DJ-duo Queens Of The Rodeo is alvast het eerste hoogtepunt van de avond. Direct bij binnenkomst worden we verwelkomd door heerlijke country tunes, dansbaar, catchy en queer. De eerste smile verschijnt op het gezicht en we moeten ons bedwingen niet een slag in de rondte te shazammen. Eva Waterbolk, één van de Zeevonkbazen, komt op het podium om iedereen welkom te heten en een aankondiging te doen. En dan blijkt al snel wie de verrassingsact van de avond zal zijn, Jezze Jezzebel uit Leeuwarden. De drag queen torent boven iedereen uit en mag de avond aan elkaar gaan praten. “Deze band heeft al te vaak gestaan hier,” kondigt Jezze aan. Dat kan natuurlijk alleen maar over WOLVON gaan.
Zeevonk Records bestaat nog maar een jaar. Onvoorstelbaar eigenlijk. In korte tijd is het indie platenlabel al een zeer vertrouwde naam geworden. Er is al veel moois verschenen op dit label en ook de Zeevonkavonden zijn een terugkerend fenomeen. De eerste van dit jaar is op de zaterdagavond voor Pasen. Deze editie staat in het teken van de presentatie van het debuutalbum van pop-noise trio CAW CAW, Well, Enough About Me. What About You? Daarnaast komen WOLVON en Plain Bizarre langs. Bovendien zal Queens Of The Rodeo een DJ-set verzorgen en aan het eind van de avond gaan we voor Eigen Risico naar de kelderbar. En er gaan verhalen rond over nog een verrassingsact. Dit belooft dus een avond te worden om niet snel te vergeten.
WOLVON
WOLVON is een tegendraads noise-pop trio. De Groningse act is al sinds 2010 actief. En ja, de band heeft vaak in Vera gestaan. Maar het is ook een band die veel meer zalen - door heel Europa - van binnen heeft gezien. Live stelt de groep niet snel teleur. Zo ook deze keer niet. Het begint al goed met het stuwende Ducks. Wat volgt zijn ‘nog wat liedjes’, zoals zanger/gitarist Ike de Zeeuw dat noemt. We maken een fijne noisy rock-set mee, met overtuiging gebracht.
Hoogtepunten van de korte WOLVON-set zijn onder andere het spannende Holder en het immer intrigerende 70 Days, wanneer het trio helemaal los weet te gaan. Afsluiter More Shakes wordt aangekondigd als een ballad. Het is een nummer en een performance een finale waardig. Noise en aantrekkelijkheid vinden elkaar. En het wordt zo vanzelfsprekend gebracht. De zaal wordt niet verrast, want de band is bekend, maar voor minder zou je mond openvallen. Het is weer eens tijd voor een mooie nieuwe release!
Plain Bizarre
“Deze band is gewoon bizar,” kondigt Jezze Jezzebel aan. Plain Bizarre is een formatie uit Groningen en Leeuwarden. Ook voor hen is Vera een thuiswedstrijd. Naar eigen zeggen maakt Plain Bizarre 'drive-y, laidback en ongecompliceerde garagerock met slacker- en punk-invloeden'. Frontvrouw Janneke de Boer is ook bekend van Hands Off. Afgelopen december kwam een debuut-EP uit, Simply Absurd. De eerste klap van de set wordt uitgedeeld met Rabbit Punch. Het is een beetje rammelend en ergens zingt het geluid wat rond. Het is een leuk nummer, maar er sluipen toch kleine foutjes tussendoor. Maar er wordt herpakt. Bij Toxic Waste is de performance lekker expressief, met armen van de frontvrouw die in beweging zijn. Server Surfer is dansbaar, ook op het podium staat het niet stil. Duidelijk zijn ook de surf-invloeden, al is het niveau Dick Dale ver buiten bereik. The Camel’s Back - vervolgens - is echt een goed liedje met een fijne chaos-finale.
Ook al rammelt het optreden wel wat, de energie is prettig. En naar het einde toe neemt ook de overtuiging toe, met name als dé bijtende cover van de avond wordt gespeeld, Comment Te Dire Adieu en zeker ook met afsluiter Gregory. Plain Bizarre is gewoontjes noch bizar. En wellicht mag het geheel nog net wat strakker gaan klinken om op alle fronten te overtuigen. Maar absurd was dit zeker niet. Sterker nog, het was uitermate leuk!
©
Harold Zijp
CAW CAW
We hebben al een week naar het debuutalbum van CAW CAW kunnen luisteren. De band en het label mogen tevreden zijn. Well, Enough About Me. What About You? is een overtuigend pop noise/rock-album vol live-energie, fijne riffs en sterke melodieën. Bandleden Anne Caesar van Wieren op gitaar en zang (bekend ook van LPG, Karawane, mesofauna), Harmen Ridderbos op bas en zang (Town of Saints, Electropoëzie) en Marcel Wolthof op drums (Bert Hadders en de Nozems en nog veel, veel meer) zullen per vergissing wel eens Oosterstraat 44 als huisadres hebben opgegeven. Dus ja, ze zijn hier vaker te zien geweest.
De eerste nummers worden vlot achter elkaar gespeeld met vlekkeloze overgangen. CAW CAW doet gewoonlijk niet aan blabla. De muziek spreekt. Goodbye zorgt voor een eerste zindering door de zaal. Bij Joseph moet er voor het eerst - en voor het laatst - even worden gestemd en de band moet er weer even inkomen, blikken worden uitgewisseld. Maar vervolgens is de groove snel weer terug. Na een gastoptreden van Eva Waterbolk met haar eigen nummer Totdat de Grond neemt Anne Caesar van Wieren toch het woord: “Normaal praat ik niet tijdens optredens.” Voor de gelegenheid wordt iedereen uiteraard hartelijk bedankt.
We gaan na een aantal strakke, met The Thermals-energie doorspekte tracks, al verdomde snel naar de finale. Het nummer Amaze staat wonderlijk genoeg niet op het album, een prachtig nummer qua opbouw en kwetsbaarheid. Afsluiter Everything Is A Lie volgt als een natuurlijke wetmatigheid. Alle registers gaan nog even open, Zelf voelen we een soort QOTSA-mokerslag aan het eind. Hier staat een band met power. Dit verdient applaus. CAW CAW is als band in staat een muzikaal gezien overtuigende set te spelen, maar dit hadden we eigenlijk al wel verwacht.
Er heerst dus grote bewondering voor de kwaliteit, maar - heel eerlijk - qua pure entertainmentwaarde en een stukje expressie naar de mensen toe zitten we nog een klein beetje op onze honger. Daar hebben we Jezzebel dan voor, die na de hele avond er al mee had geteased, ook een nummertje mag doen: een korte playbackuitvoering van Conga van The Miami Sound Machine, met veel zeggingskracht en energie. We laten het toch even lopen, want we willen naar de kelderbar om de krankzinnigheid die daar losbarst niet te missen.
©
Harold Zijp
Eigen Risico
Héctor Garcia Martin is zijn naam. Hij is ook bekend als Laputahache, maar hij treedt op onder de naam Eigen Risico. Zijn Spaanstalige noise-rap is experimenteel, maar zo intens dat je het er Spaans benauwd van krijgt. In de grote zaal zijn we ondanks de kwaliteit van het gebodene niet heel erg warm geworden. Beneden zijn er uiteraard wel heel snel gepaste temperaturen. Eigen Risico drukt op play voor de sounds en de beats, perst er een harde boer uit en gaat met veel ge-puta behoorlijk los.
Zijn set is aantrekkelijk en lelijk tegelijk - beauty, beast en de beats - onderbroken door Spaans romantische klanken en andere vervreemde samples die je voortdurend op het verkeerde been zetten. Er komt prachtige soul voorbij, maar tegelijk ook verdorven dronken wanhoop. Zijn bewegingen en uitstraling zijn op een goede manier onsamenhangend. De volle kelderbar is bij de les en in het zweet. Regelmatig is de schreeuwrapper midden in het publiek te vinden, zijn zweepslag-beats begeleiden hem daarbij. Langzaam maar zeker neemt de koorts toe. Naar het einde van de set toe wordt het smeriger en smeriger. Het stoomt en massaal wordt er tegen elkaar gebeukt, mensen tuimelen over de grond. Een toeschouwer voelt na een harde beuk vertwijfeld aan zijn mond, is er bloed? Zit er iets los? “Het is oké,” besluit hij en duikt na een duimpje omhoog de chaos en destructie weer in. Kortom, de kelderbar gaat vanavond smerig goed op Eigen Risico.
©
Harold Zijp