Tien jaar na het uitkomen van hun titelloze debuutalbum brengt traumahelikopter hun vierde album uit, Save Yourself. De titel klinkt een beetje paradoxaal in vergelijking met de naam van de band, maar de boodschap luidt: wees lief voor jezelf en voor elkaar, en wees niet zo egoïstisch. Een belangrijke boodschap in het huidige klimaat, vindt liedjesschrijver en frontman Mark van der Ploeg. De wereld staat namelijk in de fik en dat moet anders. Deze urgentie is terug te voelen in de muziek, maar zal die ook vertaald worden naar het podium?
Save Yourself kreeg veel lovende recensies. Het bevat vooral snelle nummers die bol staan van de kritiek op de maatschappij. De energie die voelbaar was op de eerste drie albums, is ook zeker aanwezig op deze plaat. Hoe dat eruit komt op het podium zal straks pas blijken, want in het voorprogramma staat Real Farmer. Dit punk-kwartet is jong, onstuimig en boos, en om negen uur betreden ze het podium om het binnenkomende publiek helemaal op te hypen.
Real Farmer
Dat iedereen zijn eigen individu is in Real Farmer zie je meteen. Ze hebben allemaal een verschillende stijl; je kunt van de gitarist naar de drummer naar de zanger kijken, en elke keer word je vermaakt door de verschillende gezichtsuitdrukkingen en maniertjes. Dat houdt de aandacht vast, en zorgt ervoor dat ze een aanstekelijke stage presence hebben. Ze hebben er plezier in om alles eruit te gooien op het podium, en dat gaat soms hard en rammend, soms zacht en onheilspellend.
Af en toe klinken de nummers als iets dat je al eerder hebt gehoord, maar de meeste dragen bij aan het eigenzinnige geluid van de band, zoals het nummer i can’t run. Het tempo is redelijk relaxt en de achtergrond zang klinkt zweverig ertussendoor, wat een mooi contrast geeft met de schreeuwerige zang (die daardoor helaas wel soms onverstaanbaar is). Het culmineert in een uiterst headbangbaar nummer, een kwaliteit die de meeste andere nummers ook hebben. De rest van de set blijft de zanger hoofdschuddend en geagiteerd over het podium lopen, wat toevoegt aan de dwarse punk sfeer die er hangt. Het publiek gaat er lekker in mee; waar je in het begin nog mensen voorzichtig mee ziet knikken, schudden mensen zich helemaal los op het eind.
traumahelikopter
Na een korte rookpauze is het dan eindelijk tijd voor datgene waar de meeste mensen voor naar Vera zijn gekomen: de plaatpresentatie van het vierde album van traumahelikopter. Ze hebben een solide fanbase, het grootste gedeelte van het publiek ziet eruit alsof ze vanaf dag één zijn meegegroeid met de band. En hoe kan het ook anders, de band komt uit Groningen-Noord en de leden zijn vergroeid met de lokale popscene. De spanning is aanwezig, want de verwachtingen zijn hoog bij een band die bekend staan om het naar beneden spelen van een systeemplafond.
In het begin is het best nog even een contrast met de zware punk die Real Farmer zojuist heeft neergezet. Maar dat waait snel over. Met het eerste nummer dat ze doen van de nieuwe plaat, Save Yourself, stellen ze je gelijk een confronterende vraag: “Will you sacrifice to save yourself?” Daarna gaan ze snel door naar een oude hit, Infected. Hoewel dit nummer ook goed ontvangen wordt, valt het op dat ze nog weinig nummers van het nieuwe album hebben gespeeld. Misschien willen ze het publiek een beetje op gang krijgen voordat ze nieuwe nummers ten gehore brengen? Het werkt in ieder geval wel. Ze knallen door de nummers heen als een tierelier, soms wel iets te snel. Een beetje uitleg of iets meer interactie met het publiek was nu wel leuk geweest, vooral omdat de boodschap achter het album zo goed is. Maar dat ze er plezier in hebben is zichtbaar; drummer Roel van Berloo zingt mee zonder in de microfoon te zingen, puur uit enthousiasme dus.
Traumahelikopter
Bij het nummer Down in the City, een andere oude hit van ze, sporen ze mensen aan om een moshpit te maken. En dat gebeurt, maar wel met mate. Het is duidelijk dat niet iedereen daar vanavond zin in heeft, of is de fanbase wat te oud geworden voor dit soort frivoliteiten?. Daarna spelen ze het nummer Geen Zon, het eerste Nederlandstalige nummer dat de band heeft uitgebracht. Het heeft een sombere, karige tekst, maar dat maakt het niet minder pakkend. Als een-na-laatste nummer spelen ze Please Don’t, het nummer dat van de hele nieuwe plaat het beste in elkaar zit. Het begint met een catchy gitaarloopje wat ervoor zorgt dat het de hele dag in je hoofd blijft hangen. Dan komen de drums en de tweede gitaar erbij die het een onwijs vol geluid geven. De tekst eroverheen maakt dat dit protestnummer waarschijnlijk een nieuwe hit voor ze wordt: “Please don’t take our youth, please don’t waste our time”.
Gek genoeg sluiten ze niet hiermee af, wat een gemiste kans is, zeker omdat ze daarna nog terugkomen voor een toegift. Het (eerste) einde is ook verwarrend als Mark van der Ploeg tijdens het zingen het podium afgaat en begint met het touw van de standaard van de microfoon af te wikkelen. Het gaat net iets te langzaam en duurt net iets te lang, waardoor het een beetje knullig overkomt. Als hij dan achter in de zaal probeert te crowdsurfen, wordt hij terug gedragen door vier dezelfde mannen. Dit einde is net iets te klunzig om het te scharen onder het mom van rock & roll. Maar natuurlijk komen ze terug voor een toegift, waarin ze hun oude hit Kids spelen. Daarbij ontstaat toch weer een (kleine) moshpit, want dat hoort er nou eenmaal bij bij zo’n nummer.
Al met al was het een prima show, maar is het plafond er niet af gerockt. Dat is jammer voor de (nieuwe) fans die daarop hoopten, maar het album is wel op een mooie manier ten gehore gebracht. Zeker voor oude fans was het een show om van te smullen.