Het is zaterdagavond tegen elven en weer tijd voor een editie van Zomercafé in de Vera kelderbar. Vanavond staan Nono Electra en Santa Fé op het programma. Twee acts die op het eerste gezicht niet erg op elkaar lijken, maar een avond verzorgen die menig voorbijganger nieuwsgierig maakt. Terwijl er op de trappen nog snel wat sigaretjes en jointjes worden gerookt komen de klanken van NoNo Electra ons tegemoet. We zijn benieuwd wat deze zwoele zaterdagavond voor ons in petto heeft en dalen vol goede moed en zin de trappen af naar de hete, zweterige kelderbar.

NoNo Electra

De avond begint met de one-woman-blues-punknoise-band van Jessie Leyten a.k.a NoNo Electra. Jessie ken je misschien van haar andere project NoNo & The Sinking Ship, of het Friese The Suicidal Birds. Maar vanavond speelt ze in Vera met haar soloproject, waarbij ze zingt, elektrische gitaar speelt en voetdrums gebruikt. En dat allemaal tegelijk!

Dit geeft haar optreden zowel intimiteit als een bluesy ruigheid die perfect past in de kelder. Met ongedwongen plezier laat Jessie haar gitaar dan weer zingen, dan weer schreeuwen en weet ze het publiek helemaal voor zich te winnen. De teksten zijn doeltreffend en voelen soms aan als een soort slam poetry die letterlijk in je gezicht wordt geslamd. Door het minimalistische karakter van het optreden moet Jessie extra veel geven om de kelder te vullen, maar dit doet ze zonder enige moeite.

Het voelt alsof we aanwezig zijn in een bar in de ruige beginjaren van de blues en dat is precies alles wat er zo fijn is aan zaterdagavonden in Vera. Even snel naar adem happen op de volle trappen en dan is het alweer tijd voor de volgende Groningse band: Santa Fé

NoNo Electra

Santa Fé

De optredens van Santa Fé zijn schaars en daarom is het extra leuk dat ook zij vanavond komen spelen in Vera. De groep uit Groningen is het levensproject van Ben Wennekers (Vox von Braun, Silver Ferns, Avery Plains) en maakt psychedelic stoner synth pop. Zelf beschrijft Santa Fé hun muziek als "Psychedelic pop, where Bowie meets the Brian Jonestown Massacre" en "Heroïne-pop zonder heroïne". En vooral dat laatste blijkt niks minder dan waar. Meteen wanneer de eerste klanken de ruimte in worden gezonden, voelt het alsof er een bedwelmende deken van geluid over het publiek daalt. 

De nummers zijn vrolijk en catchy en zweven ook vanavond tussen dromerig en dansbaar. Ook is het mooi hoe de vocalen niet door één zanger worden ingevuld maar dat de stemmen elkaar afwisselen. Hierdoor krijgt elk nummer een eigen dimensie en gelaagdheid die de soms ongrijpbare melodieën toch pakkend houden. Wel lijken de nummers af en toe in elkaar over te lopen en mengen de instrumenten zich soms te erg samen doordat het geluid op bepaalde momenten niet goed afgesteld lijkt te zijn. Maar of dit nou bij de nummers hoort of niet, de dromerigheid bedwelmt en fascineert. 

Toch jammer dat Santa Fé zo weinig optreedt, want vaker onder invloed zijn enkel en alleen van muziek is toch wel juist wat muziek zo prachtig maakt. Dus terwijl de laatste noten opstijgen uit de kelderbar, de drukke zomerse nacht in, weten wij één ding in ieder geval zeker: het was wederom een geslaagde editie van het Vera Zomercafé.

Santa Fé