Net als bij de show van Litter en Skroetbalg, heerst er ook nu een uitgelaten sfeer. Maar hoewel de bezoekers deze maandag net zo blij zijn weer een voet in Oosterstraat 44 te kunnen zetten als die van de dag ervoor, is men toch wat gereserveerder. De Veranen kwamen natuurlijk in een warm bad vol bekenden, waar voor de clubkaarthouders de onderlinge relaties toch minder hecht zijn. Nee, vandaag draait vandaag écht om het concert. De show kan de trip naar de teststraat maar beter waarmaken. Vrijwel iedereen wil die ervaring graag vervangen voor een leukere herinnering. Voor Price ligt de lat daarmee al aardig hoog.
Na de exclusieve show voor de leden op zondag, zijn op de maandagavond de clubkaarthouders aan de beurt om weer een concert te pakken in Vera. Op het podium staat Price. Een relatief jonge groep die is ontstaan uit bands als Korfbal en Creepy Karpis. De Groningse indierockformatie bracht in het coronajaar zijn debuut uit en ging vervolgens als een speer. Toch mist tijdens de show in Vera een zekere overtuigingskracht.
Afwachtend en ingetogen
©
Jan Lenting
Zie zulke verwachtingen maar eens waar te maken. Gelukkig heeft Price voor de pandemie al enkele goede shows kunnen neerzetten en weten we, getuige het ijzersterke debuutalbum Time Saver, zeker dat ze goede nummers op zak hebben. De eerste twee daarvan zijn opzwepend en lijken de toon te zetten voor een energieke show. Technisch gezien zit de uur durende set van Price goed in elkaar. De composities getuigen van de vaardigheden van zijn leden en bieden de ruimte om goed los te gaan. Vooral de gitaarpartijen verdienen lof. Het effect van die vliegende start zakt echter al snel in als er steeds meer langzamere ballads uit de hoge hoed worden getoverd. Het energieniveau in de zaal raakt hierdoor in een neerwaartse spiraal. Met een zittend publiek moet je er als band net wat harder trekken om iedereen scherp te houden, en met name in het tweede half uur van de show gebeurt dat onvoldoende.
De stem en houding van frontman Marnix Visscher zijn daarvoor deels ook aan te wijzen als de schuldige. De ietwat nonchalante houding en trage, 'zeurderige' manier van zingen zijn zeer toepasselijk voor het indierock genre en werken in normale omstandigheden ook goed. Echter sleept het de luisteraar er niet bij de haren bij, wat een zittend publiek toch wat meer nodig heeft. Mede hierom lijkt Price later in de show steeds meer de aandacht te verliezen. Het lijkt een beetje alsof de band zich op deze maandag nog net niet voor de volle 100% geeft. Jammer, want hierdoor komen de indrukwekkende composities en gitaarpartijen een stuk minder duidelijk naar voren. De show zou baat hebben gehad bij een snufje meer pit.
©
Jan Lenting