‘Meer een langlopend project dan echt een band,’ zei Rudy Lentze ooit over Rudy & His Fascinators. Dat blijkt maar weer. De laatste keer dat Rudy met zijn Fascinators een nieuw album uitbracht was in 2013. Drummer Girl werd op 14 februari in Vera gepresenteerd samen met een scala aan gastmuzikanten. Nu is er een nieuwe. Rudy & His Fascinators presenteren Nocturnal Leeches’ Rendez-Vous, net als het vorige album 10 jaar geleden. Ook in Vera. Ook met een scala aan bevriende gastmuzikanten.

Een aantal gezichten op het podium zijn dezelfde uit 2013. De avond lijkt op momenten meer een wederzien onder vrienden. De cynische lezer zal hierdoor toch wat scepsis bespeuren en bang zijn voor wat zelfbevlekking onder Rudy & co. Toch is de avond geen moment voorspelbaar. En alhoewel Rudy de rode draad is, zet hij zichzelf meer neer als curator dan als frontman. Of als een voetbalcoach naast het veld die zijn spelers op hun eigen manier goed uit de verf laat komen. Het blijkt een avond van veel getokkel, eigenzinnige folksongs en een flinke dosis feedback.

Om een uurtje of acht stroomt Vera langzaam vol met een aardig gevarieerd publiek. Naast de grijsharigen, de oude rockers en de mensen die waarschijnlijk 20 jaar geleden de Poprondeselectie vormden, zijn er ook studenten en jonge alternatievelingen die met hun Carhartt jasjes en hun baseball caps aandachtig naar de rootsy noise records luisteren die uit de PA dreunen.

De DJ heeft carte blanche gekregen wat betreft de obscuriteit van zijn platen. Traditioneel melodieus getokkel en zachte zanglijnen die je meenemen naar het dompige zuiden van Amerika worden versneden met een flinke lading distortion en feedback. Dat zullen we vanavond nog wel meer horen, aangezien er toch wel een aantal noise veteranen het podium zullen delen. Gezien het aantal acts dat vanavond voorbij zal komen lijkt het geheel meer op een klein festival dan op een plaatpresentatie. Allemaal hebben ze een bepaalde band met Rudy.

Wh^rl

Aan Wh^rl de eer om te openen. De formatie is een nieuw project van Avery Plains’ Jurgen Veenstra. Ook hij was er in 2013 bij. Net als Rudy & His Fascinators, hebben de leden van Avery Plains aardig wat vertakkingen in de Groningse popscene. De leden speelden met acts als Meindert Talma, Dandruff en Sexton Creeps.

Jurgens stem is zo herkenbaar al altijd. Laag, grofkorrelig en gemeend. Anders dan de zee van gitaargeweld waar hij bij Avery Plains overheen zingt, zoekt hij dit keer de rustige kant op. Na twee of drie nummers komt er een fluit bij en een piano en een blaasorgel. Wh^rl brengt rustige folkliedjes die net left-field genoeg zijn om de wat experimentelere kant van de avond in te luiden. Door de fluit en het orgel en de prachtige tweede stem heeft het geheel wel wat weg van de ’60s folkscene uit het zuidwesten van Amerika. Spelend met avant-garde invloeden blijven de nummers behapbaar en comfortabel. Denk aan artiesten als Tim Buckley.

Sole Fiesta

Dan is het aan Sole Fiesta om het podium op te stappen. Sole Fiesta is het nieuwe project van gitarist en zanger Jouke van der Krieke. Beïnvloed door bands als Sparklehorse en Smog maakt Sole Fiesta moody americana.

Het begint veelbelovend. Met een Bad Seeds-achtige bas- en drumpartij brengt Sole Fiesta de energie iets omhoog. Er beginnen mensen op de eerste rij mee te dansen en de hoofden gaan iets meer op en neer. Net als Wh^rl zoekt Sole Fiesta naar een manier om traditionele blues en folk interessanter te maken. Waar Wh^rl de fluit en het orgel gebruiken, heeft Sole Fiesta een accordeon. Hierdoor krijgt het geheel een vaudeville en cabaret randje en doen ze ons denken aan een rokerige New Orleans nachtclub. Toch zwakt Sole Fiesta iets af na een goede start. Het gitaarspel wordt wat slordig en het Engels van Jouke laat wat te wensen over. Ze maken echter wel wat goed door de set te eindigen met een zee aan reverb en delay. Komen toch die experimentele invloeden van Sparklehorse even naar boven.

Rudy & His Fascinators

Het is zover. De laatste noise-folk plaat klinkt uit de PA. De lichten dimmen. Op het podium staat een oude reel-to-reel machine. Rudy en zijn Fascinators lopen naar hun instrumenten. De reel-to-reel wordt aangeklikt, en… stilte. Technische problemen. ‘Ik zou jullie willen aanraden nooit een plaatpresentatie te houden,’ grapt Rudy.

Na een valse start beginnen we dan echt. Rudy speelt over de golvende feedback van de tape-machine een dissonant arpeggio terwijl Fons Sluijter chaotische jazz improviseert op zijn akoestische basgitaar. Dan breekt het geheel los in een heerlijke cacofonie van noise en psychedelische blues. Doordat de fascinators een roulerend clubje van Groningse popveteranen zijn, lijkt het net of met elke bezettingswisseling een ander genre aangedaan wordt. De gastmuzikanten komen van bands Dia del Mercado en Oud Aanstrompelend Talent. Ook Whipster passeert de revu met zijn ‘gecontroleerde feedback’ (Rudy’s woorden) van Peter van der Heide. Marinus de Lange, eerste drummer van Whipster, schuift voor de gelegenheid ook aan.

Rudy neemt ons mee op reis langs de grenzen van de Groningse popmuziek. Country, jazz, blues, psychedelia, lo-fi en rock worden aan elkaar gelijmd door Rudy’s unieke gitaarspel. Het absolute hoogtepunt is wanneer Rudy zijn oude, metalen dobro oppakt en samen met Jurgen Veenstra het nummer Bring it on Home inzet. Het nummer werd in 2013 op dezelfde wijze vertolkt en staat nu ook op een album. Het verlangen dat duidelijk te horen is in Veenstra’s stem ontroert. Denk aan Tom Waits die na zijn zeventiende sigaret I Hope That I Don’t Fall in Love with You zingt, wanneer het meisje al lang is vertrokken.

Na de set proost Rudy op de avond en wijst ons op zijn zoon die naast de DJ booth het nieuwe album verkoopt. Het was een avond die alle kanten opging. Van hard naar zacht, van snijdend naar sereen. Het experiment voerde de boventoon. Misschien komt dat vanzelf als je al 40 jaar muziek speelt. Ons hoor je niet klagen. Hopelijk hoeven we nu alleen niet weer tien jaar te wachten op een nieuwe plaat. Tot die tijd hebben we tenminste deze.