Zanger, gitarist en componist Martin Erich Postema gaat al heel wat jaren mee in de lokale muziekscene. Het begon in de jaren tachtig in bandjes als The Happy Few? - een band rond kunstenaar André Salters - en 12” From Heaven. Nu al meer dan tien jaar is hij actief onder de naam The Sign Of Leo. Eerst nog met bandleden, maar nu is het een echt eenmansproject. Vorig jaar overleed Elske Bos, de bassist en laatst overgebleven bandlid. Blow Up - het derde album van The Sign Of Leo- is aan haar opgedragen.

Snel in je hoofd

Niet alleen Postema was al actief in de jaren tachtig, ook het het geluid van The Sign Of Leo heeft raakvlakken met die tijd. Met name vanwege het soms zwaar aangezette synthgeluid. Maar voor de rest past de muziek ook prima bij de huidige tijd. Het is prettig in het gehoor klinkende indierock met een fijne zweem wave-melancholie. De radiovriendelijke liedjes zitten vrij snel in je hoofd. Openingstrack Blow Up is zo’n nummer met dat synthgeluid, al wordt de gitaar steeds meer dominant naar het einde toe. De midtempo-track is de huidige single en heeft de potentie om het goed te gaan doen. Op een eerdere single, het nummer The Days We Have, horen we de bas en de backing vocals van Elske Bos nog. De track gaat over vergankelijkheid: de dagen die we nog hebben gaan voorbij. Het is een mooi nummer. Eén van de beste van het album.

Urgentie?

Het album kent verder wel meer oké momenten, maar helaas heeft Blow Up ook minpunten. De zangstem van Postema kent te weinig diepte en heeft niet het karakter om het hele album te boeien. En naar verloop van tijd begint op te vallen dat de gitaarakkoorden vrij basic klinken. The Global Flight is bijvoorbeeld relatief eenvoudig. Het is een beetje funky, maar het risico is dat het snel verveelt. Bij dit nummer mis je heel duidelijk een bandgeluid en de dynamiek waarbij diverse bandleden elkaar weten op te jutten. Urgentie mis je ook bij een nummer als Look At What You’ve Done. Het gaat duidelijk over de klimaatverandering, maar voor zo’n nijpend onderwerp mag het bitser klinker. Nu lijkt er weinig aan de hand.

Onmiskenbaar is Blow Up knap gemaakt en de inspanning van de eenmansband is te prijzen. Logischerwijs is dit ook een album met veel hart en ziel. Maar het voelt soms steriel. De aandacht verslapt nog wel eens. Dat is wellicht dan ook het grootste bezwaar van een overigens goed gemaakt album: Blow Up is weinig knallend, laat staan dat het echt eens lekker ontploft.