Zal het een beetje druk worden? Dat is de vraag die op ieders lippen ligt vanavond. Wordt het druk genoeg voor de opzwepende muziek van Slumbercloud? Een band die nog maar twee keer op het podium heeft gestaan is normaliter niet de meest trekkende attractie. Toch krijgen ze het voor elkaar, en raakt de kelderbar een kleine tien minuten voor showtime vertrouwd vol. Wanneer Slumbercloud, al bukkend voor de topjes van de PA, plaatsneemt voor de op Jupiler kratten getilde gitaaramps, verandert de energie. Hier broeit wat. Het viertal begint met een prog-achtige start. Een basgitaar die met veel chorus hoog op de nek wordt bespeeld krijgt de ruimte om zich te laten horen. Een verschijning die niet vaak meer voorkomt in moderne rock. Peter Hook achtige baslijnen voeren de boventoon, terwijl de gitaristen op de achtergrond blijven.
Na de pandemie is er een nieuwe generatie opgekomen in de Groninger popscene. Bands vielen uit elkaar, zijn hervormd en nieuwkomers gleden moeiteloos en comfortabel tussen de oude garde. ‘Een tweede Groninger Springtij,’ noemt de advertentie van Vera het. Eentje die vergelijkbaar is met die van de jaren ‘70, toen de vraag naar live muziek op het kroegencircuit hard groeide (lees hier vooral ons artikel over). Slumbercloud, een viertal dat een energieke mix van onder andere grunge, punk en prog maakt, zeilt dankbaar mee op deze nieuwe golf. De band is ontstaan tijdens de pandemie, speelde hun allereerste show tijdens onze eigen Van Groningse Bodem-sessies en speelt vanavond hun derde show in de geliefde Downstage van Vera. Ondanks de kinderziektes en schoonheidsfoutjes die elke nieuwe band met zich meedraagt, doet Slumbercloud het aardig voor de broeierige kelder. ‘Here’s a new song,’ zegt zanger en gitarist Paddy Moran. ‘We hope you like it. And if you don't, well fuck you.’ Het is die energie waarmee Slumbercloud, na een wat moeilijk begin, de kelderbar voor zich wint.
En dan breekt Slumbercloud los. De proggy zwevende space-rock wordt ingewisseld voor stevige grunge en punk met donkere maatschappijkritische teksten die met de krachtige stem van Paddy Moran door de microfoon geschreeuwd worden. Er worden wat fouten gemaakt door de drummer, de bassist verliest zichzelf in de timing en het geheel kraakt en piept. Maar over het algemeen houdt de band zichzelf goed staande. De grungy punk maakt na een tijdje weer plaats voor wat meer proggy zelfreflectie en meer Peter Hook baslijntjes. En dan weer voor hoekige desertrock à la Kyuss en dergelijke. Slumbercloud weet zich in veel genres goed te vinden. Toch zit daar ook een keerzijde aan. We horen veel genres, veel verschillende riffjes en instrumentale stukken en scala aan dystopische coupletten door de microfoon. Maar waar zijn de songs? De show lijkt meer op een collectie van riffs die ietwat slordig aan elkaar zijn genaaid dan op een goed uitgedachte setlist. Uiteindelijk wint de gretigheid en energie van Slumbercloud het van de slordigheid en heeft de band de goedkeuring van het publiek. En als dit pas de eerste stapjes van de band op het Groningse circuit zijn, dan kunnen we verzekeren dat Slumbercloud er eentje wordt om in de gaten te houden