Helen Jewett mag dan wel de naam zijn van een vermoorde prostituee uit de 19e eeuw, maar vanavond staan er drie passievolle artiesten onder deze naam voor ons klaar. Met donkere, eerie geluidsgolven rammen ze er meteen in. Vol overgave, energie en samenspel. Helen Jewett bestaat als band nog nieteens een jaar, maar dit valt nergens aan af te zien. De jongens zijn getalenteerd en volledig op elkaar afgestemd.
De shoegaze-achtige nummers zijn als een puzzel waarvan alle stukjes vloeiend in elkaar passen. Zo worden de holle ruimtes van de gitaar opgevuld met de warme bastonen. Dit alles wordt ondersteund door krachtige drums. Met hoorbare invloeden uit de jaren 80 en 90 en diepzinnige teksten weten ze het publiek volledig te omarmen. Bovendien doen ze dit met een goede balans in energie en de juiste rustmomenten in de muziek.
Dat dit de eerste keer is dat de band in Vera staat, wordt benadrukt wanneer ze vragen of er mensen van punk houden. Hier is dat als vragen of de paus katholiek is, maar het is ze vergeven.
Wie al eens vaker in de kelderbar geweest is, weet als geen ander dat het daar warm kan zijn. Dit is niet alleen te zien aan de bezwete gezichten van zowel band als toeschouwer, maar ook aan de langzaam verdwijnende kledingstukken van de drummer. In het begin is hij gewapend met petje, blouse en stropdas, maar het duurt niet lang of alleen zijn broek en ketting weten stand te houden. De warmte weet de pret niet te drukken want er wordt gesprongen, gemosht en genoten op de melancholische, dynamische postpunk uit Zwolle.