Ik spreek Sander Kaatee en Goya Buitenhuis, de twee leden van Never Been To Berlin, in het Student Hotel. Hier hadden ze ook hun eerste optreden. Toen kon dat alleen met een publiek dat niet mocht dansen. “Ja, dat is wel echt funest voor onze muziek, maar het is wel een bijzondere plek voor ons,” zegt Goya. Want Never Been To Berlin's eerste album, Aha-Erlebnis, staat vol met energieke, dansbare nummers, die bedoeld zijn om het publiek aan het springen te krijgen en zichzelf helemaal te laten gaan. Het beschrijft het gevoel dat je krijgt op het moment dat je door hebt dat waar je mee bezig bent (lees: een jarenlange relatie die nergens heen gaat, een studie doen die je niet leuk vindt, en ga zo maar door), je niet gelukkig zal maken. Het is een moment van euforie, en dat vertaalt zich in wilde danspartijen en feestjes, zoals op Energy, End Of Summer en Last Night Of My Life.
Na dit moment, neemt de nieuwe EP Junction je mee op een wat rustigere, bijna melancholische reis. De titel is typerend voor de fase waar ze zelf ook in hebben gezeten: je staat op een knooppunt in het leven na de aha-erlebnis, en je moet een keuze maken waar je heen wilt. Blijf je op het uitgestippelde, veilige pad, of breek je echt los en kies je voor jezelf? En als je losbreekt, waar ga je dan naartoe? Op de EP kom je veel teksten tegen die refereren aan het achterna zitten van een bepaald gevoel, in Til It Stays bijvoorbeeld: ‘Chase the feeling til it stays’. In That Would Be Home Then klinkt er een dromerig, melancholisch geluid over jezelf verliezen in de reis en niet zoveel meer te geven om andermans mening. Kitchen By The Beach en Hanging In The Car zijn al een stuk opgewekter en zouden niet misstaan op een techno feestje. Het wordt afgesloten met Waste Of Time, waar een somber sentiment gecombineerd wordt met dansbare beats.