Waar de eerste dag van het festival in Scheemda meer energie vroeg dan het kon geven, belooft de line-up van dag twee dit ruimschoots goed te maken. Door straffe acts als Tramhaus, Charlie and the Lesbians, Never Been To Berlin en natuurlijk Hang Youth blijft het tempo er goed in. Er zijn wat rustmomenten met o.a. LUWTEN, en REMY en het Blauwe Uur, maar deze acts zijn zo intrigerend dat de aandacht geen moment verslapt. Afsluiter Goldband maakt de cirkel van de pandemie rond en zorgt dat deze en het festival op vorstelijke wijze wordt afgesloten.

Opstarten in de lentezon

Of het nou kwam doordat de zaterdag van Grasnapolsky de verwachtingen niet wist waar te maken, de afterparty in het bungalowpark deze verwachtingen juist wist te overtreffen, of omdat Groningen zaterdag heeft gewonnen tijdens het voetbal, in ieder geval start de tweede dag van het festival langzaam aan. De velle voorjaarszon en de strak blauwe lucht kan er ook aan hebben bijgedragen, want het veld rondom de oude fabriek ligt vol met zonnende festivalgangers. Diezelfde zon zorgt er tegelijkertijd ook voor dat de stemming vrolijk en positief is, en het programma biedt ook veel moois om naar uit te kijken. 

In de vroege middag zijn het vooral Silver Lake en KIEFF die eruit springen. Met name de eerste laatste laat zijn potentie duidelijk zien. Silver Lake bestaat nog niet erg lang en heeft zich nog niet veel kunnen profileren door de pandemie. Vanaf het begin is het echter al duidelijk dat het duo ontzettend goed op elkaar is ingespeeld. De eerste single is nog maar een tijdje uit, maar het komende album beloofd nu al een klapper te worden. De vier in gekleure overalls geklede mannen van KIEFF weten al enkele jaren hoe ze een goede show neer kunnen zetten en doen dat dan ook nu gewoon weer. De groep blijft toegankelijke post-punk nummers maken, al blijven echte uitschieters tot nu toe uit. 

Warmdraaien in de middag

Na deze opwarmers wordt het echter tijd om het lome zomergevoel waarmee de dag begon, kwijt te raken. Het programma biedt hier gelukkig alle ruimte toe met een aantal sterke acts in de namiddag. Het wat kleinere podium van De Hollander is waar je moet zijn als je een oppepper nodig hebt deze zondag. Eerder zagen we hier al KIEFF, maar in de namiddag staan hier ook Tramhaus en Kalaallit Nunaat. Twee bijzondere post-punk bands in hun eigen recht. Met name het Rotterdamse Tramhaus gooit hoge ogen. Het is lastig te zeggen wat nou de doorslag geeft bij de groep, de vuige sfeer die hun muziek oproept, of de facinerende show die frontman Lukas Jansen geeft. Bloedserieus en humoristisch tegelijk. Je moet het maar kunnen. 

Ook op de zondag worden de gaten tussen de liveacts gevuld door sets van lokale dj's. In een samenwerking met KopjeK, Relate Radio en Vera staat ongeveer iedereen die in Groningen wel eens een plaatje heeft gedraaid op de bühne van het festival. Enerzijds een goede manier om de vaart er in te houden en standaart afspeellijstjes tijdens de change-over te vermijden. Anderzijds zorgt het ook voor wat verwarring en frustraties als er ook nog gesoundcheckt moet worden in de tijd die de dj heeft gekregen om te draaien. Daarnaast zorgt de constructie ervoor dat je als publiek alsmaar geprikkeld wordt, en je op een gegeven moment wat murw bent van die constante bas. Een tof idee om lokale dj's ook een plek te geven, maar dit verdient nog wel wat uitwerking. 

Gelukkig is daar de buitenplaats met de foodtrucks en kampvuurtjes. Een heerlijke plek om even terug te trekken. De plek heeft een intieme sfeer, zeker als de avond valt en iedereen samentrekt rondom de vuurtjes. De acts die binnen spelen, hoor je er praktisch niet. Het resultaat is een vrolijk 'zomerkamp' gevoel met leuke gesprekken over en weer. Het is echt even afzonderen en bijkomen. 

Intrigerende shows

Als de avond dan echt gevallen is en het diner is verorbert bij het kampvuur, is het dan tijd voor een vrijwel onafgebroken reeks aan hoogtepunten. Ten eerste de onverstaanbare maar ook onweerstaanbare punk van Charlie & The Lesbians. Net niet explosief genoeg om op te moshen, niet ingetogen genoeg om stil te blijven staan. Het gevolg is een wat zenuwachtig op en neer bewegend publiek dat de ogen maar moeilijk van het markante viertal af kan houden. Een act die je kan blijven boeien. Net zoals LUWTEN dat ook voor elkaar krijgt, al is het dan op een geheel andere manier. Wie haar opzoekt zal al snel horen dat we hier te maken hebben met de opvolger van Eefje De Visser. Het is echter beter om te spreken van de nieuwe LUWTEN. Wat deze vrouw doet is alleen maar goed te noemen. Fijne zangmelodiën, verwoven met de dijnende muziek en subtiele accenten. Het zit ietwat in de traditie die we veel terugzien bij Scandinavische acts, maar dan geheel op haar eigen manier. 

Minstens net zo uniek is het optreden van REMY en het Blauwe Uur. Samen met stadsdichter Myron Hamming maakten zij al deze trailer voor Grasnapolsky. De harpist stond in 2019 ook al op het festival, en wist toen al te verbluffen. Nu is hij terug met een geheel robotorkest. Die bedient Remy zelf tijdens het spelen. Het gevolg is een meanderende show met fantastische lichteffecten en kleine subtiele melodie'tjes en accenten die gemaakt worden door de 'orkestleden'. De harpmuziek neemt je mee en weet moeiteloos die ene gevoelige snaar te raken. Helaas kan Myron Hamming er zelf niet bij zijn, maar zijn teksten worden via band afgespeeld en weten alsnog moeiteloos impact te maken.

Vlammen tot aan het einde

Na deze unieke beleving zijn de laatste uurtjes van Grasnapolsky 2022 om te vlammen. Met Hang Youth, Never Been To Berlin en Goldband als laatste acts is het gegarandeerd dat iedereen uitgeblust naar huis kan. Al moet de liefhebber die alle drie de shows wil zien hard rennen. Om onverklaarbare redenen zijn Hang Youth en Never Been To Berlin tegelijkertijd geprogrammeerd. Een bijzondere keuze, gezien beide een vergelijkbare vibe hebben bij hun shows, die vooral in het nadeel van het Groningse duo uitpakt. De show van de groep rond Abel van Gijlswijk levert precies wat je kan verwachten: chaos. De korte punknummers kunnen vrijwel door iedereen worden meegeschreeuwd (al is Abel amper te verstaan en is het lastig in te schatten welk nummer er wordt gespeeld) en leiden tot bijna onafgebroken moshpits. Abel staat er als een tevreden Pippi Langkous bij te grijnzen. 

Ondertussen weten Sander Katée en Goya Buitenhuis van Never Been To Berlin met het kleine aantal toeschouwers De Hollander vakkundig te slopen. Het tweetal is all over the place en doet duidelijk een poging om het crowdsurfrecord van Jordy Dijkshoorn te verbreken. De groep heeft zich afgelopen tijd ondanks de pandemie toch weten te ontwikkelen tot een ware feestact met dansbare hits en een bijzondere liveshow. 

Tot slot is het moment aangebroken voor de show van Goldband. Symbolisch een belangrijk moment, gezien het gedurende dag al duidelijk werd dat het kabinet eind maart de coronamaatregelen los zal laten. In 2020 was de aanloop van de show van Goldband op het festival juist vol met geruchten over een dreigende lockdown. De show van de Hagenezen is dus meer dan alleen meezingen met hits, het luidt (hopelijk) het einde van de pandemie in. In 2020 was de groep nog een nieuwe ontdekking, inmiddels kan Nederland al niet meer om ze heen. Vrijwel het gehele repertoire wordt dan ook gretig meegezongen. Van pophit Noodgeval tot het anthem Requiem, iedereen kent ze woord voor woord. 

Met deze dag laat Grasnapolsky zich weer van zijn sterkste kant zien. Kleinere en onbekendere acts die weten te verrassen op een prachtlocatie met veel ruimte voor lokale geschiedenis en kunst, en waar je tegelijkertijd toch helemaal uit je dak kan gaan. Deze editie maakt het cirkeltje van de coronacrisis rond, laten we hopen dat het zo blijft.