Tien minuten voor aanvang is het nog angstvallig leeg in de zaal. Het dreigt een rustige woensdagavond te worden. Een knaller van een afscheid heeft wel een publiek nodig natuurlijk. Wellicht komt het grootste deel wat later om contanten te scoren in de stad, want Vera kampt met een pinstoring. De zaal is echter bij aanvang nog niet heel erg gevuld. Er is ruimte om je goed te kunnen bewegen. Price komt op het podium. De band is afgeslankt. Uiteindelijk zijn er drie bandleden overgebleven. Uiteraard nog wel met frontman Marnix Visscher.
Een trio, het kan heel goed werken. En de muzikale richting van deze gekrompen Price blijkt ook heel interessant. Na de eerste twee tracks klinkt de waardering van het aanwezige publiek bemoedigend. Maar het idee dat dit een urgent optreden is is er nog niet. De nummers zitten echter knap in elkaar. De nadruk ligt op variatie, binnen de nummers zelf heb je veel afwisseling. Het benadrukt de kundigheid van Price. Er is duidelijk talent aanwezig om meer complexe doch aantrekkelijke indierock te gaan maken. Je voelt hier ook als het ware onderhuids de drang naar een eigen uniek geluid. De zang daarbij is nog een opvallend aspect. Marnix Visscher maakt gebruik van een effect waardoor er ook een meerstemmig geluid is te horen als hij zingt. Het idee erachter is nog wel te volgen, maar het voelt afstandelijk. Hier wordt een bandlid met een mooie tweede stem gemist.
Wanneer er tijdens de set muzikaal gezien sprake is van een - ouderwetse - versnelling is het gemakkelijk om in de muziek te worden meegezogen. Maar je realiseert je wel - als je goed gaat luisteren - dat het repertoire ook wanneer het gaspedaal niet is ingedrukt in potentie prachtig is. Qua optreden is er echter nu geen vonk. De frontman lijkt droefgeestig stoïcijns. En interactie vanuit de band met het publiek is er amper. Soms is er een onderlinge glimlach.
“Dit is de laatste show van Price, leuk dat jullie er allemaal zijn,” zegt Visscher na het vierde nummer. Het zijn de eerste woorden van de avond. Een echt emotioneel respons van het publiek blijft uit. “Het volgende nummer is een tranentrekker.” Dat valt wel mee uiteindelijk. Wel valt het nummer in heel goede aarde, de zaal raakt in een passende stemming. En net op het moment dat je zin begint te krijgen in nog veel meer van dat, is het klaar. Na een korte set valt het doek. Ineens is het afgelopen.