Een aantal gezichten op het podium zijn dezelfde uit 2013. De avond lijkt op momenten meer een wederzien onder vrienden. De cynische lezer zal hierdoor toch wat scepsis bespeuren en bang zijn voor wat zelfbevlekking onder Rudy & co. Toch is de avond geen moment voorspelbaar. En alhoewel Rudy de rode draad is, zet hij zichzelf meer neer als curator dan als frontman. Of als een voetbalcoach naast het veld die zijn spelers op hun eigen manier goed uit de verf laat komen. Het blijkt een avond van veel getokkel, eigenzinnige folksongs en een flinke dosis feedback.
Om een uurtje of acht stroomt Vera langzaam vol met een aardig gevarieerd publiek. Naast de grijsharigen, de oude rockers en de mensen die waarschijnlijk 20 jaar geleden de Poprondeselectie vormden, zijn er ook studenten en jonge alternatievelingen die met hun Carhartt jasjes en hun baseball caps aandachtig naar de rootsy noise records luisteren die uit de PA dreunen.
De DJ heeft carte blanche gekregen wat betreft de obscuriteit van zijn platen. Traditioneel melodieus getokkel en zachte zanglijnen die je meenemen naar het dompige zuiden van Amerika worden versneden met een flinke lading distortion en feedback. Dat zullen we vanavond nog wel meer horen, aangezien er toch wel een aantal noise veteranen het podium zullen delen. Gezien het aantal acts dat vanavond voorbij zal komen lijkt het geheel meer op een klein festival dan op een plaatpresentatie. Allemaal hebben ze een bepaalde band met Rudy.