De eerste zaterdag van november is het Take Root festival weer in Groningen neergestreken. De vijfentwintigste editie wordt afgetrapt met een pre-show op vrijdagavond in Vera. De zaal stroomt langzaam vol en er wordt vrolijk meegezongen op de country-achtige nummers die de DJ draait. Het publiek lijkt wat aan de oude kant, maar de jongere generatie doet zeker net zo gezellig mee vanavond.

© Harold Zijp / 2023

Pink Stones

The Pinkstones

De avond wordt geopend met de band The Pink Stones. De groep mannen stapt bewapend met cowboylaarzen, blousjes  en buckle belts het podium op. Er wordt afgetrapt met als eerste zin: “the bar is closing”, een bijzondere opening die direct een interessante sfeer neerzet.

De band van de voormalige punkrocker Pinkston klinkt veelbelovend, ze staan namelijk bekend om klassieke country met invloeden van gospel, soul en dub. Echter zijn die laatste drie ver te zoeken vanavond. Het honky-tonkgehalte is hoog en ondanks dat de muziek erg kundig is, is het niet heel spannend.

The Pink Stones is een band bestaande uit zes leden, ontstaan in Athens, Georgia. De inspiratie wordt gehaald uit klassieke countryrock van de jaren 70. Niet alleen klinkt het heel tijdloos, ook de onderwerpen passen goed binnen het welbekende country genre. Denk hierbij aan thema's omtrent liefde en liefdesverdriet, maar ook bijvoorbeeld het gevoel van onderweg zijn.

 

 

Het optreden valt het best te omschrijven als gemoedelijk. Het is een getalenteerde groep die met bijzondere instrumenten weet te spelen, echter wordt er weinig ingespeeld op het publiek en mist er enthousiasme. De pedal steel zorgt voor het welbekende, plattelandse, Amerikaanse geluid en zowel op de zang als snaarinstrumenten valt niks aan te merken. Toch is het jammer dat de band stoïcijns in hun eigen muziek opgaat.

Naarmate de avond vordert komt de band wel wat meer los, het tempo wordt verhoogd en er zijn soms goede, diepe riffs te bespeuren. Wellicht moesten de benen nog even gestrekt worden na hun negen uur durende vlucht om het hoge noorden van Nederland te bezoeken. De zanger heeft het op een gegeven moment over ‘rock'n'roll fast stuff’. Een uitspraak die opgevolgd wordt door inderdaad iets meer rock en wellicht zelfs iets meer roll, maar het blijft een kalme bedoening. De muziek wordt vooral gevormd door een stabiel door-de-knieënzak-ritme. Verder is er veel harmonie en heeft het een twangy ondertoon. Het geheel voelt voornamelijk een beetje oubollig, iets dat ook uit meerdere hoeken van het publiek wordt beaamd.

© Harold Zijp / 2023

Garrett T Capps

Na de pauze wordt bij de eerste tonen van het hoofdprogramma al duidelijk dat hier niks gemoedelijks aan zal zijn. Met buitenaardse dromerige tonen warmt de band het publiek op, om zo toe te werken naar het moment dat Garrett T. Capps het podium betreedt. Capps speelt vanavond samen met zijn band NASA Country en wordt bijgestaan door Jonathan F. Horne. De zaal is inmiddels vol en het publiek wacht onrustig af op dat wat er komen gaat.

Zodra de eerste zangtonen zijn begonnen, valt de zaal stil. Voor op het podium staat Garrett, volledig in het zwart gekleed, voorzien van een kleurloze zonnebril en zwarte cowboyhoed. Toch kon hij het schijnbaar niet laten om een vleugje kleur toe te voegen, als je goed kijkt zie je dat zijn Chelsea boots voorzien zijn van een regenboog.

Garrett T. Capps

Het geheel op het podium lijkt haast een soort modewedstrijd, de één loopt er nog gekleurder bij dan de ander en sjaaltjes, bijzondere petjes en kleurrijke blousen mogen niet ontbreken. 

Het publiek wordt meegenomen in een bepaalde gemoedstoestand, een specifiek gevoel dat ten grondslag ligt aan country. Toch is de muziek die Garrett maakt niet volledig country. Het is een combinatie van funky tonen, futuristische space en krautrock. De basis blijft herkenbaar, in het ene nummer meer dan in het andere, maar ten alle tijden valt er een vleugje twang en honky-tonk te bespeuren.

Het herkenbare gevoel zit hem vooral in een soort melancholie en verlorenheid, het altijd onderweg zijn en de zoektocht naar thuis. Toch is zijn muziek niet treurig. Het is als een soort warm bad, een beetje als een knuffel die je niet wist nodig te hebben maar wel kon gebruiken. Zo blijkt maar weer dat gedeelde smart halve smart is en herkenbaarheid een soort comfort kan bieden.

Naast dat Garrett het gevoel dat hij deelt met zijn publiek weet over te brengen zorgt hij ook voor enthousiasme, door zelf te genieten. De artiesten die op het podium staan hebben het enorm naar hun zin en dat is te zien, er is veel sprake van samenspel en er wordt onderling gelachen.  Dit genot is aanstekelijk en de gezelligheid vloeit zo de zaal in. Het publiek is erg gecharmeerd door de band en uit dat ook. Helaas zorgt dit voor vele gesprekken tijdens het concert en overstemt het gepraat de muziek soms, zelfs vooraan in de zaal. Het is heel begrijpelijk dat het publiek uiting wil geven aan hun verbazing en plezier, alleen het is wel jammer dat dit in de vorm van verbale communicatie binnen de actieve speeltijd gaat.

 

Intergalactische Geluiden

De muziek zelf doet in vele nummers denken aan het gevoel dat je krijgt wanneer je het je voorstelt dat je op de route 66 rijdt onder een sterrenhemel. De herkenbare Amerikaansheid gecombineerd met spacey echo's en groovy synth zorgt voor een bijzondere dromerige noot. 

Naast dat de band heel goed is in een gevoel overbrengen, zijn ze ook nog eens erg kundig. Iedere artiest op zich is getalenteerd en speelt vol overgave de sterren van de hemel. Zo is Jonathan F. Horne helemaal niet standaard onderdeel van de band, maar weet hij alle nummers zo mee te spelen. De drummer maakt gebruik van een Chain Gate op zijn hihats en laat geen steek vallen. De rest van de band is enorm op elkaar ingespeeld, goed in wat ze doen en vooral enthousiast.

 

© Harold Zijp / 2023

Garrett T Capps

Dat de band modieus is en erg in de smaak valt blijkt achteraf des te meer wanneer de psychedelische shirts van de merch snel uitverkocht zijn en men gretig napraat over de avond. Een voorproefje op zaterdag is zacht uitgedrukt. Het was een avond op zich, een hele ervaring met hoogte- en dieptepunten, maar vooral kwalitatieve country muziek.