Het was uiteindelijk niet de laatste keer dat ze in Nederland kwam optreden. Dat was in 2009 in Arnhem, toen ze drie keer Gelredome wist uit te verkopen. Maar lang leefde het gevoel dat het optreden in het Stadspark in Groningen op 18 juli 2000 voor Tina Turner het Nederlandse afscheid zou zijn. Logisch, want Tina Turner had rond die tijd net aangekondigd dat ze na haar grote tournee in 2000 rustiger aan wilde doen en alleen nog soms in kleinere zalen wilde optreden. Maar hoe was dit optreden? Kon ze concurreren met het grote succes van de Rolling Stones van het jaar daarvoor in het Stadspark?

Dit jaar, op 24 mei, overleed Tina Turner. Haar echte naam was Anna Mae Bullock. Ze werd 83 jaar. Bij leven kreeg ze de officieuze titel van Queen Of Rock ‘n Roll. Die kwalificatie was natuurlijk een slimme zet van de marketing-masterminds van haar platenmaatschappij, maar haar populariteit en uitstraling rechtvaardigde het grotendeels wel.

Ook in het jaar 2000 had ze heel veel fans. In 1999 had ze haar Twenty Four Seven-album uitgebracht. De single When The Heartache Is Over haalde nog de 18e positie in de Top 40. Twenty Four Seven is een goed gemaakt album, maar niet haar beste. Extra jammer dus dat het uiteindelijk ook haar allerlaatste album bleek te zijn.

Maar qua concerten wist ze haar top meestal wel te behalen. Voordat ze naar Groningen kwam stond Tina Turner eerst tweemaal in een uitverkocht Wembley. Vandaar ook dat het concert in Groningen iets was om je op te verheugen. Men had het erover, men keek ernaar uit. De anticipatie en de algehele beleving zou je enigszins kunnen vergelijken met wat we tegenwoordig zien met Stadspark-acts als Rammstein en Guns N' Roses. Maar toch ook niet helemaal. Bijvoorbeeld: de beide concerten van Rammstein van afgelopen juni waren binnen 24 uur uitverkocht; in 2000 was er minder FOMO, want het optreden van Tina Turner was pas vijf dagen van tevoren uitverkocht. Andere tijden. Maar uiteindelijk – net als bij het optreden van het jaar daarvoor van de Rolling Stones – hadden dus wel 65.000 mensen een kaartje gekocht voor het optreden op de drafbaan in het Stadspark te Groningen.

© Tina Turner

Gratis genieten

Niet alleen de mensen op het veld konden van Tina Turner genieten. Dit jaar bij de optredens van Rammstein bleek hoe hard het geluid kan zijn. In de wijde omtrek kon je horen dat er iets gaande was in het Stadspark. Ook in 2000 konden genoeg mensen van een afstand meeluisteren, al was het niet zo extreem als bij Rammstein.

Zelf was hij nog te jong om erbij te zijn geweest, maar muziekfotograaf Shali Blok weet er het nodige over te vertellen: “Mijn opa en oma hebben de hele rits aan wereldsterren voorbij horen komen. Ze woonden in de Donderslaan-flat met balkon aan de achterkant.” Daar kon je het prima horen. Zijn grootouders vertellen er nog vaak over: “In die tijd maakten ze er echt iets van in die flat: wijntje erbij, en maar lekker luisteren de hele avond.” 

Iemand die er ook gratis van heeft genoten, maar er wel echt bij was op het veld, was Casper Albers. Tegenwoordig is hij directeur van het Heymans Instituut, maar toentertijd, in 2000, was hij promovendus. Hij zat bij een studentenvereniging die met werkacties wat geld probeerde op te halen. Dit keer werkte de vereniging bij de catering van dit concert, een erg leuke klus. Albers: “We kwamen daar en we werden ingedeeld. Sommigen kwamen bij de hamburgers of bij het bier, maar ik werd ingedeeld bij de koffie en de thee. Aan het begin, en bij het voorprogramma van John Fogerty, was het nog wel druk. En ook aan het eind, want er waren natuurlijk ook mensen die nog even moesten rijden, en dus nog een kop koffie namen om wakker te blijven. Maar verder was het rustig en heb ik eigenlijk het hele concert goed kunnen zien.”

Het was een mooi concert, weet Albers nog: “Het was, als ik het me goed herinner, een concert met voornamelijk haar allergrootste hits van de jaren 70 en 80. En ze bracht het met die typische Tina Turner-energie. De hele tijd was ze over het podium heen en weer aan het rennen. Dat doe ik haar op die leeftijd niet na.”

 

“De hele tijd was ze over het podium heen en weer aan het rennen. Dat doe ik haar op die leeftijd niet na.”

Laatste benen?

Het had in de dagen voor het optreden flink geregend. Gelukkig bleef het droog die avond, ondanks de grijze lucht. Het voorprogramma John Fogerty – bekend van Creedence Clearwater Revival – wist met zijn regenhits zoals Have You Ever Seen The Rain? en Who’ll Stop The Rain te voorkomen dat de wolken nog verder iets bij hadden te dragen. Waarschijnlijk.

De setlist van de Tina Turner-show was indrukwekkend. Het optreden begon met een vlammende I Want To Take You Higher (en daar zijn beelden van!). Vervolgens kwamen echt alle bekende nummers voorbij, van Proud Mary tot The Best, van Private Dancer tot Nutbush City Limits. Het was een bruisende show, maar volgens sommigen toch qua rock 'n roll minder dan de show van de Rolling Stones van het jaar daarvoor.

Maar La Turner liep nog lang niet op haar laatste benen. Ze was energiek en wist gretig het publiek te bespelen. Misschien klonk haar stem soms wat minder sterk, en had ze ondersteuning nodig van de backing-vocals. En misschien was de show meer een gelikt gebeuren dan dat het ouderwets smerige soul was. Maar het veld kreeg ze wel volledig mee. Op haar hoge hakken, en met een dikke smile op haar gezicht. Ze keek alsof ze oprecht genoot van de mensenmassa. Op het podium was ze onvervalst en glorieus. Er was een koningin op de drafbaan in Groningen. En zoals ze was die avond, zo zal zij door velen voor altijd worden herinnerd.

© Tina Turner