Driemaal is scheepsrecht. Dat leek afgelopen zaterdag ook op te gaan voor het festival Hullabaloo. Het was een mengelmoes aan verschillende soorten muziek, kunst en kermisattracties. Én het was ook nog eens stijf uitverkocht. Een formule die goed werkt, al gingen er soms wat dingen mis.

Blanks

De 'superster' uit het Noorden

Aan Blanks de eer om de ‘Mayhem’, het hoofdpodium, te openen. Het is nog rustig, maar, zo vertelt hij ons later, niet zo rustig als hij had verwacht. De jonge meisjes die de harde kern vormen van zijn fanbase, zijn hier gemengd met mannen van dertig tot zestig jaar oud. Sommige mensen in het publiek dragen Blanks’ merch, anderen hebben nog nooit van hem gehoord.

Hij komt enthousiast het podium op gerend zodra zijn band het eerste nummer heeft ingezet. Als een superster staat hij daar, met zijn zonnebril en oversized overhemd straalt hij zeeën aan zelfvertrouwen uit. Hij leunt met één arm op zijn elektrische gitaar terwijl hij praatjes maakt met het publiek, moedigt het publiek aan om mee te doen met sing-alongs, clap-alongs en sit-downs. Wat hij ook doet, hoe over-the-top het ook is, iedereen gaat erin mee.

Blanks heeft dan ook de gunfactor. Deze show op Hullabaloo is een thuiswedstrijd, hij woont twee kilometer van het Stadspark vandaan. We spreken hem achteraf: “Gisteravond heb ik hier om het terrein een rondje hardgelopen om te zien hoe het eruitzag.” Tijdens zijn optreden zwaait hij af en toe amicaal naar een aantal mensen - misschien zijn dat wel zijn ouders en vriendin die zijn komen kijken.

Opvallend is het gigantische LED-scherm dat achter de artiest hangt. Daarop zijn verschillende beelden te zien, van een banner met zijn eigen logo, tot ‘Nederland in Beweging!’-achtige danseressen en stukjes uit zijn eigen videoclips. Simon: “Daar heb ik eergisteren in zitten knippen!”. Het is een mooie toevoeging aan een show die anderszins afhankelijk is van Simons aanstekelijke enthousiasme.

De setlist bestaat voornamelijk uit eigen songs. Zowel nieuwe singles zoals What You Got (Ayo) en Breathe In Breathe Out, als oudere die hij samen met zijn volgers heeft geschreven op YouTube. Blanks schuwt het ook niet om meerdere covers achter elkaar te spelen, om direct het moment te pakken om te vragen wie hem eigenlijk kent van zijn deelname aan ‘Beste Zangers’. Er gaan een paar handjes omhoog. Simon grinnikt: “Dat is overduidelijk het oudere publiek."

© Martsen Hut

Het terrein van Hullabaloo is mooi opgemaakt. Alles in dezelfde huisstijl als op de socials, compleet met vrolijke kleurtjes en bloemetjes met gezichtjes erop. Overal waar je kijkt is er wel iets te doen, of het nou live muziek, karaoke, theater, eten of drinken is. De enige plek waar je - soort van - kunt ontprikkelen is op de picknickbankjes bij de foodtrucks. Een fijne plek om even te zitten, in de schaduw en met genoeg vuilniszakken voor je afval. Je zit alleen wel midden in het geluid van minstens drie verschillende podia.

De organisatie van Hullabaloo

De perfecte plek voor een kort interview met de Grote Baas van het festival dus. Hullabaloo wordt georganiseerd door 4PM Entertainment, een organisatie die festivals organiseert door het hele land. Zo doen ze bijvoorbeeld ook Kingsland en Essential Festival. De eerste editie was in 2019. Op deze derde editie is er een verdubbeling te zien in het bezoekersaantal ten opzichte van vorig jaar: het festival is uitverkocht met 30.000 bezoekers.

Mitchel Bovenlander is eigenaar van 4PM Entertainment. Tussen alle drukte van het festival door heeft hij tijd om even met ons te praten over 'zijn' Hullabaloo. Volgens Mitchel had Groningen echt nog een festival nodig waar allerlei verschillende soorten mensen samen konden komen: “Waar je heen kunt als student, of met je gezin.”

“Hullabaloo betekent eigenlijk een soort van mayhem. Een soort verzameling van stijlen, dat is eigenlijk de vrije vertaling, en dat willen we ook een beetje uitstralen. We hebben de focus liggen op popmuziek, maar we vinden het leuk om veel verschillende muziekstijlen samen te brengen op dit festival.” Daarnaast zijn er op Hullabaloo ook nog allerlei andere dingen te doen en te zien, zoals een kunstmuur, een bioscoop, een reuzenrad, silent disco en een kleinere versie van de Martinitoren. “We willen mensen echt een dagje uit geven waar ze allerlei activiteiten kunnen doen.”

Dat het terrein zo propvol staat met vijf verschillende podia, foodtrucks en allerlei andere attracties roept wel de vraag op wat dat doet met het geluidsniveau. In Groningen is er op dit moment veel te doen over de geluidsoverlast van evenementen in het Stadspark. Mitchel: “Dat is een belangrijk onderwerp. We hebben een goed geluidsteam met experts, we hebben een geluidsplan en er wordt de hele dag gemonitord dat we binnen de vergunningseisen blijven. Ook sinds die discussie wat meer leeft hier in de omgeving hebben we daar meer aandacht aan besteed. Voorlopig blijven we netjes binnen de normen. We hopen we dat de wind goed staat en dat de omwonenden er zo min mogelijk last van hebben. Daar doen we in ieder geval ons best voor.”

4PM Entertainment heeft ook zijn best gedaan om zoveel mogelijk Groningse partijen te betrekken bij het festival. “We hebben bijvoorbeeld een wijnbar die wordt gehost door Gusto, KopjeK met zijn eigen podium en een samenwerking met Twister", somt Mitchel op. "Verder hebben we ook een samenwerking met Misfit… Het is leuk dat we veel Groningse partijen hebben.” Toch ontbreekt het wel wat aan Gronings muzikaal talent, met alleen Blanks en Fred Goverde als lokale artiesten op het programma.

Volgens Mitchel was dit een commerciële afweging: “Er moeten veel meer goeie Groningse artiesten opstaan, want we boeken graag uit de regio!” Even later voegt hij toe: “Er zijn er natuurlijk wel veel, maar wij moeten ook wel kijken naar het commerciele aspect: welke artiesten verkopen veel kaarten. En dan, ja, dan kijk je naar wat leeft op social media, wat leeft op Spotify, en ik zou willen dat daar meer Groningse artiesten tussen zaten. Als dat zo is dan gaan we ze zeker boeken.”

4PM Entertainment heeft grootse plannen voor Hullabaloo, van doorgroeien naar een meerdaags festival - “We willen graag de camping die hier al zit in het stadspark hierbij gaan betrekken” - naar grote internationale acts op de line-up. Op het wenslijstje: Nothing But Thieves, Anne Marie, Rita Ora, Dua Lipa en “al die jongens van One Direction die nu allemaal hun eigen solo carrière hebben”. Dat ze daarmee naar hetzelfde kaliber artiesten kijken als bijvoorbeeld Pinkpop, dat maakt niet uit: “Pinkpop is hier 350 kilometer vandaan, dus waarom niet?”

© Martsen Hut

MEROL

Niet van haar stuk te krijgen (of toch een beetje)

Relatief afgezonderd van de rest staat de Pandemonium stage, die wordt gehost door ons eigen KopjeK. Het is een soort circustent waar pas na zonsondergang echt wat te beleven valt, en dan nog is de sfeer best grimmig. Veel leuker is het in de Hubbub, die wordt gehost door Misfit. Alle queers uit Groningen en omstreken verzamelen zich daar om te dansen op queer anthems van de afgelopen veertig jaar, terwijl op het podium een stel drag queens een show opvoeren.

Later op de avond hebben al die queers zich echter verplaatst naar de Brouhaha, voor de show van MEROL. Een grote tent die net zo goed de main stage had kunnen zijn, maar dan aan de andere kant van het terrein. De tent is redelijk volgelopen als de zangeres in een prachtige lichtgroen minijurkje annex tutu annex korset het podium op komt lopen - om prompt het hele podium onder te braken. Geintje natuurlijk, want de eerste track heet bendronkenlaatme. Het is niet duidelijk of iedereen in het publiek het begrijpt.

Dat onbegrip gebeurt wel vaker, bijvoorbeeld wanneer MEROL een prijs aanneemt in de vorm van haar eigen achterwerk bij Dankspeech, of wanneer ze de medley speelt van haar sexy hits HOU JE BEK EN BEF ME en foefsafari. Vooral één specifieke doelgroep heeft moeite met dat laatste: de grijzende (witte) man. Toch is MEROL niet van haar stuk te brengen, en ze gaat zelfs met haar korte jurkje het publiek in om haar nummer MANNENMETGEVOEL.

Jammer genoeg laat ze zich richting het eind van de set toch kennen, als een ‘kledingwissel’ (MEROL trekt het T-shirt dat ze onder haar jurkje draagt, uit) mis gaat. Het snoertje van haar in-ears blijft in haar T-shirt vastzitten en ze wordt chagrijnig als de roadie het probleem niet snel genoeg oplost. Achteraf maakt ze er een grapje over, maar het is een lach met kiespijn.

© Martsen Hut

Commercieel

We hoorden het al van Mitchel: Hullabaloo is een festival met een nogal commerciële motivatie. De acts die hier geboekt worden zijn grotendeels van het soort dat populair is bij het grote publiek - van het Vrienden van Amstel-kaliber. Denk aan Maan, Flemming, Goldband en natuurlijk de grote headliner Armin van Buuren. Daarnaast zie je overal waar je kijkt sponsors, zowel lokale, zoals Twister, als grote internationale merken, zoals Desperados. En dan is het ook nog smoordruk.

Dat gaat ten koste van enig karakter dat dit festival zou kunnen hebben. De Drafbaan is een unieke locatie. Het terrein wordt omringd door bomen, maar daarachter zie je hoge gebouwen als de apenrots oprijzen. Dat merk je door de felle kleuren, merknamen en grote drukte nauwelijks. In plaats daarvan is het een kakofonie aan geluid en lange rijen, vooral bij het eten. En dat terwijl 4PM Entertainment juist dat laatste had willen voorkomen: “We vinden het echt belangrijk om het serviceniveau echt te verbeteren ook ten opzichte van vorig jaar, (toen er door fouten McDonalds moest worden uitgedeeld om de brut nog van eten te voorzien, red.) of het nou gaat om toiletten, eten halen of drinken halen,” zegt Mitchel.

Dat die rijen toch onverhoopt lang zijn, zou best te maken kunnen hebben met de vernieuwde opzet van het festival. Er staat één foodtruck afgezonderd van de rest van al het eten, met als resultaat dat alle bezoekers naar die éne truck trekken. En er staat een reuzenrad midden op het terrein, precies waar mensen langs moeten om van de Brouhaha naar de Mayhem te lopen, waardoor een enorme bottleneck ontstaat. Miscchien de reden waarom het in Brouhaha steeds relatief rustig blijft, zelfs bij De Jeugd van Tegenwoordig, die eerder deze zomer nog de Alpha op Lowlands op zijn kop zetten.

© Martsen Hut
© Martsen Hut
© Martsen Hut

Nonchelange

Melancholisch en humoristisch

De Razzle Dazzle is één van de kleinste podia op Hullabaloo, maar wel met de interessantste line-up. Zo speelt daar Nonchelange, die eerder dit jaar Noorderslag veroverde met zijn melancholische en humoristische liedjes. Een bewust ongemakkelijke show om naar te kijken, met ongegeneerde opmerkingen over depressie, schaamteloos vragen om applaus, publiek dat op het podium moet komen dansen en een poging tot crowdsurfen op een publiek dat daar véél te klein voor was. Aan het eind van het optreden staat er nog maar een handjevol mensen voor het podium - dat viel te verwachten op een commercieel festival zoals dit.

Prins S. en de Geit

De beste band uit Den Haag

Een uur later staat Nonchelange weer op het podium. Om de tijd in te halen die hij is verloren doordat Davina Michelle op het hoofdpodium tien minuten te lang doorspeelde? Oh nee, hij komt Prins S. en de Geit aankondigen - maar niet zonder een gigantische middelvinger op te steken richting de band die op dat moment op de Mayhem staat te spelen: Goldband. “Zijn jullie klaar voor de beste band uit Den Haag? Beter dan welke andere band uit Den Haag dan ook?? Dit is Prins S. en de Geit!!”

En dan komen ze op, Marne, Daniël en Scott. Goldband staat nog steeds te spelen, ook al is Prins S. en de Geit al drie minuten te laat. Het geluid van de twee podia klinkt keihard door elkaar heen.

Het is misschien wel de eerste keer dat het pleintje voor de Razzle Dazzle helemaal vol staat. De Prins heeft een goede indruk achter gelaten op Noorderslag. Bijna iedereen die hier staat heeft Prins S. en de Geit al eens eerder gezien, sommigen weten zelfs frontman Scotts dansjes uit hun hoofd, en de meesten weten precies welk nummer er komt na welke introductie.

Iedereen geniet van de show, van de vrolijke, hyperactieve Scott die over het podium heen huppelt; Marne die ondanks alles nog steeds op zijn stoeltje zit met zijn gitaar; en van Daniël die met de gekste geluiden op de proppen komt. Iedereen danst, zingt, springt mee als een stelletje geiten in de kinderboerderij. Tja, misschien is dit inderdaad wel de beste band uit Den Haag.

Fred Goverde

Onverstoorbare punker wordt keihard afgekapt

De afsluiter van de Razzle Dazzle is ‘onze’ Fred Goverde. Hij heeft maar een half uur de tijd, maar ook hij moet weer wachten op een optreden op de main stage. Enige minuten na de officiële eindtijd van Zara Larsson lopen Goverde en zijn band tóch het podium op, ook al schalt Lush Life nog over de Drafbaan. Met een ondeugende blik zet hij het eerste nummer in, en als je goed je best doet, kun je even vergeten dat je de Zweedse popster er doorheen kunt horen.

Het is ongelooflijk knap hoe onverstoorbaar de Groningse band staat te spelen, zonder ook maar één moment afgeleid te raken door wat er zich verderop het veld afspeelt. Ze knallen ontzettend strak zoveel mogelijk nummers aan in de korte tijd die ze hebben, zonder pauze: HUISMUS STRAATKAT KUTWIJF, 3 Kwartier, en ook nieuwe single ALS IK JOU ALLEEN LAAT komt voorbij. Intussen staat vooraan bij het hek staat een paar superfans - vooral meiden - de longen uit hun lijf te zingen. Het staat sowieso verbazingwekkend vol bij de Razzle Dazzle, als je je bedenkt wat er verder nog meer te doen is op het festival.

En dat verdient Fred. Niet genoeg succesvol Gronings talent? Hier staat het levende bewijs. Het korte halfuurtje dat de band speelt zit bomvol met hit na hit, vol met onvervalste woede en hartbreuk. En dat ook nog eens in een heel mooi jasje: de mannen zijn, op één na, allemaal gekleed in pantalons en wife pleasers, met de bassist in een trainingspak. Het is een lust voor het oog.

Maar dan: de band zet nog één laatste nummer in, Bijna Weer Verliefd. Er staat niet veel publiek meer, want Armin van Buuren gaat bijna beginnen, maar de mensen die er nog zijn, gaan er helemaal in mee. Na ongeveer dertig seconden staat er ineens iemand voor Freds neus.

Aan zijn reactie is te merken dat de man zegt dat ze moeten stoppen met spelen. Prompt stopt Fred Goverde met spelen, hij stormt het podium af en smijt zijn microfoon op de grond. Het publiek is verontwaardigd: wat bezielt je dan ook om het kleinste podium van het festival tegenover de main stage te plaatsen, en die zo strak op elkaar te programmeren? Dit is al de derde act op rij die moet wijken voor een Mayhem-naam.

Niet veel later komt Fred weer terug. Een paar fans staan nog bij het podium en ze geven hem een groot applaus terwijl de eerste tonen van Armin van Buuren over de Drafbaan schallen. Er worden hartjes met de handen gemaakt door zowel Goverde als publiek. Iedereen is het erover eens: dit is een klotesituatie. Fred komt het podium af en staat zo, met de haren nog nat van het zweet, nog even te praten, knuffelen en selfies te maken met de fans.

Ambitieus, maar...

Eerder op de dag zei Mitchel dit: “Het is natuurlijk een heel groot open veld, waar we zo veel mogelijk verschillende podia in willen zetten. Dat zorgt er wel voor dat het een beetje botst op sommige punten, maar ik heb wel het idee dat we het nu zo gepositioneerd hebben dat je in ieder geval geen last van elkaar hebt.” Toen wist hij misschien nog niet dat het zo slecht zou uitpakken met de Mayhem en de Razzle Dazzle tegenover elkaar. En ook wist hij misschien niet hoe het later die avond zou zijn bij De Jeugd van Tegenwoordig, in de Brouhaha - ook daar bleek de grote afstand tussen de twee podia niet genoeg om ‘botsing’ te voorkomen.

Hullabaloo is een heel ambitieus festival, dat op deze dag een heleboel verschillende dingen probeert waar te maken. Het is een soort muziekfestival en kermis in één. Daardoor krijg je inderdaad heel veel verschillende doelgroepen op één veld, en heel veel mensen zullen het er inderdaad naar hun zin hebben gehad. Eén ding is Hullabaloo alleen duidelijk niet: een festival voor de muziekliefhebber. Die zal namelijk alleen maar teleurgesteld zijn door de voorrang die aan commercialiteit wordt gegeven ten koste van de pareltjes.