De progressieve en experimentele kijk op muziek en geluid is iets dat de twee met elkaar delen. John was lid van de experimentele post-rock band STEMS, die aardig wat bekendheid had vergaard in het Europese clubcircuit. Het geluid van STEMS was melodisch en filmisch, en speelt met klassieke muziek. John’s eigen muziek, onder de naam DORR, zit vol sonische experimenten en onorthodoxe manieren van gitaarspel, waaronder het bespelen van een gitaar met een vibrator. “Het idee heb ik van de gitarist van Jane’s Addiction,” vertelt hij met een lach. “Als je een gitaar bespeelt met een vibrator, vangt de pick-up het geluid op van de elektrische motor. De vibraties en pulsen worden door het circuit van de gitaar geleid en zo kun je die bespelen. Na twintig jaar gitaarspelen wordt traditie saai en was dit een welkome verandering. Daarnaast kwam ik er door het delen van mijn experimenten op social media achter dat mensen meer geïnteresseerd waren in de nieuwe trucjes dan in de wat meer traditionele nummers, dus dat trok het experiment nog verder.”
Merel heeft een wat andere route genomen, via het conservatorium en een studie klassieke zang. Ze kijkt echter liever vooruit dan achteruit. Zo heeft ze met vooruitstrevende artiesten als Wende gespeeld, en organiseert de Classic Jamming sessies in brouwerij Martinus. “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in dit soort projecten. Dingen die buiten de lijntjes van klassieke zang stappen. Als een klassieke zangeres heb je niet altijd de vrijheid om creatief te zijn. Alles is vaak voorbedacht en wij vertolken het. Compositie en improvisatie is niet echt deel van de training, maar binnen de kaders van bestaande composities bestaat nog steeds veel vrijheid in de interpretatie van de noten zelf. Dat is waar variatie in klassieke zang tot haar recht komt. Verschillende vocalisten hangen verschillende intenties en bagage aan dezelfde noten. Zo worden composities bij iedere vertolking uniek gemaakt.” Dit is ook waarom Merel zich zo aangetrokken voelt tot John’s muziek en sonische avonturen: “Er zit zoveel nuance in zijn werk op het gebied van geluid. Het zijn niet alleen melodieën en akkoorden. Dit project geeft mij ook de vrijheid om puur te denken aan geluid zonder de kaders van de compositie. Alles is toegestaan. Ik kan schreeuwen als ik dat wil, ik kan heel breath-y gaan zingen. Alles mag.”
Social media
Het concept en de symboliek die verscholen gaat achter de keuze voor Echo wordt door John uitgelegd: “Het idee is dat, als de show klaar is, Narcissus symbool staat voor de rol van social media in ons leven. Hoe het eeuwige reflecteren op social media bijna kan leiden tot een zelfobsessie. Dit is natuurlijk de kant van Narcissus, maar aan de andere kant heb je Echo, die eeuwig achter Narcissus aan zal blijven jagen uit een ongrijpbaar verlangen. Iedereen heeft hier wel eens mee te maken op het internet. We zoeken allemaal naar een connectie. Als artiest zie ik dit zelf ook; de manier waarop wij online een publiek achterna jagen om maar een connectie te voelen. Maar het is iets dat constant veranderd en doorgroeit. We weten niet precies hoe dit gaat aflopen en wat voor effect ons online gedrag uiteindelijk op ons gaat hebben. Het leek ons alleen interessant om de parallellen tussen dit eeuwenoude verhaal en de moderne kant van social media te laten zien in één show.”