Al snel is het tijd voor de hoofdact van vanavond, The Homesick, de band bestaande uit Elias Elgersma, Jaap van der Velde en Erik Woudwijk. We zijn benieuwd hoe het nieuwe album live op het podium zal klinken. Het nieuwe plaatmateriaal is namelijk erg sterk. En op het album staan de nodige tracks die het in zich hebben grote publiekslievelingen te worden, zoals de singles die in een rechtvaardige wereld hits zouden zijn, Soola en Millimetric. En we verheugen ons vooral ook op de live-ervaring van de vierde track van het album,Trois, een dubby poptrack waar je direct verslingerd aan kunt raken. Op de plaat klinkt het nieuwe geluid als gegoten. Qua galmende heen-en-weer zang van Elias Elgersma en Jaap van der Velde, en het elektronisch gehalte van de muziek, doet het werk op momenten wat denken aan dat van Animal Collective.
Zoals gezegd zien we op het podium twee desks met de nodige elektronica en een drumstel. Weg zijn de gitaren. Klokslag tien uur betreedt het drietal het podium. Het geluid komt op ons af. Het begin werkt aanstekelijk, een track met een prachtige opbouw. Opvallend genoeg is dit niet een nummer van het nieuwe album. Sterker nog, wat we in het begin van deze set horen zijn nieuwe tracks: Osnabrück, Bielefeld, Tonnen 1, en Tonnen 2. De dansbaarheid en het elektronische gehalte lijken wat zwaarder te zijn aangezet dan wat we op de plaat horen en het gaat rap nog een tikje vlotter en harder. Het duistere clubgevoel wordt aan de sound toegevoegd en de nummers worden heerlijk uitgesponnen of gaan zelfs in elkaar over. Weg zijn de standaard drie-minuten-liedjes.
Maar dan is er herkenning! Het middenstuk van de set bestaat uit de nummers Soola, Millimetric, en Trois. Maar dan nog meer dansbaar. Vooral Millimetric zet de boel behoorlijk in beweging. De zeer aanstekelijke See Ya-uithalen komen hard binnen. Chaos komt om de hoek kijken, maar de band vliegt niet uit de bocht. Dit is muziek op het lekkere randje. We krijgen meer dan wat de plaat al had beloofd. Ook al voelt het geheel door de setting wat meer afstandelijk. Er is geen rockshow-interactie, maar gelukkig is het ook niet té statisch. De ijver is er. Je ziet het zweet van de hardwerkende Van der Velde, en de swingende heup- en schouderbewegingen van Elgersma. Trois krijgt live een harde dimensie, het dub-geluid is meer urgent en dwingt je tot overgave. De zomerse invloed verdwijnt en het nummer wordt voer voor de clubnacht. The Homesick klinkt helemaal sick!
Gek genoeg zijn we na drie nummers weer even klaar met het nieuwe album. Het volgende nummer is Shangri La, ook een nieuw nummer. Het is een wat moeilijke track. Het dansen stopt niet, het synthpopnummer wordt gedragen door een sterke vibe, maar de dubbelzang lijkt niet echt goed getimed. Vervolgens wordt voor het slotakkoord een harde, uptempo beat erin geknald. Briljant is dit, en het gaat maar door en door. Met In The Eye/Esperanto heeft The Homesick besloten ons nog even flink af te matten. Live lijkt de band nu al een stap verder te zijn dan wat je op het album hoort. Het concert voelt op dit moment haast als een rave. Het is een heerlijk sluitstuk. Na de laatste klanken wordt droog door Van der Velde gemeld dat het optreden klaar is. Jammer dat het nu al afgelopen is.
Je zou het bijzonder kunnen noemen dat bij een releaseshow maar een paar nummers van dat album worden gespeeld. Maar misschien past het niet zo goed bij een vernieuwende band als The Homesick om een exacte kopie van de plaat op het podium neer te zetten. Je kunt daarvoor bewondering hebben. Bovendien voelt het ook als een mooi muzikaal cadeau dat naast een nieuw album vandaag nog zomaar eventjes zeven nieuwe tracks aan ons zijn gepresenteerd. En het moet gezegd, het nieuwe werk voelt alvast heerlijk en goed. The Homesick lijkt qua ingeslagen weg alweer een stap verder te zijn gegaan.