Well, enough about me. What about you?, het debuut album van CAW CAW kwam op 22 maart uit bij Zeevonk Records. Het is een eclectisch album met verschillende invloeden, dat geworteld is in een livegevoel. Een nieuwe stem in de punk-revival van Groningen.

De afgelopen jaren zien we in de muziekwereld veel van wat ‘post-punk’ wordt genoemd: een reactie op de punk, die daarin juist heel anders klinkt dan het snelle en politiek beladen genre. Maar er is ook een punk-revival gaande, kijk maar naar bands zoals Amyl and the Sniffers, Ploegendienst en ons ‘eigen’ TAXITAXI. Nog zo’n nieuwe punkband is CAW CAW, één van de bands onder het jonge label Zeevonk Records.

Het trio, dat voor twee derden bestaat uit initiatiefnemers van het label, bracht op 22 maart het debuutalbum Well, enough about me. What about you? uit, en presenteerde het ook al op een Zeevonk Records-avond in Vera. Het is een album met muzikale invloeden vanuit allerlei verschillende hoeken: het nummer Jacob doet denken aan de pop punk van de Gelderse band Bony Macaroni; op nummers zoals Animals en Heaven worden catchy popmelodieën gecombineerd met fuzzy, soms zware gitaren; en op het nummer Goodbye klinken de Groningers bijna als een stadiumrockband à la U2, met zware reverb op de vocalen en drijvende bas- en drumpartijen.

Tekst gaat verder onder video.

Alle tracks op het album zijn kort en krachtig, met een gemiddelde lengte van 2 minuten en 19 seconden. Alleen de laatste track, Everything is a Lie, is daarop een uitzondering. Daarin wordt de tijd genomen voor een twee minuten durend instrumentaal outro, een crescendo waarin drijvende drums een steeds luider wordende gitaarpartij begeleidt, met op de achtergrond spookachtige backing vocals, om aan het einde te exploderen met een gitaar- en drumsolo die een liveshow niet onwaardig zijn. Een bitterzoet einde dat lijkt te hinten naar wat er nog komen gaat.

Zo beschreven klinkt dit album misschien als een ratjetoe van stijlen, maar er zijn ook constante waarden, zoals de gitaarsound en de vocalen van Anne Caesar van Wieren. Doordat de nummers zo kort zijn, voelt het voor de luisteraar alsof ze in één klap achter elkaar opgenomen zijn, en alsof je er zelf bij bent. Dat ruwe, dat live-gevoel - meer punk dan dat wordt het niet, toch?