Het label Tartarus Records uit Groningen brengt verschillende stijlen duistere underground muziek uit op - gelimiteerd - cassettebandjes en op elpee. Richard Postma en Gerald Timmermans zijn de CEO’s van het label en zijn dus de gastheren van vanavond. Met deze tweede showcase-avond presenteren ze een mooie metalen staalkaart van de muziek die op het label is of nog zal worden uitgebracht.
Oorspronkelijk stond deze tweede Tartarus Records Showcase gepland voor 13 november vorig jaar. Ondanks de verplaatsing is de oorspronkelijke line-up behouden gebleven. Gelukkig maar, want met acts als Throwing Bricks, Terzij de Horde en Swerve belooft het een intense en duistere avond te worden.
©
Marc de Krosse
Throwing Bricks
We starten om 20.45 uur met de eerste band, Throwing Bricks uit Utrecht. De zaal is op dit moment nog matig gevuld. De band is een vijfmanschap en overspoelt ons met zware metal-klanken op het snijvlak van sludge, black metal, hardcore, en screamo. Omdat het passend is, staan de heren wat in het donker, de muziek is in het begin stuwend en bezwerend. Niels Koster doet de vocalen, Marius Prins en Jesse Stey zijn de gitaristen. Robert Constant is de drummer. En Jordi van Putten speelt de bas.
Throwing Bricks speelt goed strak. De metal is zwaar, de subtiele melodieuze facetten zijn mooi. Op het scherm achter op het podium zien we verstoorde zwart-wit beelden. Het geluid van de band kenmerkt zich door strakke overgangen, in het begin vaak met een rustig en zwaar begin waarna het naar het einde toe zwaarder wordt aangezet of dat het tempo verder wordt opgeschroefd. Maar later blijkt dat het ook andersom kan. Zodra we op iets meer over de helft van de setlist zijn, beginnen we een climax te voelen. Door de opbouw van de set begint de betrokkenheid van het publiek steeds meer toe te nemen en lijken de hoogtepunten zich aaneen te rijgen. Er wordt hard gewerkt op het podium. In de zaal gaan de hoofden lekker op en neer. De laatste twee nummers van de set zijn nieuw. Ze verschijnen op het aankomende nieuwe album. De eerste van die twee is lekker spannend en afwisselend. De vuisten gaan meer in de lucht. De zaal is nu wat meer gevuld. Het voelt iets minder vroeg. Buiten zal het nu wel donker zijn.
De laatste track laat ook weer tempo- en zwaarte-wisselingen horen. Het harde gitaargeluid wordt verweven met melodische riffs; het zijn de speelse elementen die de zwaarte van de muziek weten te benadrukken. Het nummer dreigt zelfs even te ontsporen, wat het uitermate spannend maakt. Op het nieuwe werk wordt goed gereageerd. De opbouw valt te bewonderen, want de set overtuigt steeds meer. Je kunt dus zeggen dat het steengoed is gedaan. Het applaus aan het eind is goed en terecht. “Ga zo pils met jullie drinken”, kondigt Koster aan.
©
Marc de Krosse
Terzij de Horde
De hoofdact van de avond is een andere band uit Utrecht, Terzij de Horde. De live-reputatie van de band heeft zich al vooruitgesneld. Er mag wat worden verwacht. Ook hier is sprake van een vijfmanschap. De vocalen worden gedaan door Joost Vervoort. Johan van Hattum speelt de bas. Gitaristen zijn Demian Snel en Jelle Agema. En Richard Japenga is de drummer. Voordat de set begint staan de heren eerst nog even nonchalant op het podium. Maar zodra het eerste nummer wordt ingezet, is de bezieling direct op het niveau waar het moet zijn. Meteen voel je kippenvel over je gehele lichaam.
De muziek van Terzij de Horde bevat veel van dezelfde elementen in vergelijking met Throwing Bricks, maar in plaats van sludge is hier meer een doom-metal component aanwezig. Verder heb je direct het idee dat het geheel ook wat intenser is. En spannender. Terzij de Horde heeft de neiging zich op de rand van de afgrond van chaos te begeven. De bezieling straalt je tegemoet. De armen en handen van Vervoort versterken de boodschap. Bij het publiek beweegt er ook meer dan de hoofden alleen. Het is jammer dat de zaal niet afgeladen vol is. Desondanks zijn de reacties intens. Het zweet wordt uit je poriën geperst door een intens vurige en alles verzwelgende geluidsmuur. En het stopt nooit. Je wordt overspoeld door hemels helse muziek die je alledaagse beslommeringen - voor even dan toch - tot de grond toe af weet te breken.
Terzij de Horde zet dus vanaf het begin van het optreden de intensiteit op standje elf, grijpt je bij je keel en bij alles wat je heilig is, en laat je niet los net zo lang totdat de ongenadige schoonheid ervan tot je begint door te dringen. Het is haast een religieuze beleving. Het publiek wil dan ook flink los gaan. Er komt dan ook een mosh. Een buitengewone climax komt los bij het het laatste nummer van de set. Hiermee willen de heren op het podium een scala emoties bij je oproepen. Eén van de sterkste daarvan is angst. Maar ook voel je bevrijding. Wat een topband is dit, verzucht je als het ineens dan toch is afgelopen. Dit optreden ging niet zonder weerklank voorbij.
©
Marc de Krosse
Swerve
Er valt niks te klagen tot nu toe. De showcase kan met twee - op z’n minst - uitstekende optredens al als geslaagd worden beschouwd. Toch willen we een toetje. Na Terzij de Horde weten de nodige liefhebbers de kelderbar te vinden. Het is even wachten onder het genot van een biertje op de band Swerve. Gestaag loopt de kelder lekker vol en een warme deken vol geroezemoes wordt over de aanwezigen neergelegd. Hadden we eerst twee bands uit Utrecht, In de kelderbar kunnen we nog een optreden verwachten van een band uit Groningen. De connectie met Tartarus is buitengewoon sterk: Swerve is het project van Richard Postma - Tartarus’ labelbaas zelf - samen met Reinee Huizinga. Postma is de zanger/gitarist, voorheen ook bekend van Ortega. En Huizinga is de drummer; hij speelde ooit onder andere bij Uhgah Wugah, maar ook bij Karbo en Killteam.
Het is elf uur. We lijken te gaan beginnen. De oordopjes gaan in. Er was al beloofd dat het hard zou zijn. Zodra het begint is het meteen duidelijk dat Swerve een meer dan lekkere afsluiting is van deze avond. De stijl valt te omschrijven als heftige noiserock. De riffs zijn hard. Het drumwerk is stuwend. Maar Huizinga is veelzijdig, het kan ook lekker los klinken. Swerve bestaat uit twee personen, maar de kracht is die van een stadion vol straaljagers. Je wordt als vanzelf in het bandgeluid gezogen, met name op de momenten dat het geluid van Swerve in een soort van Sepultura-modus terecht komt.
Al met al is de muziek meer rechtlijnig en wat minder complex dan wat we eerder op de avond kregen voorgeschoteld. Maar de setting is perfect. De temperatuur stijgt en Huizinga doet al snel zijn t-shirt uit. Kenmerkend is de behoefte van de band om een perfect optreden neer te zetten. Het is belangrijk. Een lang instrumentaal nummer wordt bijvoorbeeld vol overtuiging gebracht, het werkt bezwerend, en het is intens en oprecht. De golvende riffs gaan erin als koek.
De ervaring straalt van de band af, en naar het einde toe lijkt het niveau alleen maar toe te nemen. Het valt op dat er sterke nummers op het repertoire staan. Een mentale notitie wordt gemaakt: de aankomende EP moeten we goed in dat gaten gaan houden. Het laatste nummer van de set herkennen we direct, het is een cover van I Feel You van Depeche Mode. We voelen deze band wel, inderdaad.
Was het een uitzonderlijk en legendarisch optreden? Nee, dat niet, maar meer dan uitstekend was het wel. Op het gelaat van Postma zie je de ontlading. Hij mag tevreden zijn. Zijn eigen band heeft indruk gemaakt. En samen met Gerald Timmermans heeft hij als Tartarus Records een fantastische avond tot stand weten te brengen.