Op dat de bom valt... Op dat de bom valt...

De eerste act van de avond/middag is de Oekraïense Groningse Katie Koss. Het soloproject van Katja Poltavets dat ontstaan en ontbloeit is tijdens de coronacrisis heeft een warme jazz-pop kwaliteit die de kerk vult op de nogal koude namiddag. Dit is dan ook direct te merken aan Katie Koss’ uitstraling wanneer ze het podium beklimt in een ietwat ‘revealing’ rode jurk die perfect past bij haar zwoele muziek. De band is slim gekleed in het zwart, waardoor alle aandacht naar Katie Koss getrokken wordt. Het is maar goed dat de kerk niet meer gebruikt wordt voor de zondagsdienst, want de energie die Katie loslaat blijft nog wel een tijdje hangen. Als een bond-girl danst de comfortabel heen en weer over het kleine podium dat voor het imposante kerkorgel is geplaatsts. Ook het geluid van de band helpt hier aan mee, al is het met een beetje hulp van de kerk zelf. Door de hoge kerk galmen de drums net iets langer door dan dat ze zouden moeten, maar het past bij de jazzy popnummers en het geeft het geheel een jaren ‘60, spionage film vibe.

Over het algemeen werkt Katie’s set goed. Maar, hoe strak en gelikt de nummers ook zijn, het geheel komt nooit echt los. Dit past misschien ook niet bij wat Katie en haar band willen uitstralen, en het zou voor een beginnende act op deze vrijdagmiddag (voorafgaand aan een act als EUT) misschien oneerlijk zijn om dit de band te verwijten. Er zitten echter wel wat snellere momenten in de set. Tijdens het nummer Running laat Katie, gewapend met tamboerijn, de ritmesectie van haar vierkoppige band even los en later in de set laat ze de gitarist vrij om een indrukwekkende solo te spelen. In conclusie is Katie Koss een goede opener van het muzikale gedeelte van het festival. Ze verwelkomt de mensen die langzaam binnendruppelen met een warme jazz-pop set die toegankelijk is en niemand tegen het been zal stoten.

Dan is het de beurt aan Michael Prins om de nog karig gevulde kerk te vermaken. Prins ziet eruit als een jonge Tom Waits, al is zijn stem tien keer zuiverder en gelikter. Nadat hij het lege podium, afgezien van een upright piano, beklimt en het eerste nummer van zijn sombere set zingt, verontschuldigd Prins zich al. Naar eigen zeggen speelt hij vandaag een kortere set dan hij gewend is, en zal hij ook minder van zijn sterke verhalen kunnen vertellen. Hij moet het dan maar doen door middel van zijn muziek. De nummers die hij zingt zijn autobiografisch, en de combinatie van slechts zang en pianospel in een galmende kerk geeft de muziek van Prins nog een extra melancholisch karakter. “Let me drink, let me drink. Oh god, I don’t want to think,” klinkt het door de Aa-kerk. De door liefdesverdriet en op de loer liggend alcoholisme doordrenkte nummers zouden zichzelf toch wel staande kunnen houden zonder al te veel sterke verhalen eromheen?

Dat doen ze ook. Zeker in deze setting. Het is grappig hoe sommige dingen die niets met elkaar te maken hebben per toeval bij elkaar kunnen komen om een kloppend geheel te maken. Terwijl Prins één van zijn langzame piano ballads over een funfair zingt (druipend van vervaagde glorie, is er vanuit de gang het gehuil van een baby te horen. In de verte galmend, alsof er een lang vergane herinnering bij vlagen door Prins' nummer snijdt). Toch is Michael het hier niet helemaal mee eens. Hij zit een beetje te zeuren dat hij door Bommen Berend niet genoeg ruimte krijgt om echt de tijd voor zijn nummers te nemen. Dit is jammer, want het haalt de eenheid uit zijn set. Hij trekt hierdoor de wegdromende mensen net iets te snel uit de nagloei die zijn nummers achterlaten. Soms moet je de muziek ook maar gewoon voor zichzelf laten spreken.

Na een korte pauze is het dan tijd voor Joe Buck. De singer-songwriter, die meegedaan heeft aan Beste Zangers 2021, komt normaliter met volledige band aangezet, maar dit keer maakt hij slim gebruik van de natuurlijke galm in de kerk door slechts met een gitaarspelende achtergrondzanger te komen. Joe Buck maakt mooie pop-nummers die een persoonlijke achtergrond hebben. De samenzang tussen Buck en de gitarist werkt goed op deze manier en de nummers verliezen niet te veel bravoure zoals stripped down versies dat soms doen. Op deze manier komen de folk-en country invloeden die Buck gebruikt naar voren. Zo ook duidelijk bij Bucks cover van de Fleetwood Mac klassieker Landslide. 

Anders dan MIchael Prins weet Joe Buck zijn ‘korte’ settijd goed te benutten en te vullen met wat anekdoten hier en daar. Het gaat van zijn deelname aan Beste Zangers, naar een schrijfsessie in Nashville. Ook geeft hij bij elk nummer even de achtergrond. Het hoeft niet, maar bij een artiest als Joe Buck heeft het iets van geaardheid. Buck krijgt het publiek vooral mee wanneer hij vertelt over zijn Plus-reclame nummer The Way You Take Time. Blijkbaar was het nummer voordat ze het konden afmaken al door Plus gekaapt voor de reclame. Mensen hoorden het op de radio en wilden graag het volledige nummer horen. Terug naar de studio dan maar en als de wiedeweerga het nummer afschrijven. Over het algemeen zetten Joe Buck en gitarist een goede popset neer. Volledig in lijn met de voorgaande artiesten is het geheel veilig en toegankelijk en kunnen stadswandelaars even naar binnen bij de kerk om weg te dromen bij zoete popmuziek, om daarna weer verder te stappen op de grauwe vrijdag.

Na Joe Buck wordt het podium klaargezet voor de popact van Maxine. Ongetwijfeld de meest gelikte en geproduceerde act van de avond. Maxine staat als een tienerpop-idool comfortabel op het podium, en die energie is te voelen. Ook omdat de kerk in een paar minuten net iets voller staat met een jonger, filmend en dansend publiek dat aan de lippen van de blonde zangeres hangt. Qua publieksinteractie ligt de act van Maxine ook meer in lijn met die van Katie Koss. Ze krijgt net als bij de eerste act het publiek aan het dansen. Maar, waar het bij Katie Koss een sensueel geladen dans is, is het bij Maxine dansen in jeugdelijke onschuld. Ook al gaan de liedjes die ze zingt over zaken als liefdesverdriet en self-empowerment, zorgt het majeur karakter van de muziek ervoor dat je al dansend deze zaken over je heen laat komen. 

Midden in de set haalt ze het tempo bewust iets omlaag door een melancholisch popnummer te spelen over het uitgaan van liefde, en de ex als vreemde terug te zien. Nu de zon ondergaat en de grote kerken geen groot licht meer doorlaten, werkt het nummer best goed in de sobere protestantse omgeving van de Aa-kerk. Het geheel wordt echter snel terug getrokken naar een verhoogd tempo en een upbeat karakter. Al met al is Maxine de meest poppy act van de avond.. Ze is zichtbaar blij om hier te zijn en de onschuld die van haar muziek afspat werkt besmettelijk. Het is veilige, dansbare heartbreak muziek die zo uit een High School Musical film kan komen, en op een festival als Bommen Berend is dat dan ook precies wat je nodig hebt.

Na Maxine is het dan tijd voor de afsluiter van de avond: EUT. Of althans, het is eerst tijd voor de lange change-over tussen Maxine en EUT. Waar Maxine al gebruik maakte van een arsenaal aan samplers en andere versterkte instrumenten op het kleine Bommen Berend podium, maak EUT het bont. Met een eigen geluidsman en een groots opgezet podiumplan benutten ze de volle drie kwartier om alles op te bouwen en om EUTs grote geluid een plek te geven in de galmende kerk. En een groot geluid hebben ze zeker. Eigenlijk een te grote sound voor deze kerk. In de change over heeft de eigen geluidsman dan ook driftig staan schuiven met de knoppen om de muur van geluidsgolven iets te temmen, desondanks zijn het galmende versies van de op plaat strakke nummers. Toch verliest de band zich niet in het golfslagbad van synth- en gitaar geweld en is het geheel nog steeds uiterst dansbaar. Wanneer de elektronische drums plaatsmaken voor live drums hoor je misschien het verschil (door de galm klinken ze iets verder weg), maar dit haalt de energie niet uit de set.

EUT brengt de nodige pit van een rockshow naar het tamme Bommen Berend Festival. Begrijp het niet verkeerd, EUT is in geen geval een obscure, experimentele rock-act. De muziek, alhoewel energiek en luid, is in lijn met de rest van het festival. Het is makkelijk te luisteren indie-rock. Maar toch voelt het bij EUT anders. De band staat als een geheel, waarin elk lid toch zijn of haar eigen ruimte heeft om los te gaan. De gitaristen hebben muzikale onderonsjes met de bassist/toetsenist en met elkaar, en de drummer en de bassist wisselen grijnzen en gebaren uit, terwijl frontvrouw Megan driftig staat te springen en het publiek opzweept. Kortom, EUT is een pop-act met de energie van een rock-act. Daarom is de band een goede afsluiter van het festival dat soms even momentum verloor.