In maart viert Paradigm zijn 12,5 jarig bestaan. In die periode is het uitgegroeid van een klein, nieuw initiatief aan de Helsinkistraat tot een van de grootste evenementen van Groningen en trekt het terrein duizenden bezoekers per jaar. Ter gelegenheid van de festiviteiten heeft Paradigm een jubileumboek laten maken met veel foto's en verhalen van de mensen die er al die tijd bij betrokken zijn geweest. Met 3voor12 Groningen hebben wij hieraan bij mogen dragen door het afnemen van veel van die interviews. Het boek wordt op 1 maart gepresenteerd, maar wij geven al een voorproefje met een aantal interviews. Zoals deze met productiehoofd Feiko Stobbe.

© Niels Knelis / Paradigm

Achter de hekken van het Paradigmterrein speelt zich van alles af. Voor, tijdens en na de feesten. Hier zijn mensen actief die onmisbaar zijn: bouwers, brekers en beveiligers. Zij maken het allemaal mogelijk. En dan heb je nog de spin in het web: de producent. Deze functie wordt bekleed door Feiko Stobbe. Hij is al vanaf het begin betrokken bij de Paradigm producties.

Feiko kwam zo’n elf, twaalf jaar geleden terecht bij Paradigm voor zijn afstudeerstage. “Een van mijn docenten aan Stenden Hogeschool vertelde me dat er net drie jongens begonnen waren met een techno-tent in Groningen. Ze konden wel iemand gebruiken. Iemand die vooral heel goed gaat op planning en structuur.” Feiko had al wel wat ervaring met het organiseren van evenementen, zo was hij voorzitter van een groot sportevenement en deed hij drive-in shows.

“Ik had niet zoveel met dance, afgezien van dat ik weleens naar Tiësto luisterde”, grapt hij, “maar soms moet je gewoon ergens voor gaan. De eerste keer dat ik de jongens ontmoette, was in de oude loods aan de Helsinkistraat. Ze waren alles aan het vertimmeren daar. Piter zat op zijn knieën een dj booth te bouwen, ik had een gesprek met Paul in een betonnen kom, het was fucking koud en het hele pand stond blauw van de petroleumkachel. Ik dacht echt: ‘waar ben ik in beland?’”

© Niels Knelis / Paradigm

Regel het maar

In de creatieve sector is het vaak een figuurlijk potje touwtrekken tussen de creatieven en de pragmaten. Hoe ga je als undergroundcollectief om met een hard groeiend concept dat in een weekend dui- zenden mensen trekt? Feiko stond dicht bij de professionalisering van Paradigm, al ging dat niet zonder slag of stoot.

“In die eerste paar jaar aan de Helsinkistraat kon het allemaal nét,” legt Feiko uit. “Het was vooral een kwestie van alles slim bij elkaar sprokkelen.” Voor het pand aan de Helsinkistraat was geen bestemmingsplan. Daarom moest er voor ieder evenement opnieuw ontheffingen en vergunningen aangevraagd worden; omslachtig, maar zeer leerzaam. “Dat is de plek waar ik in aanraking ben gekomen met de ‘papierwinkel’ van de overheid. Ik heb echt enorme boekwerken doorgespit.”

“Regel het maar!” Kreeg Feiko vaak te horen. Anderen hadden niet zoveel zin in al dat bureaucratische gedoe. Ook was het handig dat iemand de gemeente te woord kon staan en de op- en afbouw kon coördineren. “Er waren wel momenten dat ik echt vond dat het anders moest,” vertelt hij. “Dan stond ik daar op zondag en dan was er niemand.” Het antwoord daarop was dan: “Feiko, als jij vindt dat het anders moet, regel het maar!” Ik kreeg dus ook echt wel de vrije hand om het organisatorisch in een bepaalde richting te sturen.” Het is een kunst om een festival te professionaliseren zonder de ziel eruit te slaan. In de underground wordt het toch soms wel als een vloek gezien om een festival als commercieel bedrijf te besturen."

Geen plan B

Toch is dat bij Paradigm aardig gelukt: “Het Paradigm van nu lijkt aan de achterkant veel meer op het bedrijf waar ik in die beginjaren naartoe wilde." Het festival ging op een gegeven moment richting de tienduizend bezoekers. “Dan is het de kunst om aan de voorkant de artistieke kwaliteit te behouden terwijl je aan de achterkant professionaliseert.” De ontwikkeling die Paradigm heeft doorgemaakt maakt het festival ook tot iets unieks in de muziekindustrie, vindt Feiko. “Elk festival heeft zo’n drie jaar nodig om op de rails te komen. Paradigm ook. Maar ook na die eerste paar ontwikkelingsjaren is de ideologie nooit veranderd.” Hij vervolgt: “Als je kijkt naar waar we vandaan komen en met welke bevlogenheid het festival door al die jaren is georganiseerd, dan is dat iets bijzonders. Anderen waren al lang gestopt. Het is ook een bepaalde trots die hier heerst. Het kon niet anders dan dat het goed kwam: er was geen plan B."

Anekdotes heeft Feiko genoeg: “Er zijn zoveel mooie herinneringen van de afgelopen tien jaar. Van roekeloos pionieren gingen we naar een volwaardige festivalproductie. We zitten nu zelfs op een niveau waarin we ons tijdens de evaluatie wel eens vervelen,” zegt hij met een lach. “We zijn er soms in een half uur doorheen. Dan zeg ik tegen mijn collega-producenten: “Nou, het begint zo langzamerhand wel een beetje saai te worden.”

Dit interview is samen met verhalen van vele artiesten en (oud-)medewerkers terug te lezen in het boek 'Paradigm 12,5 jaar'. Lees de verhalen van artiesten als Speedy J, Ferro en Steve O'Sullivan over hun ervaringen. Daarnaast zijn ook verhalen van de oprichters van Paradigm en collega's van Feiko. Het boek wordt op 1 maart voor het jubileumfeest gepresenteerd, maar is al te bestellen via deze link. Hier kan je ook tickets kopen voor het evenement ter ere van het jubileum van Paradigm. 

© Hybrid