Ineens was daar afgelopen maandag het bericht dat het meer dan beloftevolle Price er mee zou stoppen. De show op deze woensdag 15 juni in Vera, in het voorprogramma van Flat Worms, zou de laatste zijn voor deze gitaarband uit Groningen. Wat zou dit gaan betekenen voor vanavond? Was er sprake van nog één keer extra goed gaan knallen, en zou het als slotakkoord een prijzenswaardig optreden worden?

Price

Tien minuten voor aanvang is het nog angstvallig leeg in de zaal. Het dreigt een rustige woensdagavond te worden. Een knaller van een afscheid heeft wel een publiek nodig natuurlijk. Wellicht komt het grootste deel wat later om contanten te scoren in de stad, want Vera kampt met een pinstoring. De zaal is echter bij aanvang nog niet heel erg gevuld. Er is ruimte om je goed te kunnen bewegen. Price komt op het podium. De band is afgeslankt. Uiteindelijk zijn er drie bandleden overgebleven. Uiteraard nog wel met frontman Marnix Visscher. 

Een trio, het kan heel goed werken. En de muzikale richting van deze gekrompen Price blijkt ook heel interessant. Na de eerste twee tracks klinkt de waardering van het aanwezige publiek bemoedigend. Maar het idee dat dit een urgent optreden is is er nog niet. De nummers zitten echter knap in elkaar. De nadruk ligt op variatie, binnen de nummers zelf heb je veel afwisseling. Het benadrukt de kundigheid van Price. Er is duidelijk talent aanwezig om meer complexe doch aantrekkelijke indierock te gaan maken. Je voelt hier ook als het ware onderhuids de drang naar een eigen uniek geluid. De zang daarbij is nog een opvallend aspect. Marnix Visscher maakt gebruik van een effect waardoor er ook een meerstemmig geluid is te horen als hij zingt. Het idee erachter is nog wel te volgen, maar het voelt afstandelijk. Hier wordt een bandlid met een mooie tweede stem gemist.

Wanneer er tijdens de set muzikaal gezien sprake is van een - ouderwetse - versnelling is het gemakkelijk om in de muziek te worden meegezogen. Maar je realiseert je wel - als je goed gaat luisteren - dat het repertoire ook wanneer het gaspedaal niet is ingedrukt in potentie prachtig is. Qua optreden is er echter nu geen vonk. De frontman lijkt droefgeestig stoïcijns. En interactie vanuit de band met het publiek is er amper. Soms is er een onderlinge glimlach.

“Dit is de laatste show van Price, leuk dat jullie er allemaal zijn,” zegt Visscher na het vierde nummer. Het zijn de eerste woorden van de avond. Een echt emotioneel respons van het publiek blijft uit. “Het volgende nummer is een tranentrekker.” Dat valt wel mee uiteindelijk. Wel valt het nummer in heel goede aarde, de zaal raakt in een passende stemming. En net op het moment dat je zin begint te krijgen in nog veel meer van dat, is het klaar. Na een korte set valt het doek. Ineens is het afgelopen.

Flat Worms

De hoofdmaaltijd van vanavond is natuurlijk Flat Worms, de band uit Los Angeles. Will Ivy is de frontman, drummer is Justin Sullivan en bassist is Tim Hellman. Allen hebben hun sporen verdiend, onder andere bij en voor Oh Sees, The Babies, Dream Boys, Ty Segall, en Kevin Morby. Er mag wat worden verwacht. Zo verraadt ook de opstelling. Alle drie de muzikanten zullen naast elkaar op het podium te zien zijn. Het drumstel staat net zo goed vooraan.  

Het optreden begint met distortion. Het publiek wordt gesommeerd door het geluid naar voren te komen. Vanaf het begin is de muziek vooral stuwend te noemen. Dat komt met name door het basgeluid. De zangstem van Ivy is niet heel spannend of bijzonder. Het is niet een heel sterk eigenlijk. Maar dat hoeft met deze muziek ook niet. Met dit dansbare postpunk-geluid is het vooral van de beuk erin. De nadruk ligt met name op punkrock-aspect van het geluid. Het publiek is echter hiervoor door Price nog niet voldoende opgewarmd. Er is werk aan de winkel voor de Amerikanen. Maar je ziet aan alles dat ze dat is toevertrouwd. Het sterke punt van de band is de gedreven manier van muziek maken en de lekkere sound. Minpunt is dat niet alle nummers direct beklijven en dat er onderling soms weinig variatie valt te bespeuren. Uitzonderingen zijn er gelukkig wel. Zo voelt derde track van de set - het nummer Pearl - als een fijne undergroundhit, met zo’n makkelijk te onthouden refreintje. 

Na een viertal tracks begint er voor het eerst een nummer met een wat lager tempo. Oh jongens, er dreigt een opbouw te komen. Het zou voor de spanning in de set fijn zijn. Er wordt echter nog geen goudader aangeboord. Maar gewoon lekker is het weer wel. De band vertelt tussendoor vooral dankbaar te zijn hier vanavond te mogen te zijn. Het was de bedoeling om na het uitbrengen van hun tweede album in 2020, Antarctica, hiernaartoe te komen. Het leek zo ver weg dat het weer mogelijk zou zijn, maar toch staan ze nu eindelijk weer hier. Naar het einde van het optreden toe kun je concluderen dat de band gedegen werk aan het afleveren is. Goed is het zeker! Magisch? Nee, dat niet. Zodra er iets van variatie in het spel komt is de band op het sterkst. De zaal wordt juist op die momenten steeds sterker in beweging gezet. Uiteindelijk kan bijna niemand echt stilstaan. Wat dus aan het eind van de set als een paal boven water staat is dat Flat Worms genoeg in huis heeft om voor een meer dan plezierige muziekavond te zorgen. Zelfs op een relatief rustige woensdagavond.

Flat Worms