Afgelopen donderdag was het aan de experimenteel industriële punkers Designer Violence met Bee Sting in het voorprogramma om het podium van Simplon Up te beklimmen. Met twee contrasterende acts is het een avond die van dromerig en teder zonder veel waarschuwing naar grauw en hard gaat, al blijkt het label ‘experimenteel’ op sommige plekken een verdoezeling voor rommeligheid.

© Lucas de Wit / Simplon

Bee Sting

De Groningse formatie Bee Sting ademt roze neon wolken. Op papier, en op Spotify, werkt het mengelmoesje van dromerige vocalen, fuzzy gitaren, en door synthwave geïnspireerde bedroom-pop dan ook magisch. Live komt het het geheel echter wat rommelig over. Het duo, dat deelneemt aan het ontwikkelingstraject GRONDSLAG, bestaat uit Vince Railaf Zuniga en Jasja Brink en mixt naar eigen zeggen verschillende genres bij elkaar. Het duo noemt King Krule, Grimes en The Garden Bee, om maar een lijstje te geven, als inspiratie. De jazzy akkoorden van King Krule zijn dan ook vrij aanwezig in hun muziek.

Vanavond ruilt Bee Sting de drumcomputers en sequencers in voor muzikanten van vlees en bloed en de uitgebreide band weet op zich een aardig geluid neer te zetten. Twee synths, één voor de zacht fluwelen akkoorden en de ander voor de low-end, vullen het fuzzy gitaarwerk van de twee vocalisten aan en zweven losjes over de strakke partijen van de ritmesectie heen. Toch is Bee Sting niet alleen maar dromerig: zoals de naam al verklapt zit er een scherp randje aan de set. Zonder veel waarschuwing gaan we van een typisch langzaam King Krule-achtig majeur septiem nummer naar bijtende punkritmes en weer terug.

Het is maar goed dat de ingevlogen bassist en drummer duidelijk hun muzikale knobbels hebben getraind, want de set leunt vooral op hun grondwerk. Zuniga komt aardig in de buurt met zijn gitaarwerk, al is het soms wat zoekende wanneer hij een uitgerekte solo speelt die dient als intermezzo tussen twee nummers, en Brink’s jazzy invloeden zijn duidelijk te horen, al blijven de twee kernleden van Bee Sting achter bij het live-talent van hun ritmesectie. Het lijkt bij vlagen of de leden moeite hebben met het vertolken van hun eigen muziek, maar het viertal herpakt zich bij het laatste nummer. Met een zappa-esque samenspel van staccato gitaar- en baslijntjes eindigt de korte, maar hectische set van Bee Sting. Rommelig, maar zeker origineel.

© Lucas de Wit / Simplon

Designer Violence

Moeders waarschuwde vroeger altijd al dat je vierkante ogen kreeg van te lang naar de buis kijken. Bij Designer Violence word je gedwongen om naar de grauwe sneeuw van een analoge televisie te staren. Na een korte bierpauze in de bovenbar van Simplon terwijl de techniek nog een linecheck doet is het tijd voor de industriële punkers. Het Zeeuwse duo bestaand uit Tessa de Koster en Nina van der Velden won eerder al de titel van Zeeuwse belofte en 3voor12 Zeeland omschreef hun muziek als een muzikaal gedrocht van het mooiste soort. Als centrepiece heeft de band pontificaal vooraan op het podium een oude buizen-tv neergezet die alleen maar ruis laat zien. Op het scherm is met gaffertape een silhouette van het logo gemaakt. Het industriële tafereel maakt indruk, maar kan de muziek het plaatje bijhouden?

De muziek van Designer Violence doet denken aan bands als HEALTH met de drum track van Down in It van Nine Inch Nails. Het is inderdaad een muzikaal gedrocht, maar vanaf het begin uiterst interessant. Met een scala aan synths, midi-controllers en een gitaar die door een enorm pedalboard wordt gestuurd vormt het geheel zich tot een 'wall of noise' die de harmonische hoeksteen is voor de rauwe industriële punk waarover de twee dames hun teksten schreeuwen. Als een log beest knalt de drumcomputer door de P.A. en nemen de ritmische elementen al snel de overhand. Dit maakt Designer Violence duister dansbaar. Het nadeel is alleen dat al dit sonische geweld er voor zorgt dat de teksten onverstaanbaar zijn. Vaak zijn alleen de daadwerkelijk geschreeuwde woorden het beste te verstaan, alsof de band vecht tegen hun eigen muziek. Misschien een symbolische ironie die past bij het industriële imago, maar bij Designer Violence gaat het toch ten koste van de impact die de nummers, gecombineerd met de indrukwekkende stage-presence, zouden kunnen hebben. 

Designer Violence en Bee Sting hebben Simplon Up gevuld met hoekige muziek en zeeën van fuzz waarin muzikale gedrochten af en toe hun tedere kant laten zien. Bee Sting was veelzijdig (hard doch zacht, scherp doch teder) maar vaak iets te rommelig. Vooral Designer Violence was bij vlagen meeslepend, maar af en toe verloren de dames zichzelf en de boodschap in een eigen muur van geluid.