Stadspark Live nu al een mooie traditie Stadspark Live nu al een mooie traditie

“Hier kom ik weg, veur mien hiele leben...” De stem van Daniel Lohues schalt bij binnenkomst over het zonverlichte festivalterrein. De Drent heeft de eer om de allereerste editie van Stadspark Live te openen. Druk is het dan nog niet. Het veld bij het podium is ongeveer voor de helft gevuld met mensen. Dat doet niet af aan de sfeer. Uit volle borst wordt meegezongen met de ontspannen singer-songwriterliedjes die Lohues prima brengt.

Als Ronnie Flex met zijn voltallige Deuxperience het podium betreedt is het al een stuk drukker. De zomerse hiphop en dancehall-vibes die hij voortbrengt doen het verbazingwekkend goed. Ondanks dat het publiek gemiddeld een wat hogere leeftijd heeft, wordt er flink mee geswingt. De reden? De liveband, die Ronnie’s hiphopnummers weet te vertalen naar toegankelijke, dansbare tracks. Overigens is Ronnie zelf ook in vorm. Hij bewijst opnieuw geen autotune nodig te hebben en een waar podiumbeest te zijn.

Het nadeel van het festival is dat er vanwege het enkele podium vrij lange tussenpozen tussen de optredens zitten. De randprogrammering beperkt zich tot eet- en drankkraampjes en tweemaal een niet erg spannend intermezzo door cabaretiers Alex Ploeg en Arjen Lubach. Het zou leuk zijn als er ook wat optredens van bijvoorbeeld lokale bands tussendoor te horen zouden zijn.

Gelukkig loont het wachten keer op keer. Tom Odell betovert de ondertussen bijna 25.000 man (en specifiek een klein groepje gillende fangirls) met zijn zachte zang en heerlijke Britse accent. Dat accent is ook terug te horen bij de eveneens Britse ska-legendes van The Specials. Ondanks de leeftijd van de heren, die nota bene net uit het vliegtuig uit Toronto waren gestapt, klinkt de band steengoed. Leuk is ook de kleine rol voor zangeres Saffiyah Khan, die zich met veel charisma door het publiek beweegt. Oudere groepjes ska-fans met gleufhoeden en zonnebrillen skanken erop los. Wel een beetje jammer dat de klassieker Ghost Town niet gespeeld werd, maar dat wordt The Specials vergeven.

Naarmate het festival vordert wordt het nog beter. Als eerste hoofdact speelt Anouk met haar band en dat is geweldig goed. Ze gooit zoveel passie in haar stem dat duizenden bezoekers haar verbluft aangapen. Hoge uithalen haalt ze moeiteloos, terwijl haar vele voornamelijk vrouwelijke fans in het publiek daar toch wat meer problemen mee hebben (sorry dames!). Ze maakt het helemaal waar.

En dan is het opeens al tijd voor Sting, de absolute hoofdact van Stadspark Live, die zonder aankondiging uit het niets begint te spelen. De voormalige frontman van The Police die later solo ging begint met een klassieker van die band: Message in a Bottle knalt over het festivalpubliek heen. Er is sowieso erg veel ruimte voor nummers van The Police, die stuk voor stuk een succes zijn. Maar zijn solonummers zoals Fields of Gold doen het ook er goed. Sting is in vorm, en zijn jonge band eveneens. Een wereldact en een adembenemende afsluiter van een geweldig festival. Op naar volgend jaar!