In 'een duik in de platenkast van' vragen we elke maand een pure muziekliefhebber naar de meest speciale platen in zijn/haar verzameling. Op advies van Mark van der Ploeg zijn we op bezoek gegaan bij Joost Dijkema. Vol enthousiasme vertelt hij over zijn lp-verzameling, die bol staat van de verschillende muziekgenres. Hij laat ons van alles horen, en laat ons zijn studio zien waarin hij alles opneemt en waar de vele instrumenten staan die hij heeft gebruikt voor zijn nieuwste album, After Thunder Sun.

Waar ben je mee opgegroeid?

“De meeste mensen zullen waarschijnlijk direct refereren aan de muzikale smaak van ouders, maar er zijn meerdere bronnen geweest waaruit ik muziek ontdekte. Radio en tv uit de 90s, en met m’n eigen spaarcentjes naar de platenwinkel gaan en cd’s kopen. Maar vooral ook tientallen cd’s beluisteren in de muziekzaak tot de verkoper zei: “Koop je nog eens wat?”
Mijn ouders draaiden onder andere Neil Young, Grand Funk Railroad, The Byrds, enzovoorts, dus vooral klassieke rockbands van de vorige eeuw. Ik kocht mijn eerste cd toen ik een jaar of vier was, Greatest Hits van Queen. Ik ging dan met mijn ouders mee naar de winkel, en ik wilde deze per sé hebben. Rond m’n zesde kreeg ik van een vriend van mijn vader een bootleg van Nirvana, en die heb ik echt grijs gedraaid. Ik dacht toen serieus dat dit de hardste muziek was die de wereld te bieden had. Later leerde ik bands zoals Sepultura, The Exploited en Slayer kennen. Alles wat ik te horen kreeg, vond ik te gek, al was het soms allemaal te doen om het te ontdekken.

Ook kocht ik op tienjarige leeftijd mijn eerste lp, Damaged van Black Flag. Dat was mijn eerste plaat van wat nu een collectie van 900 lp’s is. Via Jason & The Scorchers en Uncle Tupelo kwam ik uiteindelijk terecht bij de country muziek, wat de basis is voor wat ik nu doe.” 

Joost Dijkema

Joost Dijkema wordt gezien als een van de beste gitaristen uit Groningen, misschien wel dé beste met de fingerpicking techniek. Na opgegroeid te zijn met veel verschillende muziek invloeden, begint hij met drummen. Al snel pikt hij ook de gitaar op, en vanaf 2010 tot 2013 speelt hij onder andere in punkband Loud Squirt. Als soloartiest brengt hij meerdere albums uit, waaronder de gerenommeerde plaat Sacred Revelations, en het recent uitgekomen album After Thunder Sun, wat vol staat met experimentele americana. Je kunt hem vaak zien spelen in Groningen, zijn thuisbasis, maar hij gaat ook geregeld op tour.

© Donald van Tol

Wat is je favoriet van een Groningse artiest?

“Het eerste album van traumahelikopter. Op het moment dat dit album uitkwam, speelde ik in een punkband genaamd Loud Squirt (vroeger stonden we bovenaan bij een zoekopdracht, nu wil ik je graag waarschuwen haha!). Ik vind dat traumahelikopter op hun eerste plaat sterke, compacte nummers speelt, die, vooral ook voor mij, die tijd heel erg typeert. Er was een nieuwe lichting garagerock in Groningen, en ik was er onderdeel van. Mark van traumahelikopter speelt gitaar als een soort houthakker, en dat geeft een bepaalde sound wat heel goed werkt voor de band. Het is tevens een man met een mening en met emotie, en dat vind ik een goede combinatie om als mens te hebben.”

Wat is de vreemde eend in de bijt?

“Ja, wat is vreemd? Ik heb in ieder geval geen Beyoncé ofzo, en al helemaal geen Anastacia. Een vreemde eend is misschien wel Gene Krupa, een swingjazz drummer. Ik koop zo nu en dan een plaat van hem als ik er een tegenkom, maar ik beluister hem nooit. Dat komt omdat hij me doet denken aan een dokter die mijn duim heeft gered toen ik erin gesneden had op de middelbare school tijdens techniekles. Hij gaf mij achteraf een cd van Gene Krupa, omdat ik drummer was en ik bang was dat ik die duim nooit meer zou kunnen gebruiken. Dus ik koop altijd een goedkope plaat van hem, als een soort gekke herinnering.

Een andere vreemde eend is een plaat van Hamper McBee, Raw Mash uit de jaren 70. Hij werd gefilmd tijdens het moonshine maken, maar aan het einde moest hij het wel laten exploderen. Dat vond ik zo grappig! En de film is een fantastisch document uit vervlogen tijden.”

Dit is een link naar de film. 

Wat zou meer waardering mogen krijgen?

“Ook een lastige vraag. Er zijn ontzettend veel dingen die ik fantastisch vind, maar Michael Chapman en Robbie Basho staan dan wel bovenaan. Toen ik Robbie Basho voor het eerst hoorde steeg ik omhoog, het is heel goddelijk. Hij is bijna een soort operazanger, terwijl het niks te maken heeft met opera. En zijn gitaarspel heeft weinig te maken met trucjes, voornamelijk met emotie.

Ik ben groot fan van Michael Chapman, maar die is helaas anderhalf jaar geleden overleden. Ik heb na zijn overlijden een dik jaar later contact opgenomen met zijn weduwe, om te vragen of ik zijn gitaar kon overnemen. Ik ben vorige week naar Engeland gegaan om die gitaar op te halen, en heb uiteindelijk met haar een paar avonden anekdotes gedeeld en veel wijn gedronken. Dat was een fijne en bijzondere ervaring.

Ik vind dat er nu te weinig divers wordt gedraaid op de radio, en ik denk dat een mens uiteindelijk wordt wat hij wordt gevoed. Als er iets meer diversiteit op de radio zou komen, dan worden er meer emoties vrij gegeven, en emoties zijn een belangrijk goed. Als ik de nu radio aandoe, dan hoor ik deze emoties te weinig. Het is op dit moment niet uitdagend, simpel bijna. Je hebt altijd wel goede bands, zoals The War On Drugs bijvoorbeeld, maar het mag van mij wel wat meer Kurt Vile.”

© Donald van Tol

Wat is je grootste miskoop?

“Het is een beetje vloeken in eigen kerk, maar ik heb laatst Starsailor van Tim Buckley gekocht. Ik hoopte dat hij iets meer zoals zijn album Happy Sad zou zijn, maar het bleek een super avant-gardistische plaat te zijn. Het was een miskoop op dat moment, maar het zou kunnen dat, als ik hem vaker draai, het kwartje opeens valt. Want het voordeel van een lp is wel dat je het in huis hebt, er zit meer commitment aan vast. Dus ik ben wel benieuwd hoe deze plaat over een jaar valt.”

© Donald van Tol

Bij wie moeten we de volgende keer in de kast duiken?

“Ik ben wel benieuwd naar Jurgen Veenstra van de Avery Plains. Dat is een oude rot in het vak, en nog steeds fris.”