Zweterige underground in Vera Zweterige underground in Vera

Iedereen staat al flink te zweten in de hitte als Wax and Wane aftrapt met een set die volledig bestaat uit het welbekende, dromerige geluid van de Schotse New-Wave/Dreampop formatie Cocteau Twins. Als de zaallichten uitgaan en de lichten op het podium aangaan is het alsof we in een warme roze wolk stappen. Al vanaf de eerste noot klopt het plaatje. De gitaristen staan het gros van de tijd met hun hoofden over hun fretboard gebogen terwijl ze rustig heen en weer walsen op de maat die uit de drumcomputer komt. Vocalist Brenda Bosma maakt het beeld af door statig (bijna schuw) de operatische zang van Elizabeth Fraser te vertolken. Net als bij de Cocteau Twins is haar stem verdronken in de reverb en meer leunend op syllabische texturen en klanken dan op verstaanbare teksten. Als we onze ogen half dichtdoen, en het roze/blauwe podiumlicht door onze wimpers bekijken is het af en toe net alsof de Schotse band er zelf staat. Er wordt vanaf het podium niet veel gepraat tussen de nummers door, maar ergens hoeft dat ook niet. Ze stellen zich even voor, en verzoeken heel rustig en vriendelijk of mensen iets naar voren kunnen komen en mee kunnen zingen als ze dat willen, maar de band laat liever de welbekende muziek voor zichzelf spreken.

Dreampop klassiekers als Heaven or Las Vegas doen het goed en het gros van het publiek staat dan ook aandachtig mee te deinzen met de koude geprogrammeerde drums die een anker vormen onder de wollige lagen van chorus en reverb. Ook speelt de band de This Mortal Coil versie van Song To The Siren. Het nummer, eind jaren ’60 gecomponeerd door Tim Buckley (vader van Jeff, Elisabeth Frasers latere liefde in de jaren ’90) met een tekst van Larry Beckett is gebaseerd op de Sirenes uit de Griekse oudheid. Deze verleidden met hun zang toehoorders op zee en lokten zo scheepslui naar hun eiland. Zo voelt het ook een beetje bij de set van Wax and Wane. De band vertolkt het kleine deel van Cocteau Twins’ (en zijprojecten) oeuvre zeer goed en we worden nietsvermoedend in een wollige waas als vliegen naar de kleurige lampen van het podium getrokken. Een rustige, maar waardige start van deze hete editie van het Zomercafé.

Nadat menig bezoeker in de changeover de koelte van de Oosterstraat opzocht, met of zonder sigaret, en Tramhaus hun platencollectie ten gehore bracht vanaf de linkerzijde van de zaal, was het de beurt aan Speed Frisbee. De band, bestaande uit Groningse pop scene veteranen, maakt volgens de advertentie “laid-back grunge met een punky attitude en een flinke nineties vibe.” Invloeden als Dinosaur Jr., Pixies en The Smashing Pumpkins, om maar een paar te noemen, zijn duidelijk hoorbaar in de typisch melancholisch zwevende alt-rock gitaarlijnen tijdens enkele coupletten die de zwaardere grunge refreinen afwisselen. Om een lang verhaal kort te maken, Speed Frisbee is een wereld van verschil met de dromerige set van Wax and Wane en behandelt de hitte in Vera dan ook met op tegenovergestelde wijze. In plaats van het rustig heen en weer deinzen tijdens de eerste band, laat Speed Frisbee Vera op eigen punkwijze ontwaken en nog meer zweten. De herkenbare gitaar-riffs en drum partijen zijn catchy en onbedoeld ga je er lichamelijk in mee.

Er zit echter een nadeel aan de herkenbaarheid van Speed Frisbee’s muziek. De band heeft een goede energie en weet Vera te vermaken, maar qua dynamiek blijft de muziek vrij eentonig. Er zit hier en daar een rustige en melodieuze gitaarlijn, maar deze worden snel afgebroken om er weer met een volle bak distortion in te gaan. Hierdoor lijken alle nummers van de band wel erg veel op elkaar. Desalniettemin biedt Speed Frisbee een goede afwisseling en wat tempo voor deze editie van Zomercafé.

Dan is het, na wederom een Tramhaus-approved lijstje van platen tussendoor, tijd voor a fungus. Deze math-rock/noise-punk formatie uit Amsterdam maakt hoekige muziek die willekeurig van rustig en onschuldig omslaat naar hard en energiek. Alsof het is afgesproken staan de leden van a fungus die de snaarinstrumentatie op zich nemen met een soortgelijk half lang slacker-kapsel op het podium, over hun fretboard gebogen om zich te concentreren op het hoekige, door math-rock beïnvloedde geluid. De band stond eerder al op Le Guess Who? en wie a fungus live ziet, snapt meteen waarom. Ze zijn als het ware een melodieuzere, dromerigere versie van recente act als Black Midi en Black Country, New Road, om het maar even te simplificeren, en passen goed in het rijtje van avant-garde, jazzy post-punk bands die we daar tegen het lijf lopen. a fungus is dan ook veruit de meest muzikaal virtuoze band van de avond.

Met gitaarlijnen, zachte praatzang en staccato ritmes die zo van het eerste album van American Football zouden kunnen zijn bouwt A fungus aan lange nummers met terughoudende coupletten die uiteindelijk leiden tot een climax van doordacht gitaargeweld. Het is deze dynamische wisselwerking die de band dan ook zo interessant maakt. Alsof ze het beste van hun beide voorgangers combineren en door een math-rock filter drukken weten ze bij vlagen zelfs de meest hardcore mosher mee te krijgen, al weten ze hiermee jammer genoeg het publiek net niet altijd genoeg te vermaken om hen te weerhouden van gepraat tussen de hardere stukken door. Dit is echter maar een klein minpuntje in een uitstekende set. a fungus bewijst moeiteloos dat het de meest interessante en vooruitstrevende act is van de avond, en als de zaallichten weer aangaan en de band het podium afstapt genieten we nog even van de zweterige, zomerse nasleep van deze drie Zomercafé acts.