De avond begint met Nina van der Woude, ofwel Nina Wood, en haar band. De groep bestaat pas sinds vorig jaar in deze samenstelling. We horen ‘zwevende’ surfgitaren, het begin is dromerig, maar uiteindelijk worden we toch verrast met een muzikale ontlading met een scheurende gitaar en een interessante solo. De opbouw van de muziek is mooi gedaan. Dit wordt vooral vocaal goed versterkt. Nina maakt veel contact met het publiek en komt sympathiek over. Ze voelt zich duidelijk erg op haar gemak op het podium. Er is duidelijk chemie tussen haar en de bandleden, wat bijdraagt aan het geheel. Het is leuk om naar te kijken én te luisteren.
De muziek van Nina Wood zou je in de categorie nederpop kunnen plaatsen, maar eigenlijk is dat een understatement. Nina Wood en band laten namelijk zien dat hun muziek echt wel wat eigenzinniger is dan de gemiddelde hedendaagse nederpop. Teksten zijn pakkend en poëtisch, er zijn (indie-)rock elementen waarneembaar, en er is veel afwisseling tussen intimiteit en een wat rauwere manier van spelen en zingen. De afwisseling in volume, tempo en ritme maakt het interessant om naar te luisteren en houdt je er als toeschouwer helemaal bij. Dit, aangevuld met de mooie, herkenbare en poëtische teksten maakt het een bijzondere act. In alle extase is de zang van Nina niet altijd even zuiver, vooral wanneer er een klap van ontlading volgt of wanneer er wat heftiger gezongen wordt, maar storend is dat niet.
Afsluitend volgt er nog een cover van De Leven van S10, op een eigen manier. De cover is pakkend, intiem gezongen en mooi begeleid met zwevende gitaarklanken van gitarist Silas Veld. Al met al een eigenzinnige act die moeilijk is te overtreffen.