Bij de voordeur van Vera meldt de portier het al: dit concert is uitverkocht. Degenen die op tijd een kaartje hebben weten te bemachtigen verzamelen zich langzaam maar zeker in de kelder. De avond belooft veel goeds. Het feestje is te danken aan de eerste EP van shoom, iets dat gevierd mag worden. Shoom staat klaar om het publiek vol chaos en passie te hypnotiseren, maar eerst maakt Helen Jewett hun debuut in Vera.

Helen jewett

Helen Jewett mag dan wel de naam zijn van een vermoorde prostituee uit de 19e eeuw, maar vanavond staan er drie passievolle artiesten onder deze naam voor ons klaar. Met donkere, eerie geluidsgolven rammen ze er meteen in. Vol overgave, energie en samenspel. Helen Jewett bestaat als band nog nieteens een jaar, maar dit valt nergens aan af te zien. De jongens zijn getalenteerd en volledig op elkaar afgestemd. 

De shoegaze-achtige nummers zijn als een puzzel waarvan alle stukjes vloeiend in elkaar passen. Zo worden de holle ruimtes van de gitaar opgevuld met de warme bastonen. Dit alles wordt ondersteund door krachtige drums. Met hoorbare invloeden uit de jaren 80 en 90 en diepzinnige teksten weten ze het publiek volledig te omarmen. Bovendien doen ze dit met een goede balans in energie en de juiste rustmomenten in de muziek.

Dat dit de eerste keer is dat de band in Vera staat, wordt benadrukt wanneer ze vragen of er mensen van punk houden. Hier is dat als vragen of de paus katholiek is, maar het is ze vergeven. 

Wie al eens vaker in de kelderbar geweest is, weet als geen ander dat het daar warm kan zijn. Dit is niet alleen te zien aan de bezwete gezichten van zowel band als toeschouwer, maar ook aan de langzaam verdwijnende kledingstukken van de drummer. In het begin is hij gewapend met petje, blouse en stropdas, maar het duurt niet lang of alleen zijn broek en ketting weten stand te houden. De warmte weet de pret niet te drukken want er wordt gesprongen, gemosht en genoten op de melancholische, dynamische postpunk uit Zwolle.

Shoom

Als iedereen buiten wat af heeft kunnen koelen en het gevormde zweet weer ruimte heeft gemaakt voor de nieuwe lading, ontstaat er een soort plotselinge chaos aan klanken. Even later blijkt dit nog een deel van de soundcheck te zijn, echter niet zonder ongewenst effect. Het publiek is wakker geschud en begint enthousiast te joelen en te dansen tijdens de korte en abrupt afgekapte momenten van iets dat lijkt op muziek. Door dit alles bouwt shoom lang de spanning op, om vervolgens ineens aan hun set begonnen te zijn. De sportoutfits van de helft van de band, bestaande uit voetbalbroekjes en -shirts , gaan gepaard met de nette kleding van de rest. Nonchalant maar bedachtzaam maken de kleurrijke gitaarbanden het portret compleet. Een ding is zeker: de duisternis van de eerste act maakt plaats voor kleur.

De chaos maakt plaats voor een dromerige opbouw, die weer plaats maakt voor opschudding. Huiskamer jazz wordt op deze manier afgewisseld met funky tonen en dramatische tempowisselingen. De diep zeurende basnaren worden overgenomen door sterke gitaarriffs, die dan vervolgens zelf overstemd worden door saxofoon solo’s. Heel even wordt er zelfs gezongen door de zanger van Helen Jewett.

Deze relatief jonge band heeft nog alle passie die je van de jongheid kan verwachten. Ze gaan er vol voor, met enorme overgave. Er is veel samenspel, maar soms lijkt het ook alsof iedere artiest volledig opgaat in zijn eigen wereld. Hierdoor lijkt het vijftal af en toe niet in een band te spelen, integendeel, soms lijkt het te bestaan uit individuele muziekstukken van vijf verschillende muzikanten.

Mocht je benieuwd zijn naar het genre, dan kun je nog lang nieuwsgierig blijven. Shoom is absoluut niet in een genre te vangen en dat moet je ook niet willen. Het is een fusie van alles en nog wat, bovendien is het vooral iets dat je moet ervaren.