DE NACHTWINKEL
De Nachtwinkel kwam rond WinterWelVaart in opspraak. Was het nou poedersuiker of cocaïne? We zullen het nooit weten, maar een ding is zeker: slechte publiciteit is ook publiciteit en dit weet Ruben, het creatieve brein achter de Nachtwinkel, maar al te goed. Voordat hij de trappen van de Warhol afdaalt klinkt er dan ook een waarschuwingsbericht: wie de show aanstootgevend vindt mag dit achteraf komen melden. Na deze ironische beginrede gaat gelijk de beuk erin. ‘Ik ben een God’, zingt Ruben terwijl hij megalomaan zijn armen spreidt: de psychose is begonnen om ons dik drie kwartier in zijn greep te houden. Ironie wordt afgewisseld door introspectie wanneer De Nachtwinkel na het bekende nummer Lieve Danny, nummers laat horen van zijn snel te verwachten nieuwe EP: ‘Een beter leven begint bij cocaïne’. Bijna als een stadion anthem vertelt De Nachtwinkel ons hoe fijn het is om aan de sneeuw te zitten terwijl er na een tijdje een keiharde hardstylebeat wordt ingegooid. Onze oren suizen lichtjes en daarom is het fijn dat de gemoederen even bedaren en de Nachtwinkel ons een beetje adempauze geeft door er een kleine ballad in te gooien: ‘Hey jij, het komt wel goed ook al lijkt het wel van niet.’ Maar De Nachtwinkel zou de Nachtwinkel niet zijn als ook deze ballad na een tijdje weer in een beuker verandert. Juist deze dynamiek zorgt ervoor dat de show geen seconde saai is. Ruben loopt door de ruimte, ligt op de grond of staat in zijn onderbroek op het podium. Nee, je kan veel over De Nachtwinkel vinden, maar saai is een woord dat geen moment in je hoofd zal opkomen.
En wanneer Ruben demonstratief zijn reputatie eer aan doet door op het podium een lijn te snuiven, is de cirkel bijna rond, want laten we nou eerlijk zijn: ‘Als de dealer is geweest dan wordt het pas feest.’ De Nachtwinkel zet een krachtig stukje performance art neer, vol sociale kritiek en taboedoorbrekende onderwerpen. Een dynamische show vol ironie en introspectie en een moeilijke opener om te overtreffen.