt een aantal nummers van haar album uit 2022, Lightning, maar ook een aantal nummers die voor ons nieuw zijn. Het zijn liedjes onder andere over de onzin en de moedeloosheid van oorlog, maar ook over liefde en er is een vrolijk liedje over een slechte bui.

Leyten zit vaak met samengeknepen ogen te zingen en te spelen, haar performance bevat bliksemschichten van verbetenheid, maar ook is op haar gezicht vaak een bevrijdende brede glimlach te zien. Haar uptempo nummers resoneren het beste bij dit publiek. Het laatste liedje van de set heet Young, Clever, en hierin horen we de tekst ‘I wish things were better than this’. Dit optreden was echter prima. Ze trekt haar schoenen weer aan, en de heren van de volgende act vragen direct aan de organisatie wanneer zij mogen beginnen. 

Slumbercloud

De volgende act is Slumbercloud, net als NoNo Electra uit Groningen. En ze mogen beginnen zodra ze er klaar voor zijn. Het luistert allemaal niet zo nauw. 

We tellen het even na, maar Slumbercloud is een driemanschap geworden. Ten opzichte van eerdere optredens die we hebben gezien missen we de extra gitarist, maar Paddy Moran is nog steeds het vertrouwde gezicht en het stemgeluid van de band. De set begint met elektronische geluiden en zwevende gitaarklanken, het begint rustig maar het vuurtje wordt flink opgestookt. We horen als opener een echt sterke song met een duidelijke kop en staart, over gloriedagen die niet meer opnieuw te beleven zijn. 

Slumbercloud brengt je niet in één specifieke stemming. De rocksound van de band is nog steeds lekker zwaar en noisy en kent heel veel invloeden. Wat dat betreft zijn er nog steeds veel verschillende riffs en tempowisselingen, maar beetje bij beetje staan deze wel steeds meer in dienst van het nummer zelf. De band zal echter ook graag nog onnavolgbaar willen blijven en dat moeten ze ook niet los willen laten, want dat maakt het nog spannend en dwingt je goed bij de les te blijven. Er is ruimte voor een knallende korte track, waarbij het publiek helemaal los kan gaan, bijvoorbeeld. En er komen experimentele geluiden voorbij. In kort tijdsbestek worden we dus getrakteerd op een zeer gevarieerde set.

Er wordt heel goed op gereageerd, de stemming neemt toe in Waterskaap en er hangt magie en liefde in de lucht. De band gaat ook lekker los en de gekte neemt toe. Het is wild, hard, maar ook hartelijk. De afsluitende track is het bijtende For Sale. Ook als driemanschap is Slumbercloud veelbelovend. We blijven graag de ontwikkeling van deze band volgen. 

© Obed Brinkman
© Obed Brinkman
© Obed Brinkman

Geen barricades

Er worden uiteraard tussen de optredens door gesprekjes gevoerd hier in Waterskaap. We horen van mensen die hier voor het eerst komen en aangenaam verrast zijn, maar we spreken ook oud-Pino-bezoekers. Waterskaap is dus gevuld met jonge mensen en met oude gezichten. En er zijn geen barricades. Heel langzaam maar zeker beginnen de grote ramen van het pand te beslaan. Het is steeds drukker geworden en vooraan begint de band De Fuckups zich op te stellen. Nog een band uit Groningen, en wat voor een.  

De Fuckups bestaat 21 jaar en speelt al jaren prima punkrock. Het is een tijdje wat stil geweest rond de band, maar hier staan ze dan. Het duurt wel wat lang voor ze kunnen beginnen. De dynamiek van de avond wordt onderbroken door de nodige technische verwikkelingen, niet elke microfoon werkt goed. Na wat gedoe, en alweer vijf minuten verder, lijkt het dan weer in orde te zijn.

Het eerste nummer van de set voelt als een probeersel, en dat was het ook: er wordt vervolgens opnieuw begonnen, gewoon weer met datzelfde nummer. Maar dan voor het echt. Er klinkt vervolgens humor vanuit het publiek. “Nog een keer”, wordt er geroepen. “De techniek is wat fucked up, maar dat geeft niet,” verklaart zanger Menno Schreuder. Vervolgens wordt er flink de gang in gezet en begint de machine goed te draaien. Bij Peacock gaan de eerste mensen de lucht in.

Het optreden is super cool. Maar ook wild. Er valt iemand over een monitor. Meteen is daar de zorg voor elkaar. “Alles oké?”, wordt er gevraagd door Menno. De persoon in kwestie kan weer door, maar de band ondervindt toch weer de nodige technische problemen. Weer het geluid, de zang is niet te horen. Zo dreigt het toch weer wat in te kakken, maar De Fuckups gaan gewoon weer zo snel mogelijk verder waar het gebleven was. Het tempo wordt zodra het kan direct weer de hoogte in geknald. De sfeer blijft goed, de liedjes maken indruk. Alsof we getransporteerd zijn naar de hoogtijdagen van de punk eind jaren zeventig. De kwaliteit van het gebodene overwint elke tegenslag. Tijdens de finale voegt Obed Brinkman zich met zijn trombone bij de band. Een extra dimensie wordt hiermee aan het optreden toegevoegd. Het publiek vreet dit volledig. Er wordt om een toegift gesmeekt en dat komt er dan ook.

Het is al laat aan het worden. We hebben een mooi hoogtepunt gehad. De ramen zijn nu flink beslagen. Het is tien voor twaalf, sommige mensen vertrekken al. Lui uit Leeuwarden moeten bijvoorbeeld de laatste trein halen. Jammer dat ze de laatste band moeten missen, maar die komen ze vast nog wel tegen, de band komt ook uit hun stad namelijk.

Stomend

De hardcoreband Deafened To Death uit Leeuwarden is de laatste act van deze avond. De drummer draagt een Kletus-t-shirt. En dat is niet raar, een aantal bandleden van Deafened to Death zitten namelijk ook in de grindcoreband met die naam. Een paar minuten na middernacht begint het optreden. We zien qua postuur een imposante zanger met een rode baard. Verder zijn er twee gitaristen, een bassist en een drummer. Onze oordoppen drukken we wat dieper in de oren, we zijn niet doof voor de waarschuwing in de naam van de band.

Het begin is even loom, maar als snel wordt een hoog hardcoretempo aangemeten. Het is een lied met dezelfde naam als de band. De aanwezigen moshen zich meteen een slag in de rondte. Met gevolg dat er iemand onzacht kennismaakt met de aanwezigheid van een speaker. Meteen wordt het optreden vanwege dit incident een tijdje stopgezet. 

Als er vervolgens weer wordt begonnen kun je niet anders concluderen dat de euforie van de avond wat is weggeslagen. Dapper knalt Deafened To Death echter door. Muzikaal gezien gaat het behoorlijk heftig te keer. Het is een mooi onstuimig bandje, dat is duidelijk. De hardcore punk klinkt behoorlijk traditioneel maar er zitten heerlijk lome elementen in voor de afwisseling. Visueel klopt het plaatje ook behoorlijk. Vooraan staat de grote aanwezigheid met de rode baard, stoom komt van zijn kale kop. Achter hem twee gitaristen en een bassist die synchroon aan het beuken zijn.

De set is kort en strak, toch is het wat lang wachten op weer liefde en magie. De mosh komt weer wat op gang, maar het is duidelijk een stuk rustiger in Waterskaap. Er zijn minder deelnemers, het is laat geworden.

De leadgitarist produceert een heerlijk vies distortion-geluid en naar het einde toe zijn de metal-invloeden in de sound van de band aan het toenemen. Deze band zien we graag nog een keer, is de conclusie. Zeker als we aan het eind van de set opgelucht merken dat er nog steeds gehoor aanwezig is. Tijd dus voor een goed gesprek met de mensen die er nog zijn om de avond nog even goed door te nemen. Op 30 maart komt Rat Patrol spelen, horen we, ook zo’n mooie band. Het optreden zal vast goed tot z’n recht komen; kraak en herrie passen namelijk uitstekend bij elkaar.

© Obed Brinkman
© Obed Brinkman