Met Pendants en The Cherees terug naar de jaren ‘80 Met Pendants en The Cherees terug naar de jaren ‘80

Fijn aan de New Wave nummers is de keuze voor liedjes met ritmes die je op het verkeerde been zetten. Ze worden gespeeld door de kundige Julia Bekker (OOO). De bandleden zijn iets te geconcentreerd aan het spelen om echt plezier over te brengen aan het publiek, toeschouwers dansen wel en hebben het naar hun zin. Het is jammer dat wanneer Moniek Steenbergen bijvoorbeeld het nummer Happy House van Siouxsie and the Banshees zingt, ze erg onzeker overkomt. Je zou het haar gunnen dat ze sowieso wat zelfverzekerder achter haar instrument zit. De zenuwen lijken door haar lichaam te stromen.  Na het nummer van de groep uit de jaren 80, klinkt uit het publiek “wow Moniek!”. Het is een weergave van de gemoedelijke sfeer die er heerst naast het podium. Fijn was het geweest als de mensen erop deze zelfde sfeer had versterkt door wat meer te genieten.

Wanneer er ergens middenin het concert, tijdens het spelen, even contact is tussen Arnold en Fiona, zie je ze voor het eerst glimlachen en breekt het ijs een beetje. De donkere kelder, die de in 2019 bij elkaar gekomen muzikanten van de bovenzaal van Simplon maakt, is een fijne om in te zijn. Rokerig en stomend, maar pas op voor de vleermuizen.

Vooral de frontman heeft zichtbaar humor. Hij staat met een kleurig overhemd lekker excentriek te zingen en maakt grapjes tussendoor. Als er bijvoorbeeld van naast het podium “Meer van dit!” klinkt, reageert hij droog met “Dan wordt het een leuke avond voor je”. Zijn praatjes tussendoor zijn sowieso het luisteren waard. Het nummer Ordinary gaat, volgens hem “over hemzelf, een hele normale jongen” en het is fijn opjagend en bijna headbang-waardig. Moonshine gaat over “rare frutsels” in zijn hoofd. De teksten zijn interessant en goed te verstaan.

Gitarist Tjerk Jansma laat hier en daar krakende geluidjes uit zijn gitaar komen, drummer Anne Martin Koree werkt overuren. Naadloos wisselt de groep van ritme en snelheid, af en toe erg onverwachts. Iedereen werkt hard en lijkt in staat op het vooraf bedachte te kunnen improviseren. Af en toe dreunt de bas vunzig en dat creëert een ruig randje, dat de Friezen nog verder zouden kunnen onderzoeken. Hun nieuwe EP is daarvan in ieder geval een heerlijk begin. “You never get what was advertised” zingen ze. Nee, maar in dit geval misschien wel meer.