“Mijn ouders draaiden platen van Abba, Queen, Bruce Springsteen, The Beatles, Boudewijn de Groot, Elly & Rikkert, Gene Pitney, Bee Gees, al die brave zestiger en zeventiger jaren muziek; daarvan zijn vooral Abba en Queen nog actueel. Ook kwam er af en toe klassiek voorbij. De Parelvissers, bijvoorbeeld, is me bijgebleven. Dat is prachtig, dat doet me meteen aan vroeger denken. Op mijn kamer luisterde ik cassettebandjes van Madonna, Michael Jackson, Roxette, Bryan Adams, 2 Unlimited, en alle hits uit de Top 40. Later ook Eels, van die neerslachtige tienermuziek, en natuurlijk Nirvana. Verder hield ik van musicals. Ik had zangles en zong in een groot musicalproject op de middelbare school, Miss Saigon. Thuis oefende ik fanatiek, en begeleidde mijzelf op de piano.”
Voor de duik van deze maand zijn we in gesprek gegaan met singer-songwriter Leonieke Toering. Zij is onder andere bekend van het duo Lenny & Junior. En tegenwoordig ook van Anamesa, een trio waarvan binnenkort het eerste album verschijnt. De inhoud van haar platenkast is een mooie mengelmoes van verschillende muziekstijlen en prachtige hoezen. Het is ook een collectie waarin liefdevol ruimte wordt geboden aan andermans afdankertjes, en aan de nodige vreemde eenden.
Met welke muziek ben je opgegroeid?
Welke artiest komt het meeste voor in je platenkast?
“Mijn platenkast is te verdelen in een handjevol dure, nieuwe platen, en platen van de Mamamini. Die laatste categorie bestaat uit wat bekendere aankopen, zoals van Joan Baez in haar jonge jaren en Fleetwood Mac, en verder zijn het bijna allemaal afdankertjes, die ik soms alleen al vanwege de hoes niet kan laten liggen. Ik koop vaak iets omdat ik er een bepaalde associatie mee heb. Bijvoorbeeld deze, In den Bergen Von Tirol, omdat een vriendin van mij uit Tirol komt. Toen ze langs kwam heb ik die voor de gein gedraaid. Mijn meest recente Mamamini aanschaf kostte twee euro: een verzameling van Tsjaikovski's The Great Romantic Ballets, met een schitterende hoes. Die heb ik gekocht omdat ik balletlessen volg, en omdat ik laatst naar Het Zwanenmeer ben geweest. Ik had nog nooit een balletvoorstelling gezien. Het duurde heel lang, maar ik was tot het einde toe geboeid. Prachtig. En nu heb ik de hele collectie op LP, lang leve de Mamamini.”
Leonieke Toering
Leonieke is singer-songwriter en speelde in Oyster en LEAP, waarvoor ze een aantal popnummers schreef. Daarnaast vormde ze tien jaar lang het folkduo Lenny & Junior (met Marcel Alkema), waarin traditionele invloeden met eigen nummers en oude Amerikaanse blues en folk werden gecombineerd. Sinds een paar jaar is ze meer bezig met Oost-Europese muziek, waaruit het trio Anamesa is ontstaan (met Jan-Roelof Bathoorn en Jelte Fossen). Binnenkort verschijnt het eerste album, met muziek uit zowel Zuid- als Oost-Europa. Kortom, ze heeft een brede muzieksmaak. “Ik hou erg van Engelstalige nummers, allerlei soorten ruige rock en melodieuze pop, maar mijn grootste liefde is toch de traditionele muziek.”
Wat is je favoriete plaat van een Groningse artiest?
Planet Orange - Saddle Up The Horse
“Die heb ik nog niet, maar dat is de nieuwe van Planet Orange, die komt eind november uit. De muziek is origineel, er gebeurt heel veel tegelijk. Het zit ergens tussen los en strak, tussen diepgang en lichtvoetigheid. Dikkie Visser is een natuurtalent als frontman. Ze gaan al lang mee en treden niet super vaak op, maar laatst hebben ze in het Sterrebos gespeeld en dat rockte de pan uit. De nummers hebben soms iets aandoenlijks door de eenvoudige teksten. Het wordt zo overtuigend gebracht dat de teksten niet plat zijn, maar poëtisch. Je hebt de hele tijd het gevoel: ‘Wow, ik weet niet precies waar het over gaat, maar het is heel belangrijk!’ Als ik niet aan het dansen ben, dan heb ik wel een brede glimlach op mijn gezicht, of allebei. Ik kijk uit naar de plaatpresentatie, op 23 november in Vera, dan sta ik na afloop als eerste in de rij voor een plaat.”
"Het eerste exemplaar van het album van Planet Orange staat in Het Rode Hert. Ook de locatie waar het album van Anamesa is opgenomen, door Hans Wijnbergen."
Welke plaat is de vreemde eend in de bijt?
O-Bat - La Stella Morta
“Dit is een lastige vraag, want dat zijn er heel wat, door die Mamamini categorie. Maar afgezien daarvan dacht ik eerst aan het album Too Drunk To Truck, van de Sixtyniners. Die plaat heb ik gekregen van Michiel Hoving, toen ik zong in zijn band Saucyspoon. Op de LP staan ook gastmuzikanten, maar hij speelde toen vooral als duo met Claudia Hek op drums, een combinatie die je niet vaak tegenkomt. Leuke plaat, geweldige hoes! Lekkere country americana, met veel humor. Jammer dat ze niet verder zijn gegaan. Maar de allervreemdste eend in de bijt is het O-Bat-album La Stella Morta, van Obed Brinkman, omdat het zulke activistische muziek is. Obed is heel idealistisch, hij voert actie en demonstreert, hij strijdt tegen onrecht, en dat draagt hij ook uit in zijn muziek. Zo is er een nummer tegen nazi’s, en tegen Monsanto. Ik heb zelf ook een paar nummers gezongen. De plaat is totaal anders dan de rest, rebels, en heel erg eigen.”
Welke plaat is je grootste miskoop?
Agnes Obel - Citizen Of Glass
“Citizen Of Glass van Agnes Obel. Omdat ik dacht dat ik die net zo goed zou vinden als de eerste - Philharmonics. Het lijkt me sowieso moeilijk om zo’n debuutplaat te evenaren, maar het is niet per se een kwestie van kwaliteit. Ze heeft een plaat gemaakt die niet zo paste bij mijn verwachting, dat gebeurt. Dat eerste album, daar was ik zo idolaat van dat ik op blind vertrouwen Citizen Of Glass heb gekocht, maar ja, daar heb ik van geleerd. Eerst luisteren, dan kopen. Of niet kopen!”
Wie is je grote favoriet op dit moment?
Eerie Wanda - Internal Radio
“Dat is Eerie Wanda. Ik kan haar muziek het beste omschrijven als heel klein en groots tegelijk. Ze trad solo op, op de bovenverdieping in O’Caelleighs tijdens Noorderslag, afgelopen januari. Ik had haar van tevoren wel opgemerkt toen ze wat rondscharrelde tussen de kabels, maar helemaal niet in de gaten dat zíj zou gaan optreden. Ze had de uitstraling van een muurbloempje: lichtblauwe trui, spijkerbroek en los, lang haar. En toen ging ze spelen: elektrische gitaar en zang. Ze deed soms bijna niets, de toko stond bomvol, en het was muisstil. Ik had lang niet iets gezien dat muzikaal zo goed in elkaar zat en zo kwetsbaar was. Het was echt ontroerend. Haar solo optreden stond als een huis, en ik kocht de plaat. Tot mijn verrassing bleek ze die opgenomen te hebben met een hele band, en de plaat zit vol met orgelmelodieën en oude, bijna-valse piano geluiden. Lekker slepend, niet vrolijk, en inderdaad soms ook ‘eerie’. Het is geschikte muziek om te luisteren als je in je eentje in huis aan het rondpruttelen bent, of om op je koptelefoon te hebben tijdens een wandeling.”
Bij wie moeten we de volgende keer in de kast duiken?
"Marcel Alkema! Hij is een goeie muzikant - bluesharp, fingerpicking, zang - en groot liefhebber van platen draaien."