Na tien jaar bij elkaar (nog langer als je de jaren van MondoGreen meerekent) komt er helaas een verdrietig einde aan Wandering Fire. Kort geleden is zanger en gitarist Guus Drentje overleden aan de gevolgen van longkanker. In mei spraken we Guus nog over zijn indrukwekkende platencollectie. In het gesprek kwam al snel naar voren dat Guus een voorliefde had voor bijzondere folk-platen en psychedelische gitaren. Het Wandering Fire-album During Wind and Rain uit 2019 getuigt hier zeker van en zit dan ook vol knipoogjes, de één subtieler dan de ander, naar deze geluiden en de verhalen die daarbij horen. Maar veel van de artiesten uit de hoogtijdagen van de tegencultuur in de jaren ‘60 en ‘70 kwamen pas echt tot hun recht als ze de bühne beklommen.
Wie al wat langer in muzikaal Groningen rondwandelt is ze vast al eens tegengekomen. Wandering Fire is namelijk toch wel één van de langst bestaande acts op het circuit. Zo hebben ze in het verleden op veel verschillende podia gestaan en wie de Groninger Songwriter Circle nog kent is ze hoogstwaarschijnlijk daar ook regelmatig tegen het lijf gelopen. De band ontstond in 2013 uit de brokstukken van het wat luidere vijftal MondoGreen. Met de meerstemmige zang en een americana-gitaargeluid doet de formatie van Donald van Tol, Coen Noordman, Reinaert Hulleman en Guus Drentje denken aan de glorietijd van Laurel Canyon-artiesten als Crosby, Stills, Nash & Young en de Eagles met Seven Bridges Road.
Met Bequest of Wings, verwijzend naar een gedicht van Emily Dickinson, bewijst Wandering Fire dat ook zij in dit rijtje thuishoren. Het was de laatste keer dat Wandering Fire optrad. Aanvankelijk waren de opnames van de set in een kerkje in Den Andel verloren gegaan. Uiteindelijk kwamen ze toch boven water en werden ze door JP Hoekstra (bekend van o.a. samenwerkingen met Ilse de Lange en Douwe Bob) opgepoetst.
Gelukkig maar, want live verandert het viertal de nummers tot iets dat meer is dan de som der delen. De nummers zijn breekbaar en bouwen zichzelf op verschillende manieren uit. Soms met alleen een gitaar en een stem, dan weer lichte percussie die de nummers wat power geeft. Maar een constante blijven de rijke harmonieën. Op momenten zingen de mannen zacht en mysterieus en zitten we op het puntje van de stoel te wachten waar we naartoe worden geleid. Op andere momenten zingen ze triomfantelijk uit volle borst en hebben ze de kracht en volume van een blazersorkest.
Wandering Fire loopt met de spaarzame bezetting van instrumenten en dus een beperkt palet aan geluiden misschien het gevaar om eentonig te worden. Gelukkig zorgt de diversiteit van de nummers ervoor dat dit niet het geval is. Dat is in zeker te danken aan het feit dat dit een band is die bestaat uit vier unieke songwriters met elk hun eigen identiteit. En net als de leden van de band hebben de nummers elk hun eigen persoonlijkheid.
Alles op de plaat komt samen wanneer de band het nummer Thomas Hardy speelt. Vernoemd naar de Engelse schrijver en dichter die over zijn geliefde Wessex schreef alsof het een mythische en droomachtig vreemde plek was, draagt het nummer een soortgelijke hypnotische kracht. Wanneer de meerstemmige harmonieën het terugkerende motief “The years / The years / The years” inzetten, moet zelfs de meest stoïcijnse luisteraar een scheutje melancholie erkennen. Verlangen, zelfs als je niet precies weet waarnaar, is een van de krachtigste emoties die muziek kan overbrengen. Wandering Fire weet dit op Thomas Hardy met meesterlijke precisie te doen.
Bequest of Wings is een krachtige plaat van een eigenzinnige band die net als hun eigen grootheden voort zal leven in kleine muzikale knipoogjes en uitgebreide platencollecties van andere bands. Dat is slechts een kwestie van tijd.